Της Μαρίας Χούκλη
Αιώνες πριν, την καρδιά του Μεσαίωνα, ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ο Α', αναζητώντας έσοδα είχε θεσπίσει τον «φόρο δειλίας». Ήταν αρχικά ένα μικρό αντίτιμο που επιβαλλόταν σε όσους πολίτες δεν επιθυμούσαν να πολεμήσουν για τον άνακτα τους. Κάτι σαν τη σύγχρονη εξαγορά θητείας.
Ο φόρος λεγόταν scutage, από το λατινικό scutum που σημαίνει ασπίδα, έτσι για την ιστορία του πράγματος. Αργότερα, ο Ιωάννης o Ακτήμων αύξησε τον φόρο κατά 300% και τον απαιτούσε από όλους τους στρατιώτες αλλά και τους ευγενείς, ακόμη και στα χρόνια της ειρήνης.
Το δυσβάστακτο και παράλογο χαράτσι ήταν μια από τις αιτίες της εξέγερσης των Άγγλων Ιπποτών, του Ανώτερου Κλήρου και των Αστών που οδήγησε στην Magna Carta. Ωστόσο πέρασε αρκετό διάστημα έως ότου ο «φόρος της δειλίας» αντικατασταθεί από άλλες παράξενες πηγές προσπορισμού πλούτου για τους Ηγεμόνες. Άλλωστε, σε αυτήν τη ζωή τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο και τους φόρους.
Όχι μόνο δεν κρύβει δειλία η κίνηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη να παραιτηθεί από βουλευτής, αλλά αντιθέτως τη θεωρώ παραδειγματική συμπεριφορά.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ίδιος ενημέρωσε τον πρωθυπουργό ότι δεν προτίθεται να δώσει θετική ψήφο στο νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα, δεν μεταπείστηκε και επέλεξε να διευκολύνει το Μαξίμου παραιτούμενος. Η επίσημη εκδοχή των εξελίξεων είναι άλλη, ότι «καρατομήθηκε», ωστόσο επιμένω στις πληροφορίες μου ότι αποχώρησε οικεία βουλήσει. Αποχώρηση που -τηρουμένων των αναλογιών- είναι το αντίτιμο για την άρνηση να «πολεμήσει» με τον Τσίπρα για την εφαρμογή επαχθών μνημονιακών ρυθμίσεων.
Ναι, δεν ήταν αθώος του προεκλογικού αίματος των υποσχέσεων. Ναι, δεν αμφισβήτησε δημοσίως και νωρίτερα τον δρόμο που έβλεπε να παίρνει η «πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά». Ωστόσο, όλα αυτά δεν αναιρούν τον ηθικό χαρακτήρα της κίνησής του. Θυσιάζει μια καλοπληρωμένη θέση, με προνόμια, προβολή, βατήρα πολιτικής εξέλιξης κλπ κλπ.
Αν ήταν επαγγελματίας της πολιτικής θα έκανε την καρδιά του πέτρα, όπως τόσοι και τόσοι. Θα μπορούσε να κάνει αντάρτικο για τα κανάλια και να ψηφίσει στο τέλος και να κρυφτεί στο πλήθος ή να μην δώσει την ψήφο του και να ανεξαρτητοποιηθεί, επαναλαμβάνοντας τις συνήθεις δικαιολογίες, όπως τόσοι και τόσοι, ακόμη και από το κόμμα του.
Διευκρινίζω ότι γνωρίζω τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη ελάχιστα, όσο μπορεί κανείς να γνωρίσει έναν πολιτικό στο πλαίσιο δημοσιογραφικών συνεντεύξεων. Όταν ήταν υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας και αργότερα ως υποψήφιο βουλευτή και κυβερνητικό εκπρόσωπο. Κρίνω τη συγκεκριμένη πράξη του, τη συγκεκριμένη στιγμή. Είναι ευάριθμοι οι βουλευτές, απ όλα τα κόμματα που έχουν να επιδείξουν κάτι ανάλογο.
Να απεμπολήσουν τα καλά και συμφέροντα. Υπάρχει άλλωστε το πρόσφατο παράδειγμα του έτερου βουλευτή της συγκυβέρνησης, Νίκου Νικολόπουλο. Ναι, έχω υπόψη μου ότι υπάρχουν τόμοι επί τόμων με αναλύσεις για την ανεξαρτησία της συνείδησης του βουλευτή, την δημοκρατική συγκρότηση των κομμάτων, ερμηνείες για το εάν η ψήφος των πολιτών πρέπει να πιστώνεται στο πρόσωπο ή στην πολιτική παράταξη, ποιος οφείλει σε ποιον τι.
Επιμένω, όμως, ότι η κίνηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, να υποβάλει την παραίτησή του χωρίς μεγαλοστομίες, αυτό-ηρωοποιήσεις και κεκαλυμμένες απειλές συνιστά προηγούμενο πολιτικής εντιμότητας στην όχι και τόσο λαμπρή πολιτική ζωή του τόπου. Επιβεβαιώνει ότι άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι σηκώνουν τις ασπίδες.
