Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Ο σεβασμός στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να εκφράζει, απαρακώλυτα, απεριόριστα και άνευ κινδύνου ή δυσάρεστων για τον ίδιο επιπτώσεων, τις σκέψεις, τις ιδέες και τις απόψεις του δεν υπήρξε ένα δεδομένο με το οποίο ξεκίνησε τη διαδρομή της η ανθρωπότητα ή, έστω, ο δυτικός κόσμος.
Πολλώ μάλλον όταν οι εν λόγω σκέψεις, ιδέες, απόψεις κλπ. θεωρούνταν πως εμπεριείχαν ή εξέφραζαν μια αιρετική αντιμετώπιση του –εκάστοτε- κυρίαρχου συστήματος ιδεών ή του δεσπόζοντος τρόπου σκέψης. Από την εποχή του Σαβοναρόλα μέχρι τα χρόνια της γαλλικής επανάστασης –όπου η εφημερίδα του Μαρά «Ο Φίλος του λαού» κατονόμαζε τους 'εχθρούς' των λαϊκών συμφερόντων και ο κάθε κατονομαζόμενος είχε μέσο προσδόκιμο ζωής κατά μέσο όρο περίπου μία εβδομάδα-, ακόμη και η ήπειρός μας έζησε πολλές περιόδους απόλυτης ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Μιας τρομοκρατίας που δεν ασκείτο μόνον εναντίον φορέων αποκλινουσών ιδεολογιών, αλλά και εναντίον παραγωγών 'αιρετικών' επιστημονικών προσεγγίσεων (όπως π.χ. του ηλιοκεντρικού συστήματος). Και βεβαίως υπήρξε ο δυστυχής και μεγαλειώδης ταυτόχρονα 20ος αιώνας αυτός κατά τον οποίον, επί φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων, η αστυνομία της σκέψης έφτασε στην πιο προχωρημένη κατασταλτική τεχνογνωσία. Την οποία με τόσο μεγαλείο κατήγγειλε η ελευθερία της λογοτεχνικής παραγωγής (Όργουελ. Καίσλερ, Κούντερα και τόσοι άλλοι).
Έκτοτε, όμως, οι δυτικές πολιτιστικές αξίες εξελίχτηκαν και κατοχύρωσαν -ως ανεπίδεκτο καταστολής ανθρώπινο δικαίωμα- την ελευθερία της έκφρασης απόψεων. Ένα δικαίωμα το αξιακό υπόβαθρο του οποίου αποδέχτηκαν πλέον όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Δύσης. Όλες ή, πιο σωστά, σχεδόν όλες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κάποιες εκ των οποίων παρεπιδημούν παρ' ημίν. Και στην παρούσα συγκυρία κυριαρχούν.
Γιατί…
Όταν ο δυτικός κόσμος παρήγε και δημιουργούσε πολιτισμό με επίκεντρο και υπέρτατη αξία τον ελεύθερο και ανεξάρτητο Άνθρωπο, οι Συριζαίοι ήταν προφανώς απασχολημένοι στο να πιάνουν –και να αιχμαλωτίζουν- πουλιά (στον αέρα)…
Όταν η ελευθερία της –παραγωγού επιθυμητής πολυφωνίας- απαρακώλυτης και αδέσμευτης έκφρασης του καθενός κατακτάτο παγκόσμια ως απαραβίαστο καθολικό δικαίωμα, οι Συριζαίοι επέλεγαν να ζουν σε ιδεολογικά σπήλαια…
Όταν τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής αναδείκνυαν ως κυρίαρχη πολιτική διαίρεση την αντιπαράθεση των οπαδών της ανοικτής κοινωνίας και αυτών της εγκιβωτισμένης σκέψης, οι Συριζαίοι έμεναν καθηλωμένοι σε σχηματικές αντιπαραθέσεις της εποχής των ιδεολογικών παγετώνων…
Όταν η ανθρωπότητα ξυπνούσε από την πνευματική νάρκη του ολοκληρωτισμού, οι Συριζαίοι δεν είχαν ακόμη ξεφύγει από την αποχαύνωση ή την ύπνωση που δημιουργούσαν τα «κοσμολυτρωτικά» ιδεολογικά παραισθησιογόνα και ναρκωτικά άλλων καιρών.
Αυτοί είναι οι ορίζοντές τους. Δεν μπορούν να αντιληφθούν αλλιώς τον κόσμο ούτε να λειτουργήσουν διαφορετικά…
Η Ιστορία θα τους αναγνωρίσει μόνο το ελαφρυντικό της μετεφηβικής –πνευματικής- ηλικίας…
