Της Βίβιαν Ευθυμιοπουλου
Πριν από λίγες εβδομάδες, σε συνάντηση με φίλους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες, κάποιος μας ρώτησε μεταξύ σοβαρού και αστείου τι πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνει η Νέα Δημοκρατία για να καταφέρει μια σαρωτική αυτοδυναμία.
Η απάντησή μας δόθηκε αβίαστα: «Η Νέα Δημοκρατία μέσα σε όλα πρέπει να εκφράσει και τη δυσαρέσκεια και των Ελλήνων φιλοευρωπαϊστών απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στη Γερμανία». Τα χαμόγελα πάγωσαν και όλοι έσπευσαν να αλλάξουν θέμα συζήτησης.
Μας επιβεβαίωσαν τα στοιχεία του φθινοπωρινού «Ευρωβαρόμετρου» που δόθηκαν στη δημοσιότητα προχθές. Ενώ στις περισσότερες χώρες υποχωρεί ο Ευρωσκεπτικισμός στην Ελλάδα αυξάνεται μαζί με την αίσθηση ότι η φωνή των Ελλήνων «δεν ακούγεται» στις Βρυξέλλες. Σημειώστε ότι στους σχετικούς δείκτες που καταγράφουν τον Ευρωσκεπτικισμό η Ελλάδα βρίσκεται υψηλότερα κι από τη Μεγάλη Βρετανία που ετοιμάζεται ν' αποχωρήσει από την ΕΕ.
Ας αποφύγουμε την παλαιά συζήτηση για το πως εξελίχθηκε η σχέση των Ελλήνων με τις Βρυξέλλες ειδικά κατά τη δεκαετία του '90. όταν το εκσυγχρονιστικό αίτημα και η Ευρώπη σχεδόν ταυτίστηκαν. Για όποιον ενδιαφέρεται για μια σοβαρή εισαγωγική ανάλυση στο θέμα, προτείνουμε το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη «Η Μεταπολιτευτική Ελλάδα. 1974-2009» στην αναθεωρημένη και συμπληρωμένη έκδοση του 2013.
Ας μιλήσουμε καλύτερα για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση.
Το μέτωπο «Μένουμε Ευρώπη» θα πρέπει, κάποια στιγμή, να σταθεί αυτοκριτικά στην αξίωση η Κομισιόν να «κάνει δύσκολη τη ζωή» στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κατά τα προηγούμενα χρόνια, όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πάλευαν να κλείσουν τις αξιολογήσεις και οι υπόλοιποι ούρλιαζαν #fygete κάποιες «φιγούρες» (τελικά επρόκειτο για «φιγούρες» και όχι για «μορφές») του φιλοευρωπαϊκού χώρου, κινούνταν και σχολίαζαν την επικαιρότητα στα social media και τις στήλες των εφημερίδων λες και ήταν μέλη κάποιας «εξόριστης κυβέρνησης» μιας χώρας «υπό κατοχήν». Μόνο που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όσο και αυτό να ενοχλούσε ήταν και είναι η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και η Κομισιόν την αντιμετώπισε σταθερά ως τέτοια.
Βέβαια, υπάρχει ένα ζήτημα. Πόσο Ευρώπη είναι αυτή που στηρίζει χώρα της περιφέρειας μόνον όταν αυτή κυβερνάται από εθνολαϊκιστές, ευρωσκεπτικιστές και δραχμιστές του αισχίστου είδους πρόθυμους να ικανοποιήσουν κάθε καπρίτσιο "του ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου" που αυτοί, οι εθνολαϊκιστές, αναβίωσαν; Υπάρχει όντως ένα ζήτημα.
Από την άλλη πλευρά όμως ας είμαστε πρακτικοί και προσγειωμένοι. Όταν, παρά τις δικαιολογημένες τους πικρίες, οι φιλοευρωπαϊστές στηρίζουν το κατεξοχήν φιλοευρωπαϊκό κόμμα, ποια είναι η θέση τους όταν το κυρίαρχο αίσθημα του εκλογικού σώματος είναι απορριπτικό προς την ΕΕ; Πώς πρέπει να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτό;
Είναι ένα ζήτημα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και μάλιστα σύντομα οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Τι σημαίνει στη- μετά το βαθύ τραύμα που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ εποχή- να είσαι φιλοευρωπαίος;
Ειδικώς η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να επανατοποθετηθεί ως φιλοευρωπαϊκή δύναμη. Αλλιώς, ελλείψει πειστικής τοποθέτησης απέναντι στο φαινόμενο, θα μείνουμε ν' ακούμε ιστορίες από τον Εμφύλιο και κάποιοι, φρονούμε πως θα είναι αρκετοί, την εμφυλιολογία, θα αρνηθούν να την υποστούν επί μακρόν.
