Είναι γεγονός πως η Ελλάδα από την λήξη του Εμφυλίου είναι μια χώρα που επί 60 χρόνια γνώριζε μια σταθερή ανάπτυξη, πολλές φορές βεβαίως με ανορθόδοξο τρόπο. Πάντως τρείς γενιές Ελλήνων έβλεπαν, χρόνο με τον χρόνο, τα εισοδήματα τους να βελτιώνονται, όπως και η καθημερινότητα τους.
Δεν γνωρίσαμε πολέμους, δεν ζήσαμε εθνικές καταστροφές, εν αντιθέσει με τις προηγούμενες γενιές.
Είναι λογικό να έχει δημιουργηθεί μέσα στην κοινωνία ένα ισχυρό ρεύμα προς την ανεμελιά, την καλοπέραση, αυτό που έλεγαν οι πρόγονοι μας, προς την τρυφηλή ζωή. Μάλιστα οι γενιές μετά το 1980 είναι οι γενιές της Μυκόνου, του ακριβού αυτοκινήτου, του πούρου, του φραπέ.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, με τα πολλά επί μέρους αντιφατικά, μικρότερα εικονίδια.
Από την άλλη την πλευρά το Ισραήλ γεννήθηκε τον Μάιο του 1948 μέσα από τον πόλεμο με τους Άραβες με τους οποίους πολέμησε το 1956, το 1967, το 1973, ενώ βρίσκεται μέχρι σήμερα σε έναν διαρκή πόλεμο με την Χαμάς και την Χεζμπολάχ.
Τρείς και πλέον γενιές πολεμούν, εναντίον δεκαπλάσιων εχθρών. Είναι λογικό το ένστικτο της εθνικής επιβίωσης να είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο στους Ισραηλινούς. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση των πολέμων και της μόνιμης επαγρύπνησης, διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών οι οποίοι, στις κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα τους, έλαβαν τις σωστές αποφάσεις.
Η Ιστορία δείχνει πως οι ηγεσίες εμπνέουν και οι πολίτες ακολουθούν.
Τους βλέπουμε στο διαδίκτυο, κορίτσια και αγόρια με τα σύγχρονα όπλα τους, σαν να βλέπουμε σκηνές από μια ταινία. Κι όμως αυτά τα παιδιά είναι πρόθυμα να δώσουν την ζωή τους, πολεμώντας.
Και το Ισραήλ σε καιρό ειρήνης καταγράφει εκατοντάδες νεκρούς είτε από βομβιστικές επιθέσεις είτε από ρουκέτες είτε από μεμονωμένες επιθέσεις.
Η ελληνική κοινωνία, με τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα παραπάνω-- τώρα που βρισκόμαστε στα πρόθυρα σύγκρουσης με την Τουρκία— θυμήθηκε να αναφωνήσει πως θα πρέπει να γίνουμε Ισραήλ!
Αφελής αίσθηση κινδύνου. Ακόμα πιο αφελές το πρόταγμα.
Ο Έλληνας δεν πρόκειται ποτέ να γίνει Ισραηλινός. Έχει μεγαλώσει, μετά το 1950 σε ένα ειδυλλιακό, σε γενικές γραμμές, περιβάλλον. Και η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει πολιτική και στρατιωτική ηγεσία σαν του Ισραήλ.
Οι Έλληνες πολιτικοί έχουν διαπαιδαγωγηθεί σεβόμενοι τις διαδικασίες που θέσπισαν π.χ. οι Ολλανδοί που συνορεύουν με τους Βέλγους. Και καλά κάνουν, γιατί αυτή ήταν μια στρατηγική επιλογή.
Για να το πω με απλά λόγια, ποτέ δεν πρόκειται Έλληνας πρωθυπουργός να πάρει την απόφαση να δράσει όπως ο Ισραηλινός ομόλογος του το πρωί της 5ης Ιουνίου του 1967. Αυτή η απόφαση—που δικαιώθηκε πανηγυρικά, καθώς άλλαξε το ρου της ιστορίας της Μ. Ανατολής— απαιτεί ο ηγέτης να έχει την κουλτούρα του πολέμου για την επιβίωση. Μια κουλτούρα που διατρέχει οριζοντίως και καθέτως την κοινωνία του Ισραήλ.
Σε τελική ανάλυση, την κουλτούρα του να τραβάς την σωστή στιγμή την σκανδάλη.
Μια κουλτούρα που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά.
Αυτό είναι το Ισραήλ και γι΄αυτό εμείς—ηγεσία και λαός-- δεν θα γίνουμε ποτέ σαν τους Ισραηλινούς.
