Της Μαρίας Χούκλη
«Ευθυγραμμιστείτε με τον λαό», προέτρεψε σε αυστηρό τόνο η υπουργός δυο δημοσιογράφους, προ ημερών, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξής της. Ποιος θα κρίνει τι θέλει ο λαός; Μα, η υπουργός, στην οποία οφείλουμε την ανακάλυψη της τεράστιας κοινωνικής σημασίας των γεμιστών στον σύγχρονο βίο.
Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να ευθυγραμμιστούμε με τα συναισθήματα των πολιτών και την αξιολόγηση των προβλημάτων από εκείνους, όχι από τα media.
Επικαλούμαι τα ευρήματα πανελλαδικής έρευνας της Public Issue που διεξήχθη από τις 9 έως τις 16 Μαρτίου και δημοσιεύθηκε, χθες, στην Αυγή της Κυριακής (περιέργως το συγκεκριμένο δισέλιδο και μόνο αυτό είχε ημερομηνία 20 Φεβρουαρίου, από παραδρομή προφανώς, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο...).
Οι ερωτηθέντες ποια προβλήματα θεωρούν ως σημαντικότερα απάντησαν, αυθορμήτως σε ποσοστό 60% –πάνω από τους μισούς–, το οικονομικό και, σε ποσοστό 48% –σχεδόν οι μισοί–, το προσφυγικό. Ακολουθούν η ανεργία, η λειτουργία του πολιτικού συστήματος, η υγεία, πολύ πιο κάτω –μόλις το 9%– έδειξε αγωνία για την εξωτερική πολιτική (αν αυτό σας λέει κάτι, κύριε Καμμένε), ίδιο το ποσοστό και όσων σκανδαλίζονται από τα συμβαίνοντα στη δημόσια διοίκηση/λειτουργία του κράτους (αν αυτό λέει στην αντιπολίτευση ενόψει της αυριανής αρχηγικής διαπλοκολογίας/διαφθορολογίας στη Βουλή). Η κατάσταση στην Παιδεία ανησυχεί ελάχιστους –σύμφωνα τουλάχιστον με την έρευνα– μόλις το 4% (αν αυτό λέει κάτι σε όλους μας).
Κλήθηκαν, επίσης, να απαντήσουν αν νιώθουν ικανοποίηση από τη λειτουργία της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.
Οι πολίτες, ο λαός που λέει και η κυρία υπουργός, σχεδόν στο σύνολό τους είναι βαθύτατα δυσαρεστημένοι και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση. Τα αρνητικά ποσοστά είναι συντριπτικά, έστω κι αν υπάρχει ένα 11% ικανοποιημένων από τις κυβερνητικές επιδόσεις (μπορεί να ζουν στο εξωτερικό, στο εξωτερικό περίβλημα της πραγματικότητας εννοώ).
Η δημοσκόπηση, αν και τηλεφωνική, ξάπλωσε στο ντιβάνι του ψυχο-εξομολόγου τους ερωτηθέντες. Τα συναισθήματα τους για την κατάσταση της χώρας δείχνουν μια κοινωνία «περίλυπη έως θανάτου», σε μεγαλοβδομαδιάτικη διάθεση. Απογοήτευση, οργή, αγανάκτηση, ανησυχία, άγχος, στεναχώρια, ντροπή και αδιαφορία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα. Πέντε, πάντως, απάντησαν ότι ελπίζουν και αισθάνονται αισιόδοξοι (μεταξύ μας, θα ήθελα να τους γνωρίσω, αν ισχύει ότι η χαρά είναι μεταδοτική)!
Σημειωτέον, δε, ότι η κοινωνία δεν έχει υποστεί τη νέα φοροαφαίμαξη, δεν ξέρει τον τελικό λογαριασμό του ασφαλιστικού, ούτε γνωρίζει τι θα γίνει με τα «κόκκινα» δάνεια. Επιπλέον το προσφυγικό παραμένει μια εξίσωση με πολλούς αγνώστους.
Ασφαλώς τέτοιες έρευνες, όπως αναγνωρίζουν και όσοι τις διενεργούν, δεν μπορούν να ανιχνεύσουν με ακρίβεια τις λεπτές αποχρώσεις κάθε άποψης. Δεν είναι το ίδιο, για παράδειγμα, η καταρράκωση που νιώθει ένας άνεργος και η αγωνία εκείνου που ναι μεν έχει δουλειά, αλλά φοβάται μήπως την χάσει. Και επειδή τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, η ένταξη των προσφύγων/μεταναστών σε μια καθημερινότητα μπορεί λίαν συντόμως να μετατρέψει τον χείμαρρο της αλληλεγγύης σε ρυάκι.
Έτσι, είναι εξόχως πιθανό στην επόμενη έρευνα και οι ευάριθμοι αισιόδοξοι να προσχωρήσουν στη γενική κατήφεια που πηγάζει από το το αίσθημα εγκλωβισμού σ'' ένα παρόν ίδιο και απαράλλαχτο τα τελευταία 6 χρόνια, παρά την εναλλαγή στην εξουσία κομμάτων και προσώπων, παρά τα ποικίλα πολιτικά σχήματα που έγιναν ή ετοιμάζονται.
Σαν να καταλάβαμε ότι χάθηκε οριστικά η ευκαιρία να αλλάξουμε και τώρα βουλιάζουμε στη δυσθυμία, συνειδητοποιώντας ότι έχουν κλείσει για μας τα σύνορα προς το μέλλον.
