Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Κώστας Σημίτης δεν κάνει τίποτα τυχαία. Από τον καιρό που ήταν πρωθυπουργός και είχε μανία με τους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους τους οποίους κατέγραφε στα περίφημα μπλοκάκια του, κάθε ενέργεια του είχε τον σκοπό της και γινόταν σε χρόνο προσεκτικά επιλεγμένο. Οπότε και το άρθρο που έγραψε στα ΝΕΑ αυτό το Σάββατο εναντίον του Κώστα Καραμανλή, κάποιον στόχο είχε.
Πρώτα απ' όλα ο Κώστας Σημίτης υπερασπίζεται σθεναρά και συστηματικά την πρωθυπουργική του θητεία. Λογικό για έναν πρώην πρωθυπουργό, ειδικά όταν αυτός ο αγώνας είναι βαθιά μοναχικός. Έχω πολύ καιρό ν' ακούσω κάποιον άλλον να μιλά θετικά για κείνη την περίοδο. Αντιθέτως, η οκταετία του δαιμονοποιήθηκε ως κυρίως υπεύθυνη για την μετέπειτα οικονομική κρίση της χώρας, παρά το γεγονός ότι ήταν χρόνια μαζικής ευμάρειας και ησυχίας στα εθνικά ζητήματα.
Η δαιμονοποίηση αυτή ήταν αποτέλεσμα διασταυρούμενων στρατηγικών επιλογών της ΝΔ και του (μετά Σημίτη) Πασοκ, που βρήκαν εύφορο έδαφος πάνω στην πραγματικά αδυναμία του Σημίτη να ελέγξει τα φαινόμενα διαφθοράς μέσα στην κυβέρνηση και το κόμμα του. Ο Κώστας Καραμανλής ως πρωθυπουργός τον χτύπησε επικοινωνιακά στο μαλακό υπογάστριο του που λεγόταν διαπλοκή, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου αν και πήρε το δακτυλίδι απ' αυτόν ουδέποτε υπερασπίστηκε ως αρχηγός τα θετικά του πεπραγμένα.
Ο Σημίτης από την επομένη της αποχώρησης του, βρέθηκε μόνος και (σχεδόν) κατηγορούμενος. Οι Δεξιοί τον στοχοποίησαν, ενώ οι Παπανδρεϊκοί (που πάντα τον θεωρούσαν προσωρινό ένοικο και παρείσακτο στο Πασοκ) αντί να δηλώσουν συνεχιστές του προτίμησαν να φτύνουν στον κόρφο τους κάθε που ακουγόταν το όνομα του. Η ηγεμονική παρουσία του Τσίπρα μέσα στην κρίση συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Ο Αλέξης ήθελε προσέγγιση με τους Καραμανλικούς (ώστε να απομακρυνθούν από τους επόμενους αρχηγούς Σαμαρά και Κυριάκο) και έβλεπε τους ψηφοφόρους του Παπανδρέου να γεμίζουν την κάλπη του.
Άφησε λοιπόν στο απυρόβλητο τον Κώστα Καραμανλή και την μνήμη του Ανδρέα. Κατ' ουσίαν, υπεύθυνος για την κρίση κατονομαζόταν πλέον μόνο ο Κώστας Σημίτης. Αυτός βέβαια δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά και να αρθρογραφεί, προσπαθώντας ολομόναχος να αντιστρέψει μια εξαιρετικά άσχημη εικόνα που είχε διαμορφωθεί για την οκταετία του. Και ο βασικός του στόχος ήταν πάντα ο Κώστας Καραμανλής.
Η επιχειρηματολογία Σημίτη είχε τέσσερις-πέντε βασικούς πυλώνες: «Έβαλα την Ελλάδα στο ευρώ, άφησα μεγάλα έργα, παρέδωσα την οικονομία με ανάπτυξη κοντά στο 4%, την χώρα με επαρκές διεθνές κύρος και σε ησυχία με τους γείτονες της. Οι διάδοχοι μου τα έκαναν μαντάρα σε όλους σχεδόν αυτούς τους τομείς.» Η επιχειρηματολογία Σημίτη πάσχει φυσικά σε είκοσι πλευρές (και βάλε), αλλά δεν παύει να πατάει και σε πραγματικά δεδομένα. Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση και μένει στον ιστορικό του μέλλοντος να αξιολογήσει πραγματικά τις πρωθυπουργικές του θητείες.
Σε ό,τι αφορά την οικονομία πιστεύω ότι πλέον έχει επέλθει μια ορθή σε γενικές γραμμές αξιολόγηση στον μέσο Έλληνα. Ο Σημίτης κατηγορείται για την διαφθορά του περιβάλλοντος του και για την αδυναμία του να θωρακίσει θεσμικά την χώρα, ενώ ο Καραμανλής κατηγορείται για εκτροχιασμό της οικονομίας δίχως να πάρει χαμπάρι την θύελλα που ήδη ερχόταν. Στα εθνικά θέματα όμως, ο Καραμανλής καταγράφηκε στην συνείδηση του μέσου Έλληνα ως περισσότερο πατριώτης από τον Σημίτη.
Λίγο η στάση του στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, λίγο το Βουκουρέστι, λίγο η αόριστη φημολογία του «παιχνιδιού» του ανάμεσα σε Αμερική και Ρωσία (που δήθεν του στοίχισε τον θώκο του), ο Καραμανλής κατάφερε να θεωρείται θεματοφύλακας των εθνικών μας θέσεων. (Οι διαφορετικές αναγνώσεις από ειδήμονες, δεν αναιρεί την διαμορφωμένη πεποίθηση του μέσου πολίτη). Για να επιλέξει λοιπόν τώρα ο Κώστας Σημίτης να επιτεθεί στον Κώστα Καραμανλή για το Ελσίνκι, μόνο έναν λόγο μπορεί να έχει.
Προβλέπει άσχημες εξελίξεις στα εθνικά μας ζητήματα στο εγγύς μέλλον και προσπαθεί εκ των προτέρων να αποτρέψει μια καινούρια ενοχοποίηση της δικής του οκταετίας, ως ρίζας του κακού. Τουναντίον δείχνει από τώρα αυτόν που εκείνος θεωρεί ένοχο, δηλαδή τον Καραμανλή και την υπαναχώρηση του από την συμφωνία στο Ελσίνκι. Δεν δίνω ούτε δίκιο, ούτε άδικο στον Κώστα Σημίτη αυτή την στιγμή. Κρατώ απλώς την ολοφάνερη ανησυχία του, διότι και άλλοτε μας είχε προειδοποιήσει για την έλευση του ΔΝΤ και γελούσαμε με τις υπερβολές του.
