Είναι γεγονός πως σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, επί 60 χρόνια τηρούσε ανεπιφύλακτα μια στάση υπέρ των Παλαιστινίων.
Οι κυβερνήσεις επικαλούνταν την ψήφο των Αραβικών κρατών στον ΟΗΕ για το Κυπριακό, αλλά εξέφραζαν συγχρόνως και έναν υφέρποντα αντισημιτισμό που υπήρχε μέσα σε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Ακόμα και η εξαρτώμενη από τις ΗΠΑ δικτατορική κυβέρνηση, αρνήθηκε να παραχωρήσει ελληνικά αεροδρόμια ως σταθμούς ανεφοδιασμού των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων στον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Οκτωβρίου 1973.
Η δε Αριστερά είχε τους δικούς της λόγους γι΄αυτήν την υποστήριξη.
1. Αυτή ήταν η γραμμή της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι και την πτώση της.
2. Η Αριστερά στα λόγια πάντα έπαιρνε το μέρος των «καταπιεσμένων». Τώρα πώς θεωρούσε τους Παλαιστίνιους «καταπιεσμένους», αυτό είναι άλλη ιστορία.
3. Ένα μέρος της Αριστεράς, στην ευρύτερη εκδοχή της, ελάμβανε σημαντική οικονομική βοήθεια από ορισμένα αραβικά κράτη.
Το 1982 μετά την εισβολή των Ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο, ο οποίος είχε καταστεί το ορμητήριο ανταρτικών παλαιστινιακών ομάδων, η Ελλάδα φιλοξένησε και περιέθαλψε την ηγεσία της PLO και τον ίδιο τον Γ.Αραφάτ.
Το αντίδωρο αυτής της μακροχρόνιας πολιτικής ήταν μια αεροπειρατεία και δύο πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις, εκ μέρους παλαιστινιακών οργανώσεων, σε ελληνικό έδαφος. Σήμερα δε οι Παλαιστίνιοι, τάσσονται αναφανδόν με το μέρος της Τουρκίας.
Από την άλλη την πλευρά η πατρίδα μας συνήψε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ μόλις το 1990, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Το πώς οι Παλαιστίνιοι έγιναν τα θύματα είναι μια μαγική εικόνα, που την διαμόρφωσαν όχι μόνον τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά και οι αποκαλούμενοι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι.
Ως γνωστόν στις 29 Νοεμβρίου 1947 το Συμβούλιο Ασφαλείας του νεοσύστατου ΟΗΕ με την υπ. αριθμό 181 απόφαση του μοίρασε την Παλαιστίνη στους Άραβες και στους Εβραίους. Τα αραβικά κράτη δεν αναγνώρισαν την απόφαση και επιτέθηκαν κατά των εβραϊκών τομέων.
Ως γνωστόν νικητής σε αυτόν τον πόλεμο ήταν το Κράτος του Ισραήλ που μόλις είχε ιδρυθεί (14 Μαΐου 1948). Ας σημειωθεί πως η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ ήταν η Σοβιετική Ένωση στις 17 Μαΐου 1948.
Υπήρξαν άλλες δύο πολεμικές αναμετρήσεις, το 1967 και το 1973, στις οποίες και πάλι το μικρό αυτό κράτος αντεπεξήλθε νικηφόρα.
Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη πως οι δύο πρώτοι πόλεμοι, του 1948 και του 1967, δεν αφορούσαν έναν εδαφικό διαχωρισμό πιο ευνοϊκό για τους Άραβες, αλλά απέβλεπαν στην εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη.
Όπως συμβαίνει πάντα, ο νικητής επιβάλλει τους όρους του στον ηττημένο. Αυτό έγινε και στην Μέση Ανατολή.
Οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ άρχισαν ουσιαστικά να βελτιώνονται σημαντικά από το 2010, επί κυβερνήσεως Γ. Α. Παπανδρέου. Την πολιτική αυτή την διεύρυνε η κυβέρνηση του Σαμαρά –Βενιζέλου και την συνέχισε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Από το 2010 υπήρξε μια συνέχεια στην σχέση της πατρίδας μας με το Ισραήλ, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.
Σήμερα το Ισραήλ, στην κρίσιμη φάση που διέρχονται οι σχέσεις μας με την Τουρκία, στέκεται έμπρακτα στο πλευρό μας. Αυτό το αποδεικνύει με πολλούς τρόπους σε όλα τα επίπεδα.
Νομίζω πως το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας θα έπρεπε να ζητήσει μια μεγάλη συγγνώμη από το Ισραήλ για την μέχρι το 2010 πολιτική του.
Το οφείλει.
