Το σκηνικό επαναλήφθηκε. Είκοσι συνήθεις μπαχαλάκηδες χέρι-χέρι με 20 παρακρατικούς ασφαλίτες προσπάθησαν να διαλύσουν ένα συλλαλητήριο, που διογκωνόταν και να ρίξουν στα φώτα των ΜΜΕ την αφεντιά τους και όχι το λαϊκό όγκο. Παρέα τους, μια 20αριά χρυσαυγίτες με iq κάτω από το μηδέν, αλλά σταθεροί στην κολεγιά τους με την πολιτοφυλακή του ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτό ήταν το σκηνικό στην πάνω πλατεία Συντάγματος χτες, μετά τις 2.30 το μεσημέρι και ενώ το μεγάλο πλήθος γέμιζε το χώρο, τους γύρω δρόμους, και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι λαού ανέβαινε από τη Συγγρού και κατέβαινε τη Β. Σοφίας.
Το έργο επαναλαμβάνεται πανομοιότυπο εδώ και χρόνια. Όπου συγκεντρώνεται πολύς λαός η κυβέρνηση πρέπει να τον διαλύσει. Να τον φοβίσει να ξανακατέβει. Να στρέψει τα ΜΜΕ και τις συζητήσεις από τη συγκέντρωση σε επεισόδια. Από την ουσία στο τηλεοπτικό θέαμα.
Η τηλεόραση έχει κάνει ήδη τη δουλειά της εδώ και χρόνια. Εκπαιδεύει τα πλήθη να συνηθίζουν στην αδρεναλίνη του καναπέ. Με αμερικανοκίνητες ταινίες διαρκούς βίας, όπου ο θεατής ηδονίζεται από τη βία, συμμετέχοντας φαντασιακά στα δρώμενα, κρυμμένος πίσω από την ασφάλεια του σπιτιού του. Ένας κυριολεκτικός υπαρξιακός και πνευματικός αυνανισμός.
Σ'' αυτά τα αντανακλαστικά απευθύνεται η εικόνα των ΜΜΕ. Ξέρουν τι συγκινεί τους πολίτες και τους το πουλάνε. Γιατί έτσι, πουλάνε περισσότερο τον εαυτό τους και τα προϊόντα τους. Έτσι πλουτίζουν και έτσι άρχουν, χέρι χέρι με την εκάστοτε εξουσία. Ανταλλάσσοντας τις δουλίτσες τους. Χρήματα έναντι προβολής. Εξουσία έναντι εξουσίας
Σ'' αυτό το χέρι χέρι αλισβερίσι παίζουν, σαν και χτες, το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου οι φυσικοί αυτουργοί. Τα μπάχαλα. Δήθεν αναρχοαυτόνομοι, πρεζόνια, πληρωμένοι εξαθλιωμένοι μετανάστες, αλητοπιτσιρικαρία, χαβαλετζήδες, παρέα με ασφαλίτες που κάνουν τη δουλειά του κράτους και του παρακράτους. Και, όποτε το καλεί «το καθήκον», βαράνε παρέα, σαν και χτες, και οι χρυσαυγίτες. Αυτοί, σαν και χτες, «για τη Μακεδονία», αλλά τελικά για την προβοκάτσια.
Όλος αυτός ο συρφετός των 50- 100 νοματέων δεν έχει πιαστεί ποτέ σε ένα ντου από τα ΜΑΤ και την αστυνομία! Παρ όλο που είναι μπροστά τους και εμφανώς πιο αδύναμοι. Θαύμα! Γιατί, αν πιαστούν και απομονωθούν ποιόν θα βαράει πια η αστυνομία και σε ποιόν θα ρίχνει κρότου λάμψης και δακρυγόνα και ποιόν θα διαλύει!
Αυτό το «παιχνιδάκι», όπως το ονόμαζε χτες αστυνόμος σε συνάδερφό του, δίπλα μου, παίζεται εδώ και δεκαετίες. Γιατί δεν υπάρχουν καλά και κακά ΜΑΤ. Όλα τα ΜΑΤ είναι των κυβερνήσεων. Ρομπότ σε υπηρεσία. Ούτε υπάρχουν καλές και κακές ογκώδεις διαδηλώσεις. Όλες οι ογκώδεις διαδηλώσεις είναι κακές για τις κυβερνήσεις.
Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να διογκώνεται κανένα λαϊκό ρεύμα Ούτε να παίρνουν θάρρος οι πολίτες και να κατεβαίνουν στους δρόμους. Οι πολίτες είναι οι μεγάλοι εχθροί των κυβερνήσεων. Οι πολίτες πρέπει να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Είτε φοβισμένοι, είτε αδιάφοροι, είτε διχασμένοι. Κυρίως το τελευταίο. Και να κυβερνιόνται από τις κυβερνήσεις αδιαμαρτύρητα. Κυρίως, ανεξέλεγκτα. Αυτό κυρίως. Έρχονται που έρχονται μια φορά στα 4 χρόνια να ψηφίσουν οι πολίτες. Τι άλλο θέλουν; Δεν έχουμε δημοκρατία;
Όποιος από τους χτεσινούς πολίτες στο Σύνταγμα, που δεν έχει ξανακατέβει σε διαδήλωση και δεν έχει αναπνεύσει ξανά ασφυξιογόνα, αναρωτιέται γιατί τόση βία και μάλιστα κατά πολιτών, η απάντηση είναι απλή: Για να κάθεστε στ αυγά σας. Η καλή σας κυβέρνηση κυβερνάει για σας έτσι όπως κρίνει αυτή καλύτερα. Και δε σας πέφτει λόγος. Ψηφίσατε, δεν ψηφίσατε; Βγάλτε το σκασμό λοιπόν κι όχι πολλά κουνήματα.
Αυτοί που ψηφίζουν μαζί, χέρι χέρι, τη Θάνου, που πάνε μαζί στα Καστελόριζα, που περνάνε χέρι χέρι τα νομοσχέδια για τη δικαιοσύνη και που τραβάνε μαζί σε μάκρος τη δίκη των χρυσαυγιτών για τον Φύσα, αυτοί με την αστυνομία και τους πολιτοφύλακές τους οι μεν και με τους ανεγκέφαλους φασίστες τους οι δε, τα έκαναν λίμπα χτες στο Σύνταγμα. Χέρι χέρι. Όπως πάντα. Σχεδόν όπως πάντα.
Μια και δεν είχε ψυχή η αντισυγκέντρωση στα Προπύλαια, ένας λόγος παραπάνω έφερε «τα παιδιά» να ξεχαρμανιάσουν στην επάνω πλατεία. Αυτήν που μοιράζονταν με τους αριστερούς συντρόφους των αγανακτισμένων κάποτε. Αλλά, τότε η συνύπαρξη δεν ενοχλούσε τους ριζοσπάστες επαναστάτες. Τους ενοχλεί σήμερα!
Το ωραίο είναι ότι ούτε οι χρυσαυγίτες με τα μπάχαλα, ούτε τα ΜΑΤ με τα δακρυγόνα, ούτε η βροχή διαλύσαν το συλλαλητήριο πριν την ώρα του χτες! Γιατί αυτοί που ήτανε εκεί δεν ήταν καν της καλοταϊσμένης μικραστικής τάξης της χώρας. Ήτανε στη μεγάλη τους πλειονότητα άνθρωποι ντυμένοι φτωχικά, με πρόσωπα χαρακωμένα από τον ήλιο και τη δουλειά, με μόρφωση μικρή, αλλά με γλώσσα ίσια. Ευθεία. Χωρίς να πρέπει να τριγυρίσει δέκα φορές μέσα στο στόμα για να σου πει ό,τι ο νους της σκέφτεται. Γι αυτό και με συνθήματα συχνά χονδροειδή, ανεπεξέργαστα, πρωτόγονα. Αφτιασίδοτα. Χωρίς μια καθοδήγηση.
Εχτές ήτανε στο συλλαλητήριο στην πλειοψηφία τους, τα χωριά που οι κυβερνήσεις εγκατέλειψαν, οι φτωχογειτονιές που οι κυβερνήσεις κατέστρεψαν, η επαρχία και οι δήμοι που η ελληνική οικονομική και κρατική εξουσία έχει παραπετάξει στα αζήτητα της ιστορίας. Και στα αζήτητα της Παιδείας. Και τους ρουφάει το υστέρημα στους φόρους και στις ψήφους.
Γι αυτό ίσως δεν φοβηθήκαν ούτε τα ΜΑΤ, ούτε τους χρυσαυγίτες, ούτε τους μπαχαλάκηδες πολιτοφύλακες του ΣΥΡΙΖΑ. Που σκόρπιζαν τη βία χέρι χέρι. Και δεν διαλύθηκαν. Δεν ήταν τόσο η Μακεδονία που τους δυνάμωνε έτσι. Ήταν η αυθεντική λαϊκότητά τους. Η ελληνικότητά τους.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
