Ο κ. Τσίπρας δεν ανησυχεί για την κυβέρνησή του. Σε περίπτωση που τον εγκαταλείψουν Καμμένοι και Κοτζιάδες, έχει plan Β: Το χρεοκοπημένο κέντρο. Δεν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό από έναν άνθρωπο του φιλελεύθερου κέντρου να παραδέχεται δημόσια κάτι τέτοιο. Αλλά είναι αληθές. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο χώρος, ο δικός μας χώρος, θα αποτελούσε δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ;
Το 2011 έγινε μία σημαντική προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός πόλος γύρω από τους φιλελεύθερους και τις πολλές ομάδες και κινήσεις τους. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε με τον πλέον παταγώδη τρόπο. Στις εκλογές κατέβηκαν τρία κόμματα που έμειναν με την πικρή γεύση ότι απείχαν τόσο λίγο από την είσοδό τους στην Βουλή και τόσο πολύ την αλλαγή της νοοτροπίας που θα επέτρεπε στους αρχηγούς τους να ξεπεράσουν το υπερβολικό τους «εγώ».
Στην συνέχεια έγιναν κι άλλες προσπάθειες, όπως η «Ελιά» με πυρήνα το ΠΑΣΟΚ. Όπως και κάποιες που δεν πήραν ευρεία δημοσιότητα και που σκοπό είχαν να συνενώσουν δυνάμεις της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, με ένα κοινό όραμα τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Όλο αυτό το υλικό, το σπουδαίο υλικό των προσπαθειών, των τριβών, των αποτυχιών, των ατελείωτων συζητήσεων, των προκλήσεων, αποτέλεσε έναν ανεκτίμητο πλούτο. Κι έτσι ήρθε το Ποτάμι. Το Ποτάμι εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή για να κεφαλαιοποιήσει όλα αυτά που δεν μπόρεσαν νωρίτερα ούτε καν να διαχειριστούν οι αρχηγοί των ομάδων και των τάσεων. Ο Σταύρος μπήκε μπροστά και δικαίως κέρδισε τα πάντα. Ένα κόμμα με υψηλά ποσοστά και ακόμη υψηλότερες προσδοκίες. Κυρίως όμως ένα κόμμα που κατόρθωσε να συγκεντρώσει ό,τι καλύτερο υπήρχε σε στελεχιακό δυναμικό στην χώρα. Νέοι επιστήμονες, επαγγελματίες, καθηγητές πανεπιστημίου, άνθρωποι του μόχθου. Το Ποτάμι ήταν η dream team του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Και μετά; Μετά ακούστηκε ένα βαρύγδουπος ήχος. Και τέλος! Ήταν η ημέρα των εκλογών, τότε που το Ποτάμι του Σταύρου πίστεψε ότι θα μπορούσε να βρίσκεται στην θέση του Πάνου Καμμένου στην κυβέρνηση Τσίπρα. Το πίστεψε ο Σταύρος και απ'' ότι φαίνεται ήταν και ο μόνος.
Το Ποτάμι σιγά – σιγά απογυμνώθηκε. Από στελέχη, από ιδέες. Έχασε την φρεσκάδα του και τον λόγο της ύπαρξής του. Δεν μπόρεσε να επιτελέσει τον σκοπό του. Δεν τα κατάφερε.
Ο Σταύρος όμως δεν υπήρξε ανέντιμος. Υπήρξε ανέτοιμος και ανεπαρκής. Υπήρξαν άλλες περιπτώσεις χειρότερες. Άνθρωποι που ξέχασαν ποιοι τους ψήφισαν. Τις γνωρίζουμε αυτές τις περιπτώσεις επειδή έχουν στήσει το αντίσκηνο τους στην αυλή του Τσίπρα και περιμένουν με αγωνία το κάλεσμα του αφέντη…
Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα όσο τίποτα άλλο τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης. Χρειάζεται το Ποτάμι των πρώτων ημερών. Αλλά το Ποτάμι του Σταύρου δεν είναι και πάλι συνεπές στο ραντεβού του. Το ρολόι εκεί έχει κολλήσει σε εκείνο το βράδυ των εκλογών, όταν όλοι περίμεναν το τηλεφώνημα του Αλέξη.
Είναι γνωστό ότι η φύση απεχθάνεται το κενό. Δεν υπάρχει κενό. Δεν μπόρεσε το Ποτάμι, δεν μπόρεσε το φιλελεύθερο κέντρο, άρπαξε την ευκαιρία η κεντροδεξιά. Ναι, αυτό το γερασμένο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που εδώ και τρία χρόνια παίρνει και πάλι δυνάμεις από τις ρίζες του, με λίπασμα τις ιδέες και την δυναμική του νέου αίματος. Διότι τα στελέχη που εγκατέλειψαν το Ποτάμι και τις άλλες κινήσεις νωρίτερα, βρίσκονται σήμερα στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επειδή ακριβώς οι άνθρωποι αυτοί θέλησαν να είναι συνεπείς με την Ιστορία, την ώρα που η χώρα χρειάζεται τις υπηρεσίες τους περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Οι άνθρωποι αυτοί διαχειρίστηκαν με αξιοπρέπεια την πολιτική αποτυχία των σχημάτων που φτιάχτηκαν για να εκπροσωπήσουν το Κέντρο. Των σχημάτων, επειδή τα σχήματα απέτυχαν και όχι οι ιδέες. Οι ιδέες παραμένουν ζωντανές και κερδίζουν στις μέρες μας έδαφος. Διαχειρίστηκαν, λοιπόν, όλη την κατάσταση με αξιοπρέπεια, επειδή είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι και θέλουν να κοιτάζουν τους φίλους τους και τους συμπολίτες τους στα μάτια.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
