Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Στην Ελλάδα οι πραγματικά καλές δουλειές που επιτρέπουν στις ικανότητες να λάμψουν και στις φιλοδοξίες να ικανοποιηθούν είναι λίγες. Οι μεγάλες εταιρείες δεν είναι πλέον πολλές και σε αυτές πάρα πολύ συχνά οι υψηλές θέσεις στελεχώνονται όπως και τα βουλευτικά έδρανα: μέσω δεσμών αίματος ή ακόμα χειρότερα μέσω δεσμών εξ αγχιστείας (επίσημης ή ανεπίσημης). Κι αυτό το φαινόμενο παρατηρείται μέχρι και σε εταιρείες που απαιτούν πολύ συγκεκριμένες δραστηριότητες (πχ διαφημιστικές εταιρείες).
Την ίδια στιγμή υπάρχει ένα πλήθος νέων και μεσηλίκων με πολλά προσόντα που φυσικά δεν μπορούν να βρουν θέσεις αντάξιές τους.
Σ'αυτό το εργασιακό τοπίο που τα τελευταία χρόνια έγινε πιο ζοφερό, θέσεις που ανήκουν ή εποπτεύονται από τη γενική κυβέρνηση αντί να αποδοθούν στην αγορά και να καλυφθούν με τα ανάλογα κριτήρια από ανεξάρτητες ομάδες αξιολόγησης, δυστυχώς χρησιμοποιούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση ως «χωματερή» κομματικών στελεχών που απέτυχαν να εκλεγούν ή διαφόρων γραφικών παρατρεχάμενων που οι κομματικές ηγεσίες δεν ξέρουν πως να ξεφορτωθούν αυτούς και τη γκρίνια τους.
Γιατί εταιρείες όπως οι Σιδηρόδρομοι, η Αττικό Μετρό, τα ΕΛΠΕ, να μην στελεχώνονται μέσα από ανεξάρτητες, αδιάβλητες διαδικασίες κι αυτό να γίνεται από την εκάστοτε κυβέρνηση; Αν το open.gov πέφτει σε κάποιους πολύ σοσιαλιστικό, γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αναθέτουν σε πολυεθνικές εταιρείες συμβούλων που δραστηριοποιούνται και στη χώρα μας να στελεχώσουν τους οργανισμούς με στελέχη της ελληνικής αγοράς;
Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει και μας απογοήτευσε πολύ η κυβέρνηση που ενώ έδειξε τόλμη στον τρόπο οργάνωσης του γραφείου του Πρωθυπουργού, κατέφυγε στον «μαυρογυαλουρισμό» του '60 για να στελεχώσει τους οργανισμούς.
Είναι πραγματικά απογοητευτικό. Νέοι άνθρωποι, Ελληνίδες και Έλληνες με όνειρα που έχουν επενδύσει στις σπουδές τους να βρίσκουν μπροστά τους διαρκώς γιούς, κόρες και κομματικούς μαυρογυαλούρους και μάλιστα αποτυχόντες.
Και δεν είναι απλώς απογοητευτικό. Λειτουργεί ως μέτρο της καθήλωσης της ελληνικής κοινωνίας σε αρχαϊκές δομές οργάνωσης. Λες και οι Έλληνες είμαστε νομάδες που κατοικούμε στους αμμόλοφους της Αραβίας όπου οι συνθήκες επιβάλλουν την οργάνωση των κοινωνιών σε φατρίες οικογενειών με γενάρχες που μοιράζουν πρόβατα και βοσκότοπους και όχι στην Ευρώπη του 21ου αιώνα!
Ως πότε θα συμβαίνει αυτό; Κι αφού δεν άλλαξε τώρα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αλλάξει ποτέ; Αντιμετωπίζουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως μια μοναδική ευκαιρία ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ να εκσυγχρονιστεί εκ βάθρων και επί της ουσίας. Kαι εκσυγχρονισμός με αποτυχόντες πολιτευτές ή ακόμα χειρότερα με στελέχη που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή δεν νοείται.
