Της Μαρίας Χούκλη
Ποιον να πιστέψουμε; Ο πρωθυπουργός εκμυστηρεύθηκε στους δημοσιογράφους, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ότι αν δεν γίνουν παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, σε πέντε χρόνια το κράτος δεν θα μπορεί να δίνει συντάξεις.
Δυο 24ωρα αργότερα, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέας Νεφελούδης προειδοποιούσε από τηλεοράσεως, ότι αν δεν λυθεί το ασφαλιστικό, σ ένα χρόνο δεν θα είναι δυνατή η καταβολή των συντάξεων. Ποιος λέει την αλήθεια;
Ακριβώς έναν χρόνο πριν, παραμονές των εκλογών, το ασφαλιστικό ήταν για τους νυν κυβερνώντες «κόκκινο πανί», «κόκκινη γραμμή», «αιτία πολέμου», απόδειξη αριστεροσύνης και λάβαρο ευαισθησίας έναντι όλων των «ανάλγητων» εσωτερικού και εξωτερικού που επισήμαιναν ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο καθ''ημάς βασίλειο της ασφαλιστικής δανιμαρκίας.
Οι μήνες πέρασαν -από πάνω μας- και όλες εκείνες οι άνευ σοβαρότητος μεγαλοστομίες ανασκευάζονται σιγά-σιγά και μετατρέπονται σε καμπανάκι συναγερμού. Το ταμείο είναι μείον και κάτι πρέπει να κάνουμε, λένε τώρα οι συγκυβερνώντας με ασύγγνωστη καθυστέρηση και δίχως μια συγγνώμη.
Το λένε σχετικά χαμηλόφωνα, ελπίζοντας ότι δεν θα γίνει αντιληπτή η πολιτική στροφή και περιγράφουν την αλήθεια με δόσεις, πασπαλίζοντάς την με κάτι από την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή ρητορεία τους. Λίγη αλήθεια σήμερα, λίγη αύριο ώστε όταν έλθει η κρίσιμη ώρα των ανατροπών να έχουν το άλλοθι ότι μας είχαν προετοιμάσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας σχετικά πρόσφατα είχε επικαλεστεί τον Ντισραέλι* για τη ρήση του, «υπάρχουν τριών ειδών ψεύδη: τα συνήθη, τα καταστρεπτικά και η στατιστική». Περιέλαβε τη φράση του βρετανού συντηρητικού πολιτικού, σε άρθρο του στο Tagesspeigel τον περασμένο Ιούνιο, με το οποίο αντέκρουσε τους γερμανικούς λιβελλους για την κατάσταση του ασφαλιστικού στην Ελλάδα. Με σωστά επιχειρήματα, πλην ενός. Ο πρωθυπουργός προέτρεπε τότε το Βερολίνο να μην κάνει «ιδεοληπτική χρήση των δεικτών για να παρουσιάσει αρνητική εικόνα για την Ελλάδα».
Να θυμηθούμε ποιοί είναι οι δείκτες και οι αριθμοί-νάρκες για το ασφαλιστικό; Και εσείς θα κρίνετε αν είναι «ιδεοληψία» η επίκλησή τους.
Στην Ελλάδα του 2016, περίπου 7 εκατομμύρια πολίτες δεν εργάζονται. Οι συνταξιούχοι είναι κοντά 2.700.000, οι καταγεγραμμένοι άνεργοι σχεδόν 1.200.000 και ο πληθυσμός που ούτε εργάζεται ούτε αναζητάει εργασία, πλησιάζει τα 3.300.000 άτομα.
Η κατηγορία «απασχολούμενοι» αριθμεί μόλις 3.600.000 μέλη.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι η εξίσωση δεν βγαίνει. Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού θα τσακίζεται επάνω τους. Αν δεν αλλάξει η σχέση μεταξύ ενεργού και μη ενεργού πληθυσμού, αν δεν δημιουργηθούν δηλαδή δουλειές, σταθερές και παραγωγικές θέσεις εργασίας, άρα πλούτος, άρα πηγές εσόδων για τα δημόσια ταμεία, όσο και να μισολέμε τι συμβαίνει, θα λέμε κολοβές αλήθειες, πολιτικά και κοινωνικά άχρηστες.
Το αυτό ισχύει και για την αντιπολίτευση, τουλάχιστον για το λογικό κομμάτι της. Δεν γίνεται να διεκδικεί ανάληψη ή συμμετοχή στην διακυβέρνηση αν δεν τολμήσει να απαλλαγεί από το σαράκι του λαϊκισμού. Η Ευρώπη ήδη de facto κινείται με δυο ταχύτητες. Να προλάβουμε να είμαστε τουλάχιστον στη δεύτερη. Μη αποτελέσουμε τρίτη κατηγορία από μόνοι μας.
* Για την ιστορία, ο Ντισραέλι είχε το προσωνύμιο Dizzy.
