Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Καθώς ένας από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας δεν κατάφερε να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιό μας μέσα στην εβδομάδα που το είχε στα χέρια του, σήμερα θα κάνουμε ένα διάλειμμα με δικό μου σχόλιο — και συνεχίζουμε τις επόμενες τέσσερις ημέρες με τους υπόλοιπους —είναι ένας κι ένας, όπως θα δείτε— για να συμπληρώσουμε τη (λειψή) δεκάδα.
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή, των ερωτηματολογίων —μια ιδέα μου που δεν εξελίχθηκε και πολύ καλά, οφείλω να ομολογήσω, καθώς δεν περνούσε μόνο από τα δικά μου χέρια? και δεν είχε και την απήχηση που περίμενα—, έκανα μερικές διαπιστώσεις.
Πρώτα-πρώτα, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές μας είναι τρομερά απασχολημένοι. Δεν ανακάλυψα δα την Αμερική, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτό, καθώς ο χρόνος σώνεται: λίγες μέρες μάς έμειναν μέχρι τις εκλογές, και κανείς δεν πρέπει να επαναπαύεται. Όλα και όλοι κινούνται σε ταχείς ρυθμούς — τόσο ταχείς, που κάποιοι δυσκολεύονται να συμπληρώσουν ώς και τις απαντήσεις σε μία απλή γραπτή συνέντευξη. Από την άλλη όμως, δεν έχω καταλάβει ακριβώς πού και πώς επενδύεται όλος αυτός ο χρόνος. Και το λέω γιατί —αν και δεν είμαι ο καταλληλότερος για να προβαίνω σε τέτοιες κρίσεις, καθώς δεν παρακολουθώ την επικαιρότητα από την τηλεόραση όπως οι περισσότεροι συμπολίτες μας—, το λέω αυτό, επαναλαμβάνω, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω στ' αλήθεια τίποτε που να αφορά την Ευρώπη και τις επικείμενες εκλογές. Ή, για να είμαι δίκαιος, έτυχε να διαβάσω πολύ λίγα πράγματα. Σκόρπια. Πράγματα που αναφέρθηκαν μέσα στο corpus των ειδήσεων μάλλον στα πεταχτά. Και πράγματα που ακούστηκαν ελάχιστα στον κόσμο — όσο γι' αυτό, είμαι απολύτως βέβαιος.
Την εσωτερική —την ελληνική: τη ρωμαίικη— επικαιρότητα μονοπωλούν βέβαια άλλα θέματα, που φυσικά είναι γνωστά σε όλους σας και δεν θα μπω στον κόπο να τα επαναλάβω. Προφανώς, κανένα από αυτά δεν έχει να κάνει με τις θέσεις των κομμάτων αλλά και των ίδιων των υποψηφίων για τη μεγάλη αυτή χώρα που θέλουμε να είμαστε μέρος της: την ήπειρό μας, που ονειρεύεται έναν μεγαλειώδη συνασπισμό για να επιβιώσει τον επερχόμενο χειμώνα.
(Παρένθεση: βασικά εμείς δεν σκεφτόμαστε τον επερχόμενο χειμώνα, γιατί δεν έχουμε αντιληφθεί την αλλαγή του καιρού και των εποχών. Εμείς θέλουμε να είμαστε μέρος της Ένωσης μόνο και μόνο για να στηρίζεται κάπως η οικονομία μας μέσω άντλησης κοινοτικών κεφαλαίων, να εξηγούμεθα. Αλλά ούτε καν αυτό βλέπω να συζητείται).
Επίσης, από αποσπάσματα συζητήσεων που έτυχε να πέσω επάνω τους στο Twitter και αλλού, παρουσία μάλιστα υποψήφιων ευρωβουλευτών, δεν είδα να καίγεται δα κανείς για όλα αυτά τα μεγάλα και πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία πράγματα που γίνονται σήμερα, και που είναι να γίνουν με συγκλονιστικό τρόπο αύριο και μεθαύριο. Γι' αυτές τις κινήσεις στη σκακιέρα από τους ας τους πούμε δύο μεγάλους παίκτες (εμείς παίζουμε με τα λευκά, αλλά ανάθεμα αν επωφεληθήκαμε από το πλεονέκτημα αυτό) που θα ορίσουν κατά 100%, όχι λιγότερο, τη ζωή μας — όχι τη ζωή των παιδιών μας, των εγγονιών μας ή αυτών που θα αποικίσουν τη Σελήνη: τη δική μας ζωή. Οι τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο status quo θα μας επηρεάσουν σε βαθμό που κανένας Τσίπρας, κανένας Καμμένος και κανένας οποιοσδήποτε από το ανφάν γκατέ των κυβερνώντων (οιωνδήποτε κυβερνώντων) μπορεί να το κάνει. Αλλά δεν το ξέρουμε, δεν μας νοιάζει, το παραβλέπουμε — και το ξεχνάμε. Θέλουμε να το ξεχνάμε.
Και υπάρχει καλός λόγος γι' αυτό. Ναι, υπάρχει λόγος, και είναι και καλός. Είναι ο εξής.
Δεν μπορούμε, στην κατάσταση που είμαστε, να σκεφτόμαστε «πλατιά». Δεν θέλουμε κανένα ευρύ πεδίο μπροστά μας. Κουραστήκαμε. Μπαφιάσαμε. Και είμαστε στο μη παρέκει. Δηλαδή, για να το πω αλλιώς, είναι σαν να 'χεις έναν πεινασμένο, έναν που έχει μέρες να βάλει κάτι στο στόμα του, κι εσύ να του μαγειρεύεις μια σπέσιαλ, μοντέρνα και σούπερ ψαγμένη συνταγή με rib eye μαριναρισμένο σε μια σάλτσα από αβοκάντο, μέλι, σπαράγγια και φύτρες καστανού ρυζιού. Που θα πάρει μια ώρα να ετοιμαστεί. Ενώ αυτός είναι λιμασμένος και θέλει τέσσερα αυγά μάτια, τυρί φέτα, και μισή φρατζόλα χωριάτικο ψωμί. Οπότε να πάει στο καλό και το rib eye. Και τα σπαράγγια. Ας βάλουμε τα αυγά στο τηγάνι να τελειώνουμε. Και μαγειρεύουμε αργότερα πιο εξεζητημένα.
Και είναι και κάτι άλλο. Και είχα λάθος εδώ με την «ευρωπαϊκή» ματιά μου στα πράγματα, και το παραδέχομαι. Ναι, οι Ευρωεκλογές είναι τρομερά σημαντικές κλπ. κλπ., όλοι το ξέρουμε αυτό. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μπορεί να γυρίσει τούμπα από τη μια στιγμή στην άλλη —όταν εμείς θα έχουμε τα μάτια μας στραμμένα αλλού 'ντ' αλλού—, αλλά μά τον Θεό ακόμη πιο σημαντικό είναι να είμαστε ζωντανοί και με σφρίγος μέσα στην Ευρώπη (στην όποια Ευρώπη), και όχι ημιθανείς και ζητιάνοι. Κι αυτό δεν μπορεί να κατακτηθεί με συζητήσεις για τις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις, για τη Ρωσία και την Κίνα, για το Brexit, τον Σαλβίνι, και για τον κίνδυνο περαιτέρω ανάδυσης ευρωσκεπτικιστικών και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων εντός τής ΕΕ. Μπορεί να κατακτηθεί μόνο αν ηττηθούν κατά κράτος, παντού, σε όλες τις εκλογές, ακόμη και στις εκλογές για τη διαχείριση της πολυκατοικίας μας, οι φορείς της οπισθοδρόμησης, της συντήρησης, της κακομοιριάς, της μιζέριας, της διαπλοκής και του αντιευρωπαϊσμού μέσα στην Ελλάδα. Όπερ έδει δείξαι:
Αυτή τη στιγμή, η πιο φιλοευρωπαϊκή ψήφος είναι το μαύρο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα άλλα θα τα βρούμε μετά.
