Γίνεται πλέον ξεκάθαρο πως η Γερμανία αδυνατεί να παίξει τον ηγετικό της ρόλο στην ΕΕ, καθώς αδυνατεί να αρθεί πάνω από τα στενά οικονομικά της συμφέροντα. Βασική της επιδίωξη η δημιουργία μιας ζώνης οικονομικής επιρροής και τίποτα άλλο.
Οι πολιτικές και οικονομικές της ελίτ έχουν απεμπολήσει το όραμα της εμβάθυνσης των θεσμών και των λειτουργιών της ΕΕ, εν ονόματι της διεύρυνσης, που σημαίνει τελικά την διεύρυνση της ζώνης επιρροής τους.
Και το κυριότερο. Η Γερμανία δεν είναι και ούτε ποτέ πρόκειται να γίνει στρατιωτική υπερδύναμη, ώστε σε τελευταία ανάλυση να υποστηρίζει τις παρεμβάσεις της με την στρατιωτική της ισχύ.
Τα πάντα κινούνται γύρω από τα οικονομικά της μεγέθη.
Αυτό, εκ των πραγμάτων, περιορίζει τις δυνατότητες ουσιαστικών πολιτικών παρεμβάσεων, καθώς η μόνη δυνατότητα παρέμβασης που διαθέτει, η οικονομική, ακυρώνεται λόγω των αρνητικών συνεπειών που θα έχει στις επιχειρήσεις της.
Γι’ αυτό τον λόγο όλες οι απόπειρες μεσολάβησης της Γερμανίας για την αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων απέτυχαν. Στην Ουκρανία, στην Συρία, στην Λιβύη και τώρα στην κρίση στο Αιγαίο. Μάλιστα οι τρείς τελευταίες μεσολαβητικές προσπάθειες της Γερμανίας απέτυχαν γιατί το ίδιο κράτος και στις τρείς περιπτώσεις, η Τουρκία, δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα ντροπιάζοντας όχι μόνον το κύρος της Α. Μέρκελ, αλλά και του ίδιου του γερμανικού κράτους.
Δυστυχώς, φαίνεται πως η Ελληνική κυβέρνηση εναπέθεσε τις ελπίδες της για ειρηνική διευθέτηση της διαφοράς μας με την Τουρκία, στην Γερμανία. Δεν διδάχθηκε από την εγγενή αναποτελεσματικότητα των γερμανικών παρεμβάσεων. Ένα κράτος χωρίς γεωστρατηγικές φιλοδοξίες, πέραν της δημιουργίας μιας ζώνης οικονομικής επιρροής, δεν μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό, μεσολαβητικό ρόλο στην επίλυση διεθνών κρίσεων.
Οι γερμανικές ελίτ είναι εγκλωβισμένες στην θεώρηση των γεγονότων μέσα από το αποκλειστικό πρίσμα των οικονομικών μεγεθών. Συνυπεύθυνη για την κατάσταση που έφερε αυτή η στενόμυαλη αντιμετώπιση των καταστάσεων στην ΕΕ, είναι και η Γαλλία που ανέχθηκε, τόσο επί Σαρκοζί όσο και επί Ολάντ, αυτήν την πολιτική της Γερμανίας.
Ουσιαστικά γαλλογερμανικός άξονας δεν υπήρξε. Η Γαλλία απλώς υπήρξε το άλλοθι της Γερμανίας στην εφαρμογή των πολιτικών της.
Σήμερα, επί Μακρόν, φαίνεται πως αλλάζουν οι ισορροπίες στον γαλλογερμανικό άξονα. Η Γαλλία αισθάνεται πως απειλείται από την παρουσία της Τουρκίας στην Μεσόγειο, στο Μάλι, στον Λίβανο και επιδιώκει να περιορίσει τις νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες του Ερντογάν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Α. Μέρκελ.
Το στρατιωτικό υπερισχύει του οικονομικού.
Μήπως λοιπόν ποντάρουμε σε λάθος άλογο; Έτσι φαίνεται. Η Γερμανία ασκεί μια μυωπική εξωτερική πολιτική, της οποίας τα συμφέροντα δεν συμπίπτουν με τα ελληνικά. Έχει, πέραν όλων των άλλων, ευτελίσει μια βασική αρχή της ΕΕ, την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Τόσον η Ελλάδα όσο και η Κύπρος αυτό το βιώνουν εδώ και πολύ καιρό.
Με απλά λόγια, η Γερμανία αδυνατεί να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τα πεπραγμένα της φαίνεται να δικαιώνει τα όσα υποστήριζε το 1990 η Μ. Θάτσερ.*
*Ως γνωστόν η διορατική Μ. Θάτσερ ήταν αντίθετη στη ενοποίηση της Γερμανίας. Είχε πει τότε: «νικήσαμε τους Γερμανούς δύο φορές και τώρα επιστρέφουν».
