Η βασική διαφορά που χώριζε στην δεκαετία του '70 την ανανεωτική Αριστερά από την ορθόδοξη, ήταν ο τρόπος σκέψης. Η προσέγγιση και η ανάλυση της κατάστασης με την εξέταση όλων των αποχρώσεων που την χαρακτήριζαν.
Η ανανεωτική Αριστερά τότε, δεν σκέφτονταν με όρους «μαύρο-άσπρο». Έτσι, μετά την Μεταπολίτευση, υποστήριζε πως ο Καραμανλής δεν είναι χούντα και πως η συνταγματική Δεξιά ανήκει στο δημοκρατικό τόξο. Την στιγμή που το ορθόδοξο ΚΚΕ και το Μπααθικό τότε ΠΑΣΟΚ μιλούσαν για αλλαγή νατοϊκής φρουράς, δηλαδή πως «άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Σήμερα, περίπου 45 χρόνια μετά, στον ΣΥΡΙΖΑ επανεμφανίζεται η νηπιακή πολιτική σκέψη που πάντα χαρακτήριζε το ορθόδοξο-δογματικό ΚΚΕ.
Στο κυριακάτικο φύλλο της ΑΥΓΗΣ, ο γνωστός ρυπαρογράφος, αρνητής του Τσέρνομπιλ, εξομοιώνει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη με την χούντα των συνταγματαρχών. Με δεδομένο ότι είναι ο βασικός καθοδηγητής του τέως πρωθυπουργού παλαιόθεν, δεν είναι τυχαία η πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια βλακώδης πολιτική ανάλυση, παράγει βλακώδη πολιτική γραμμή, που διακρίνεται για την καθολική άρνηση. Για το «όχι σε όλα».
Τι θα ήταν πιο εποικοδομητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ; Η πολιτική άρνησης που ακολούθησε και ακολουθεί για τον εμβολιασμό και την πανδημία ή μια πολιτική ενεργητικής συμμετοχής στην καταπολέμηση της;
Δεν θα ήταν πολιτικά πιο παραγωγικό και για τον ίδιο τον Τσίπρα, αν αντί να ισχυρίζεται πως εμβόλιο δεν υπάρχει και στη συνέχεια να μεμψιμοιρεί στους στόχους των εμβολιασμών, ευθύς εξ αρχής να δήλωνε αλληλέγγυος στην αντιμετώπιση της πανδημίας;
Να προέτρεπε τους πολίτες να εμβολιασθούν μαζικά από την πρώτη στιγμή; Οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ -όσοι υπάρχουν- αντί να συμμετέχουν σε κορονοπορείες και σε κορονοπάρτι, να μοίραζαν φυλλάδια που να αποδομούσαν τα επιχειρήματα των αντιεμβολιαστών; Όμως, όταν θεωρούν πως η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι μια νέα χούντα είναι απολύτως λογικό να μην συμμετέχουν σε καμιά κοινή προσπάθεια, αλλά απεναντίας να την υπονομεύουν. Νομίζουν ότι κάνουν «αντίσταση»!
Είναι γεγονός που ουδείς λογικός άνθρωπος αμφισβητεί ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν και παραμένει μια εθνική προσπάθεια. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η Ιστορία θα καταγράψει πως στην αντιμετώπιση της συμμετείχαν άπαντες πλην ηλιθίων και «πλην Λακεδαιμονίων».
Είναι δεδομένο πως φανατισμός και δογματισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βασικό σύμπτωμα τους, η αποβλάκωση. Η παραίτηση από την λεπτομερή ανάλυση των δεδομένων. Η αντικατάσταση της λογικής από το θυμικό και της κριτικής σκέψης από τον φανατισμό και την εχθροπάθεια. Η επαναφορά στον εικοστό πρώτο αιώνα του δόγματος της δεκαετίας του 1930 «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα».
Νομίζω ότι αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως αν προσεγγίζεις την σύγχρονη πραγματικότητα με εργαλεία σκέψης των αρχών του προηγούμενου αιώνα, είναι απολύτως φυσικό να εξισώνεις μια εκλεγμένη κυβέρνηση με την χούντα.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατώντας να κατανοήσει τις αλλαγές που συντελούνται στις συνειδήσεις των πολιτών και στην ελληνική κοινωνία ξαναζεί την λογική του «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».
ΥΓ. Ευχαριστώ ειλικρινά τους αρθρογράφους της ΑΥΓΗΣ, των οποίων είμαι τακτικός αναγνώστης, γιατί μου δίνουν θέματα για σχολιασμό.
