Σε αυτή τη στήλη αρνούμαστε πεισματικά να επιδιδόμαστε σε αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση γιατί οι πολίτες το κοινωνικό συμβόλαιο με την εκάστοτε κυβέρνηση το υπογράφουν, αυτοί πρέπει να ελέγχουν για το καλό αμφότερων.
Όμως η στάση που κρατάει ο καθένας μας και ειδικά τα κόμματα απέναντι στο υπαρξιακών διαστάσεων ζήτημα του εμβολιασμού, μια διαδικασία από την έκβαση της οποίας εξαρτάται η ζωή των πολιτών, υπερβαίνει την πολιτική αντιπαράθεση.
Είναι γνωστό ότι για την κομμουνιστική αριστερά δεν υπάρχει τίποτα πάνω από το κόμμα: ούτε η πατρίδα ούτε η κοινωνία. Κι όμως, στο θέμα του εμβολιασμού, μέχρι και ο Γ.Γ.του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας «έβαλε πλάτη» από το πιο επίσημο βήμα, αυτό της Βουλής.
Κι επειδή για εμάς την αριστερά στη χώρα την εκφράζει το ΚΚΕ και όχι το εθνολαϊκιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται σαφές ότι η στάση του κ. Π. Πολάκη απέναντι στον εμβολιασμό μόνο αριστερή δεν είναι.
Πρόκειται για γάργαρο, ακροδεξιό τραμπισμό.
Ο κ. Πολάκης είναι γιατρός, μπαίνει στα χειρουργεία όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες που μοιράζεται ο ίδιος στα σόσιαλ μήντια αλλά δεν έχει εμβολιαστεί ακόμα. Το δήλωσε ο ίδιος απαντώντας σε σχετική ερώτηση χρήστη στη σελίδα του. Δεν εμβολιάστηκε ακόμα, θα το σκεφτεί, από Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, ανάλογα πως θα έχει διαμορφωθεί η επιδημιολογική εικόνα τότε κι από τις μεταλλάξεις. Αυτό απάντησε σε δημόσιο σχόλιο, σε συμπολίτη του που τον ρώτησε προφανώς γιατί τον εμπιστεύεται.
Τα παραπάνω μιλάνε μόνα τους για την πνευματική και ηθική συγκρότηση ενός λειτουργού της υγείας σε προσωπικό, ατομικό επίπεδο, αρκετό βέβαια για να χαρακτηριστεί αναλόγως.
Όμως, όχι. Ούτε ότι ο κ.Πολλάκης είναι ένας από τους γιατρούς και νοσηλευτές που δεν έχουν εμβολιαστεί είναι το πρόβλημα. Το σοκαριστικό στην περίπτωσή του είναι ότι είδε «μια επικοινωνιακή ευκαιρία» όπως λέγεται στη στρατηγική της επικοινωνίας, στις επικοινωνιακές αστοχίες της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών κι αντί να προστρέξει να σταθεί στο πλευρό των συναδέλφων του με μόνο γνώμονα το καλό των Ελλήνων, σκέφτηκε να κάνει αντιπολίτευση.
Πολιτική με ομήρους τους Έλληνες τον 21ο αιώνα με την ανοχή του κόμματός του και του ίδιου του του αρχηγού.
Το έχουμε ξαναγράψει: λόγω της θέσης του, ο κ. Τσίπρας δεν είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο ίδιος πως έχει οργανωθεί η εκστρατεία του εμβολιασμού. Αν είχε μπει στη διαδικασία να κλείσει ραντεβού μέσω του ηλεκτρονικού συστήματος, αν είχε λάβει όλα τα σχετικά μηνύματα, αν είχε μεταβεί στο εμβολιαστικό κέντρο της περιοχής του για να δει την υποδειγματική, στην Ευρώπη, οργάνωση και εκτέλεση της εμβολιαστικής εκστρατείας, θα είχε καταλάβει γιατί δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις.
Καλώς ή κακώς (όχι τόσο καλώς, κατά τη γνώμη μας), οι ιδεολογίες έχουν ξεθωριάσει παγκοσμίως. Σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι επιζητούμε μια ασφαλή, οργανωμένη καθημερινότητα.
Στη δε Ελλάδα δεν έχουν ξεθωριάσει μόνο οι ιδεολογίες, έχουν συντριβεί και οι ιδεοληψίες της αριστεράς το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015 αλλά και τα επόμενα χρόνια, όταν ο Έλληνες είδαμε αυτούς που πολιτεύονταν μια ζωή καταγγέλοντας τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης να αναβιώνουν τις χειρότερες από αυτές.
Σε αυτό το πολιτικό τοπίο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας ποντάρουν μόνο στη ρευστότητα γιατί αντιλαμβάνονται τη συνθήκη μονοσήμαντα: αποκλειστικά ως ανωμαλία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο σε συνθήκες ανωμαλίας και κρίσης.
Μόνο που η ρευστότητα δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά κρίση. Συχνά πρόκειται για μεταβατική διαδικασία από την οποία μπορεί να γεννηθούν «νέοι κόσμοι». Σε αυτή την καμπή βρίσκεται η Ελλάδα. Σε μια ρευστότητα από την οποία υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αναδυθεί μια διαφορετική χώρα, λίγο καλύτερη από τη σημερινή. Κι αυτό ακόμα και αν δεν το αντιλαμβάνονται όλοι γνωσιακά, το διαισθάνονται κάθε φορά που το κινητό τους ενημερώνει ότι έλαβαν μια ειδοποίηση από το κράτος που τους επισημαίνει ένα κίνδυνο (112) ή τους θυμίζει το ραντεβού τους για εμβόλιο.
Αυτό το βίωμα είναι πρωτοφανές για τους πολίτες. Δεν είναι αρκετό βέβαια αλλά είναι κάτι καινούργιο που θέλουμε να το εντάξουμε στην καθημερινότητά μας. Την ίδια στιγμή όμως, οι Πολάκηδες μας θέλουν όμηρους για να αναπαράγουν αυτό που αντιλαμβάνονται ως πολιτική, στην πραγματικότητα την κατάντια τους.
Είναι βέβαιο ότι δεν θα το καταφέρουν. Η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω.
