Πολλά μαλλιά στο κεφάλι μου δεν έχω, οπότε φυλάω ως κόρη οφθαλμού κάθε ηρωική τρίχα που στέκει ακόμα πάνω στο καύκαλο μου. Προειδοποιώ λοιπόν ότι δεν θα γίνω εγώ Κότζακ ή Κολίνα, εξ' αιτίας του κάθε Γαβρόγλου που αρπάζει το μικρόφωνο και εκστομίζει τέρατα. Το χθεσινό του βέβαια (στον Real-fm) ήταν πέραν παντός ανταγωνισμού, εξ ου και η ανησυχία μου για το εναπομείναν τριχωτό της κεφαλής μου. Το μεταφέρω αυτούσιο:
«Ο καθηγητής για να αξιολογηθεί, πρέπει και η πολιτεία να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της. Γιατί δηλαδή, όλη η έμφαση είναι στον καθηγητή και δεν είναι και στην πολιτεία; Λεφτά δεν τους δίνει, επιμορφώσεις δεν τους κάνει, κάνουν 500 δουλειές μαζί, κάνουν διοικητικές δουλειές, κάνουν τους παιδονόμους, τους τραπεζοκόμους κλπ, η πολιτεία δεν φροντίζει σε όλα αυτά και τους κουνάει το δάχτυλο και λέει, όχι θα σας αξιολογήσουμε. Η πολιτεία ας είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της… αν δεν είναι ποτέ συνεπής, δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο το θύμα από αυτόν που έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή η Πολιτεία να έχει αυτό το αίτημα (την αξιολόγηση δηλαδή), όταν δεν μπορεί να κάνει τα μίνιμουμ».
Η αλήθεια είναι ότι απόμεινα στήλη άλατος μπροστά στο ραδιοφωνικό μικρόφωνο. Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν ένα «δηλαδή δεν πρέπει να αξιολογείται κανένας δημόσιος υπάλληλος;» για να εισπράξω την κουτοπόνηρη (;) υπουργική απάντηση «εγώ μιλώ γι αυτούς που υπάγονται στην αρμοδιότητα μου, για τους άλλους δεν ξέρω.» Ομολογώ ότι έμεινα άναυδος, ενώ είμαι βέβαιος ότι εκείνη την στιγμή ο κ. Γαβρόγλου άκουγε βαθιά μέσα στο μυαλό του τα χειροκροτήματα των δασκάλων και των καθηγητών που στο άκουσμα της λέξης «αξιολόγηση» βγάζουν φλύκταινες. Όλοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι μισούν την αξιολόγηση, αλλά τούτος εδώ ήταν απροκάλυπτος μέχρι αηδίας.
Κι έπειτα μας βεβαιώνουν ότι θα συνεχίσουν τις μεταρρυθμίσεις μετά τον Αύγουστο. Όταν στο σκουριασμένο κομματικό μυαλό τους που χωράει μόνο εκλογικές πελατείες (οι εκπαιδευτικοί είναι κατ' εξοχήν πελάτες τους), κυριαρχούν θεωρίες που ακόμα και πριν έναν αιώνα θα ακούγονταν οπισθοδρομικές. Δηλαδή ο δημόσιος υπάλληλος προσλαμβάνεται από έναν εργοδότη (το κράτος), δίχως να έχει καμία απολύτως υποχρέωση απέναντι του. Πρώτα είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης να φθάσει σε ένα ιδεατό (ποιος θα το ορίσει αλήθεια;) επίπεδο λειτουργίας και παροχών, για να έχει μετά το δικαίωμα να βαθμολογήσει τις υπηρεσίες αυτών που πληρώνει. Κι αυτό το λέει ο υπουργός που προΐσταται του κράτους, το οποίο κατακεραυνώνει ο ίδιος διότι «δεν είναι εντάξει», δικαιολογώντας πλήρως τους υφισταμένους του να μην του δίνουν λογαριασμό για τον τομέα της ευθύνης του. Μιλάμε για τρελά, ανήκουστα πράγματα.
Ως τώρα, το «συνδικαλιστικό κίνημα» του δημοσίου ακολουθούσε μια απλή συνταγή. Επειδή ήξερε ότι δεν ήταν δυνατόν να δηλώνει την απροκάλυπτη διαφωνία του με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, μετά το 2000 είχε ανακαλύψει ένα παρελκυστικό κολπάκι: Τασσόταν γενικώς υπέρ της αξιολόγησης, αλλά διαφωνούσε πάντα ριζικά εναντίον κάθε συγκεκριμένης αξιολόγησης που θέσπιζε η πολιτεία. Τώρα ο κ. Γαβρόγλου θεωρητικοποίησε (υπουργός ων) την μη-αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Θα είναι λοιπόν κι αυτοί ηλίθιοι, αν δεν αλλάξουν θέση και επανέλθουν σ' αυτά που έλεγαν την δεκαετία του '80. Έτσι προχωρά προς τα πίσω η ιστορία, κύριοι…
