Του Γιάννη Παντελάκη
Στο χθεσινό του άρθρο ο Θανάσης (Μαυρίδης) επισημαίνει περίπου ότι ο Τσίπρας μπορεί ν'' ακολουθεί όλες τις οικονομικές επιλογές τις οποίες ως χθες κατήγγειλε, αλλά αυτό δεν τον κάνει φιλελεύθερο. «Το πραγματικό πρόβλημα», γράφει, «είναι ότι δεν μπορεί κανείς να υποχρεώσει έναν άνθρωπο να γίνει φιλελεύθερος. Ή αλλιώς, οι φιλελεύθερες πολιτικές απαιτούν φιλελεύθερους πολιτικούς». Η ουσία του άρθρου νομίζω ότι συνοψίζεται σε μια παράγραφο: «η μεγάλη διαφορά του Αλέξη με τους φιλελεύθερους είναι ότι ο Αλέξης δεν είναι φιλελεύθερος. Είναι ένας οπορτουνιστής πολιτικός που αποφάσισε να συμφωνήσει με τις επιταγές των δανειστών προκειμένου να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο στην εξουσία».
Κατά βάση, έχει δίκιο (ο Θανάσης, όχι ο Αλέξης!). Ο Τσίπρας έχει μετατρέψει την παραμονή στην εξουσία σε αυτοσκοπό. Για να παραμείνει σ'' αυτήν, είναι ικανός για όλα. Να προωθήσει και τις πιο ακραίες οικονομικά επιλογές. Όπως και συμβαίνει άλλωστε. Και θα φανεί πιο έντονα τους επόμενους μήνες.
Ωστόσο, υπάρχει μια παράμετρος της πολιτικής Τσίπρα που νομίζω ότι πολλοί δεν παίρνουν υπόψη ή δεν την αξιολογούν ως σημαντική. Παρότι είναι. Ο Τσίπρας και η ηγετική κυβερνητική ομάδα κάνουν όλη τη... βρώμικη δουλειά, ένα μεγάλο μέρος της οποίας μάλιστα δεν κατάφερε καμμία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Υλοποιεί τις μνημονιακές επιλογές –οι οποίες σ'' ένα μεγάλο μέρος αποτελούν εκκρεμότητες του πρώτου και δεύτερου μνημονίου– μ'' έναν αποτελεσματικό και... αναίμακτο τρόπο.
Υπάρχουν πολλά σχετικά παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν. Ένα ενδεικτικό είναι η πώληση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Η διαδικασία αυτή είχε ξεκινήσει πέντε χρόνια πριν. Ο τότε επικεφαλής του τότε ταμείου ιδιωτικοποιήσεων Κ. Μητρόπουλος δήλωνε τον Νοέμβριο του 2011 πως «η πώληση των αεροδρομίων θα προχωρήσει στο πρώτο τρίμηνο του 2012». Δεν προχώρησε. Και μια από τις αιτίες έχει σχέση με αυτόν που υλοποίησε την πώληση τελικά, τον Α. Τσίπρα!
«Στόχος της τρόικας δεν είναι τα δανεικά, είναι τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, ο δημόσιος πλούτος της χώρας», έλεγε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ο Τσίπρας και συμπλήρωναν με στόμφο ο Σταθάκης, ο Σκουρλέτης και άλλοι. Τα πλήθη κάτω από την εξέδρα χειροκροτούσαν, οργάνωναν δημοψηφίσματα κατά της πώλησης, έκαναν πορείες και διαδηλώσεις. Και σ'' αυτές, έπαιρνε μέρος η μισή από τη σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η... βρώμικη δουλειά της πώλησης έγινε από όλους αυτούς. Τα αεροδρόμια πουλήθηκαν παρά τον «πολύ πόνο» που ένοιωσε ο Σπίρτζης όταν έβαζε την υπογραφή του κάτω από το χαρτί της πώλησης. Και το κυριότερο, δεν άνοιξε ρουθούνι. Οι βουλευτές που μετείχαν στις πορείες ήταν οι βουλευτές που ψήφισαν την πώληση και οι διαδηλωτές είτε ένοιωσαν την απόλυτη ματαίωση και γύρισαν σπίτι, είτε υιοθέτησαν το αφήγημα περί «αναγκαίας πώλησης».
Τέτοια παραδείγματα –και όχι μόνο ιδιωτικοποιήσεων– υπάρχουν πολλά. Ο ΟΛΠ, το Ελληνικό, ο Ελληνικός Χρυσός, ο αγωγός ΤΑΡ και πολλά ακόμα. Όπως και οι 23 (και όχι 9) ιδιωτικοποιήσεις που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίες θα υπογραφούν από τους σημερινούς υπουργούς, παρά τον... πόνο που θα νοιώσουν πάλι.
Το ασφαλές συμπέρασμα είναι πως μπορεί το κυβερνητικό σχήμα να μην το χαρακτηρίζει ο οικονομικός φιλελευθερισμός, αλλά τη δουλειά την κάνει με θεαματικά περιορισμένες κοινωνικές αντιδράσεις. Και νομίζω πως σ'' αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Και στο αποτέλεσμα αυτό, ας προσθέσουμε και το τέταρτο διαρκές μνημόνιο που σύντομα θα υιοθετηθεί από τη Βουλή, φέρνει τον τίτλο «κόφτης» και το οποίο θα ήταν επίσης θεαματικά δύσκολο να περάσει στην κοινωνία από κάποια άλλη κυβέρνηση. Όπως έγραψε και πριν λίγες ημέρες ο Guardian, η ελληνική κυβέρνηση φέρνει τις πιο σκληρές μεταρρυθμίσεις από τότε που ξεκίνησε η κρίση χρέους...
