Στην στάση εργασίας που κήρυξε η ΟΛΜΕ την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων των καθηγητών, συμμετείχαν 276 άτομα. Δηλαδή μια παρεούλα του 0,37%. Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών προσήλθε κανονικά στα σχολεία.
Η ΟΛΜΕ από την δεκαετία του 70 ήταν ένα πανίσχυρο συνδικάτο. Μαζί με την Διδασκαλική Ομοσπονδία και την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ υπήρξε ο πολιορκητικός κριός του ΠΑΣΟΚ για την κατάκτηση της εξουσίας.
Ενα από τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης του Α.Παπανδρέου αφορούσε την ικανοποίηση του πάγιου αιτήματος της ΟΛΜΕ να καταργηθεί ο θεσμός του επιθεωρητή.
Ως γνωστόν, επί δεκαετίες τους καθηγητές τους αξιολογούσαν οι επιθεωρητές, κάτι που ήταν πλέον παράταιρο στο κλίμα της Μεταπολίτευσης. Τους αντικατέστησαν οι σχολικοί σύμβουλοι, ένας άχρους και άοσμος θεσμός.
Τελικά ακόμα και σήμερα, οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται παντοιοτρόπως να μην αξιολογηθούν. Αν συζητήσετε και με τον πιο ανοιχτόμυαλο καθηγητή ή δάσκαλο, θα διαπιστώσετε πως όταν ακουμπήσετε το ευαίσθητο θέμα της αξιολόγησης, αντιδρά.
Ενα είναι το επιχείρημα τους που το αναπαράγουν χιλιάδες ηχεία. Ποιος θα μας αξιολογήσει; Μας αξιολογούν κάθε ημέρα τα παιδιά.
Κάνουν πως αγνοούν ότι η σχέση διδάσκοντος και διδασκόμενου είναι μια, σε τελευταία ανάλυση, εξουσιαστική σχέση. Και ο εξουσιαζόμενος ποτέ δεν μπορεί να αξιολογήσει—για πολλούς λόγους—τον εξουσιάζοντα. Δεν γνωρίζω τις προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας, όμως το κλίμα είναι πλέον πρόσφορο για μεγάλες τομές και στον χώρο της Εκπαίδευσης.
Οι 54 μήνες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδόμησαν ιδεολογήματα που κυριαρχούσαν για πολλές δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία. Πλέον τα συνδικάτα έχουν καταστεί νησίδες αντίδρασης και οπισθοδρόμησης στην πορεία προς τα εμπρός της πατρίδος μας.
Σιγά-σιγά αυτό το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι πολίτες. Αντιλαμβάνονται πως αυτά τα συνδικάτα αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού συστήματος που με την συμπεριφορά του οδήγησε το καράβι στα βράχια. Είναι συνυπεύθυνα για την χρεοκοπία.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση.
Οποιος προσεγγίζει την ελληνική κοινωνία με τα αναλυτικά εργαλεία που προσεγγίζει τις χώρες του ψηφιακού καπιταλισμού, διαπράττει σοβαρό μεθολογικό λάθος που θα τον οδηγήσει σε λάθος ερμηνευτικά μονοπάτια.
Στις χώρες του ψηφιακού καπιταλισμού η αντίφαση βρίσκεται στο γεγονός πως ο παραγόμενος πλούτος φεύγει από τον χώρο της παραγωγής και μεταφέρεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Ο πλούτος πλέον δεν δημιουργείται μέσα στα εργοστάσια όπου δουλεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά στα χρηματιστηριακά γραφεία και στις τράπεζες, μέσα από τα κάθε μορφής παράγωγα.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ψηφιακός καπιταλισμός. Αγωνιζόμαστε να εγκαθιδρύσουμε τον καπιταλισμό της αγοράς και του ανταγωνισμού, με τις ελάχιστες κρατικές παρεμβάσεις. Εχουμε μια διαφορά φάσης με τις προηγμένες οικονομίες τουλάχιστον τριάντα χρόνων.
Ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν ανέκαθεν κρατικός με την έννοια πως η επιχειρηματική τάξη ήταν, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, εξαρτώμενη ή διαπλεκόμενη με την πολιτική εξουσία. Και ως γνωστόν η διαπλοκή γεννά τη διαφθορά και η διαφθορά καταργεί τον ανταγωνισμό
Ετσι στην σημερινή Ελλάδα υπάρχει η αντίφαση μεταξύ του κρατούντος κρατικού μοντέλου ανάπτυξης της κοινωνίας και της απαίτησης ο εθνικός πλούτος να παράγεται, μέσω του ανταγωνισμού, από την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Οι πολιτικοί φορείς του κρατισμού στην Ελλάδα ήταν και είναι η Αριστερά και ένα τμήμα της συντηρητικής παράταξης. Επειδή όλες οι αντιφάσεις λύνονται στο πολιτικό επίπεδο, αυτό ας το έχουμε κατά νού.
Από αυτό το κρατικιστικό μοντέλο δεν μπορούσε να ξεφύγει και ο συνδικαλισμός που, κυριαρχικά, ήταν και παραμένει κρατικοδίαιτος. Η ΟΛΜΕ ήταν η ζωντανή του έκφραση. Τα μηνύματα από τον εκφυλισμό της στάσης εργασίας είναι ενθαρρυντικά. Ισως κάτι να αλλάζει στην κοινωνία μας.
ΥΓ. Ποιος δεν θυμάται την πανίσχυρη, πάλαι ποτέ, ΟΤΟΕ. Οταν ιδιωτικοποιήθηκαν οι τράπεζες περιέπεσε στην αφάνεια.
