Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας πλησιάζει στο τέλος του. Οι τέσσερις ομάδες που θα διεκδικήσουν το τρόπαιο είναι ευρωπαϊκές (Βέλγιο, Κροατία, Γαλλία, Αγγλία). Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω ότι πρόκειται για μία από τις σπάνιες περιπτώσεις της διοργάνωσης.
Ίσως το ποδόσφαιρο να μην είναι ο πλέον ασφαλής χώρος για συνειρμούς αλλά την έμπνευση για κάποιες πολιτικές σκέψεις μπορεί να στη δώσει.
Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι στα ημιτελικά, βρίσκονται δύο μικρές χώρες, το Βέλγιο και η Κροατία. Η δεύτερη μάλιστα, δεν ξεπερνά τα τέσσερα εκατομμύρια και πρωταγωνιστεί εδώ και πολλά χρόνια, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, παγκοσμίως...
Το Βέλγιο επίσης είναι ένας πολυεθνικό κράτος το οποίο προκαλεί έκπληξη πώς καταφέρνει να παραμένει ενωμένο, όταν οι μικρές του εθνότητες συντηρούν πάντα τις διαφορετικές τους κουλτούρες. Θυμίζω μάλιστα ότι είχε μείνει, στο παρελθόν, για 1,5 ολόκληρο χρόνο χωρίς κυβέρνηση αλλά με την διοίκηση να λειτουργεί κανονικότατα...
Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως, είναι τι θα συνέβαινε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αν οι Ευρωπαίοι αποφάσιζαν να κατεβάσουν μία "εθνική" ομάδα αντιπροσωπευτική των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιορίζοντας τις υφιστάμενες μόνο στο Eυρωπαικό Πρωτάθλημα.
Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: αυτή η ομάδα θα ήταν μονίμως, πρωταθλήτρια κόσμου! Από την άλλη όμως, τουλάχιστον στις πρώτες διοργανώσεις, το επίπεδο θα ήταν πιο χαμηλό, έναντι του σημερινού. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα των άλλων και όχι των Ευρωπαίων.
Αυτή είναι λίγο πολύ η Ευρώπη. Κι αν οι υπερδυνάμεις Γερμανία και Ιταλία - η τελευταία δεν προκρίθηκε καν- δεν είναι σε καλή ποδοσφαιρική κατάσταση αυτήν την περίοδο, στη θέση τους βρίσκονται άλλες, μικρές ή μεγάλες ομάδες να κρατήσουν ψηλά την αυτοπεποίθηση των Ευρωπαίων. Κι αν η Ελλάδα, δεν πήγε στα γήπεδα της Ρωσίας, βλέπει τουλάχιστον, τις δύο αντιπάλους που την απέκλεισαν, να διεκδικούν το τρόπαιο.
Ευκαιρία λοιπόν, να πάρουμε μια - έστω και λίγο αυθαίρετη- ιδέα, για το πως θα μπορούσε να είναι μία χώρα 500 εκατομμυρίων με κοινή οικονομία, κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή άμυνα, κοινή Παιδεία και κοινή εθνική ομάδα! Και κοινή πολιτική συνείδηση των κατοίκων της που θα διέθεταν την ευρωπαική ιθαγένεια και το πανίσχυρο ευρωπαϊκό διαβατήριο.
Πώς θα ένιωθε ο Κροάτης και ο Έλληνας κάτω από τη σημαία της πιος ισχυρής δύναμης στον κόσμο, απαλλαγμένος πλέον από τις ανασφάλειες του μικρού που περιμένει τις αθλητικές διοργανώσεις για να "ψηλώσει"; Πως θα αισθανόταν ο Γερμανός ή ο Γάλλος, όταν θα απέβαλε το άγχος του μεγάλου που φοβάται μην αποτύχει και χάσει τα προνόμια, από τους μικρούς;
Ο Ευρωπαίος έχει ανάγκη από περισσότερη αυτοπεποίθηση. Η Ευρώπη του ΑΕΠ των 16 τρισεκατομμυρίων ευρώ και των πιο δημιουργικών ανθρώπων μπορεί να την εξασφαλίσει σε κάθε πολίτη των εθνών της. Αυτή η Ευρώπη των σημερινών λαθών αλλά και του πολιτισμού που έστησε στα πόδια του τον άνθρωπο, μπορεί να γίνει η παγκόσμια υπερδύναμη που θα αναλάβει και πάλι τις τύχες του πλανήτη, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ και εξασφαλίζοντας ποιοτική δημοκρατία για τις κοινωνίες της.
Αλλά μέχρι να συμβούν όλα αυτά τα "ουτοπικά", ας παρηγορηθούμε με το ποδόσφαιρο. Και στον τελικό, είμαστε με το Βέλγιο. Για χάρη των συμβόλων και μόνο...
