Της Μαρίας Χούκλη
Ζαλισμένοι από τα συμβαίνοντα και αποκαρδιωμένοι από τα μη συμβαίνοντα, αναζητούμε μια ψυχική θέση που δεν θα προκαλεί αφόρητο άλγος. Ο καθείς και τα ιάματα του.
Να αδιαφορήσουμε όμως, δεν γίνεται.
Και όσα συμβαίνουν και όσα δεν συμβαίνουν, «το κακό πέφτει πάνω σε όλους μας», αφορά τη συντριπτική πλειονότητα, ανεξαρτήτως πώς βιοπορίζεται, με τι παρηγοριέται.
Δεν θέλουμε να επιζήσουμε, αλλά να ζήσουμε.
Όχι μόνο να αντέξουμε, αλλά να νικήσουμε.
Χρειαζόμαστε ορίζοντα. Χρειαζόμαστε βάθος στο ισοπεδωμένο πεδίο της καθημερινής αναμονής ενός τακτοποιημένου μέλλοντος που διαρκώς απομακρύνεται.
Το αφήγημα της περιούσιας πατρίδας που επιβουλεύονται εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, πάλιωσε. Δεν φτουράει πια.
Αρκετά θυμώσαμε, αρκετά αλληλο-βριστήκαμε, κλαψουρίσαμε και βλαστημήσαμε. Αρκετά πιστέψαμε σε άστοχες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις.
Γνωριζόμαστε πια όλοι μας πολύ καλά.
Φθάνει το θέατρο ένθεν κακείθεν.
Ιδανικές ιδέες, ιδανικοί εφαρμοστές τους και ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν, δεν θα υπάρξουν ποτέ.
Υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στη θεωρία της δημοκρατίας και στην εμπειρία της σε μεγάλες διαστάσεις. Το κατανοούν πλέον και οι-είμαστε-κάθε-λέξη-του-Συντάγματος. Το ξεχνούν όσοι προετοιμάζονται να τους αντικαταστήσουν, δεξιοί και κεντρώοι ψάλτες. Οι συμψηφισμοί ας πεθάνουν.
Όπως και να ονοματίζουν την πραγματικότητα, έρχεται η στιγμή που θα τους εκδικηθεί. Η πανουργία των λόγων δεν πείθει πλέον κανέναν. Έργα, αποδείξεις, πράξεις χρειάζονται.
Ναι, πάντοτε μικρά και μεγάλα συμφέροντα θα κανοναρχούν χώρες και κοινωνίες, αλλά το ξέρουμε.
Έτσι πορεύεται ο κόσμος από καταβολής του.
Η ιστορία, όμως, δεν είναι φυσικό φαινόμενο και εμείς θύματά του!
Η γενιά που βρίσκεται τώρα στα πράγματα, όταν θα γίνει ο λογαριασμός, θα μνημονεύεται αρνητικά από τους κατοπινούς.
Θα είναι η χαμένη γενιά που αφάνισε και αφανίστηκε. Ζυγίστηκαν και βρέθηκαν όλοι ελλιπείς όχι μόνον οι πολιτικοί ηγέτες, αλλά όλοι οι ηγήτορες κάθε τομέα: στον δημόσιο και στον ιδιωτικό, στην οικονομία, στην παιδεία, στην τέχνη, στην επιστήμη.
Οι βάρβαροι εντέλει είμασταν εμείς.
Ας υποστείλουμε για λίγο τις σημαίες της αφροσύνης.
Οι καλύτεροι, οι συνετότεροι, οι πιο σοβαροί, οι πιο ικανοί, ας βγουν μπροστά να σαλπίσουν ανακωχή στην μωρία.
Η δημοκρατία μας από δυσχερής κατάντησε δυστυχής.
