Τις τελευταίες ημέρες τα αριστερά και ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης βάλλουν κατά του ΚΕΦίΜ, ενός ανεξάρτητου think tank που «τόλμησε» να προτείνει λύσεις για το ασφαλιστικό, την παιδεία, τη φορολογία και τα υπόλοιπα σημαντικά θέματα που ταλανίζουν τη χώρα μας. Με αφορμή την πρόταση του Πλάτωνα Τήνιου για το ασφαλιστικό, αρθρογράφοι και σχολιαστές της αριστεράς έχουν ξεκινήσει την ίδια καραμέλα περί «ασφαλιστικού Πινοσέτ».
Ας ξεκινήσουμε να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους με τη σειρά. Η βασική ιδέα αυτού του τρισκατάρατου ασφαλιστικού που τρομάζει κάθε δημοκρατικό πολίτη είναι απλή: όσο εργαζόμαστε αποταμιεύουμε τις εισφορές μας σε έναν ατομικό λογαριασμό. Μετά, ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής και την ηλικία που θα βγούμε στη σύνταξη, μας έρχεται η μηνιάτικη σύνταξη. Δηλαδή, κατά μέσο όρο παίρνουμε από το σύστημα όσα βάλαμε. Αν ζήσουμε παραπάνω από το προσδόκιμο ζωής, θα λάβουμε περισσότερα από όσα βάλαμε ενώ αν ζήσουμε λιγότερο θα λάβουμε λιγότερα από όσα βάλαμε. Το εν λόγω ασφαλιστικό, που στην πραγματικότητα λέγεται αμιγώς κεφαλαιοποιητικό, δεν καλύπτει τους ανθρώπους που ήταν μακροχρόνια άνεργοι, που δεν κατόρθωσαν να βρουν μία δουλειά της προκοπής, ή αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε καθεστώς μαύρης εργασίας για μεγάλο μέρος της ζωής τους. Είναι σκληρό σύστημα παρά το γεγονός ότι η βασική του ιδέα έχει μία ισχυρή δόση δικαιοσύνης. Η Χιλή, χώρα στην οποία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, τη δεκαετία του 90 και του 2000 πρόσθεσε διάφορες ασφαλιστικές δικλείδες για τις αδύναμες οικονομικά ομάδες προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα ακραίας φτώχειας στην τρίτη ηλικία.
Τώρα που εξηγήσαμε τι είναι αυτό το σύστημα, θα ήθελα να απευθύνω μία ανοιχτή πρόσκληση σε όλους τους σχολιαστές της αριστεράς και της ακροδεξιάς: να μας δείξουν ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός πρότεινε ένα αμιγώς κεφαλαιοποιητικό συνταξιοδοτικό σύστημα. Είμαι πεπεισμένος ότι και όσοι υιοθέτησαν τον όρο «ασφαλιστικό του Πινοσέτ» θετικά, δεν πρότειναν το συγκεκριμένο σύστημα. Αντίθετα, η κουβέντα σήμερα στην Ευρώπη κινείται σε μία διαφορετική κατεύθυνση, αυτή των τριών πυλώνων. Εκεί βρίσκεται και η πρόταση του ΚΕΦίΜ την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αυτά βέβαια είναι απλά πράγματα για όσους ασχολούνται με το θέμα. Το να καταλάβει κανείς τη διαφορά μεταξύ ενός συνταξιοδοτικού πυλώνα, κρατικού ή ιδιωτικού, με τους τρεις δεν χρειάζεται διδακτορικά ή σπουδές στα οικονομικά. Και εκείνοι που παραπληροφορούν επιμένοντας στη χρήση του ονόματος του Χιλιανού δικτάτορα, γνωρίζουν ότι γράφουν ψεύδη και υποτιμούν τη νοημοσύνη των αναγνωστών τους.
Το σημαντικότερο συμπέρασμα από το «ντου» των μέσων ενημέρωσης προς το ΚΕΦίΜ είναι ότι οποιοσδήποτε σε αυτή τη χώρα προτείνει οποιαδήποτε αλλαγή στο σύστημα, πρέπει να λοιδορηθεί και να σωπάσει. Τα ΜΜΕ του συστήματος κάνουν σαν τους νέους γονείς που όταν επιτέλους κοιμηθεί το μωρό τους κάνουν απόλυτη ησυχία για να μην ξυπνήσει το παιδί. Δυστυχώς για αυτούς, το «παιδί» που λέγεται ελληνική κοινωνία ξύπνησε στα χρόνια της κρίσης όταν και κατάλαβε ότι δεν υπάρχει λεφτόδεντρο που να μπορεί να πληρώνει συντάξεις και μισθούς χωρίς να παράγει τίποτα. Η σύγκρουσή τους με τη νέα κοινωνική πραγματικότητα αναμένεται εντυπωσιακή. Για το καλό όλων μας, ας ελπίσουμε ότι η αριστερά θα μπορέσει να βρει ένα σοβαρό πάτημα στον 21ο αιώνα γιατί η ακροδεξιά - οι πραγματικοί θαυμαστές του δικτάτορα Πινοσέτ - καραδοκεί και επιδιώκει να την αντικαταστήσει. Κάτι τέτοιο θα ήταν μοιραίο για όλους μας.
