Του Γιάννη Παντελάκη
Το βλέπουμε ημέρες τώρα. Στις οθόνες μας, σε βίντεο, σε φωτογραφίες. Σε μπλόκα αγροτών που διαμαρτύρονται, σε συγκεντρώσεις κατοίκων που διαφωνούν με τη δημιουργία hot spots. Βουλευτές, μεσαία ή μικρότερα στελέχη του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να γευτούν δημοσιότητα, να υιοθετήσουν αιτήματα, να επανέλθουν στο προσκήνιο. Μετά από μια μεγάλη απομόνωση –αυτή που τους αξίζει– εκμεταλεύτηκαν το κλίμα της εποχής και εμφανίσθηκαν πάλι. Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή.
Φαίνεται ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν εχει καλή μνήμη. Είναι πολύ πρόσφατα τα γεγονότα για να τα ξεχνάμε. Να ξεχνάμε τις αποκαλύψεις της δημοσιογραφικής και δικαστικής έρευνας για τη δράση και τον χαρακτήρα αυτής της αποκρουστικής ομάδας, στοιχεία που προέκυψαν ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Εξηνταοκτώ μέλη της δικάζονται για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Τις αποκαλύψεις τις συνόδεψε η τακτική της σιωπής από την πλευρά της οργάνωσης. Παρέμειναν για λίγο στην αφάνεια, περιόρισαν τις προκλήσεις και τη δράση τους, εμειναν για λίγο στην ακρη.
Αλλά όλα δείχνουν πως ακόμα και η μνήμη για κάποιους εχει ημερομηνία λήξης. Στις κινητοποιήσεις αγροτών αλλά και άλλων, η οργάνωση εμφανίσθηκε πάλι. Είδαμε μέλη της να χαριεντίζονται με ομάδες αγροτών πλάι σε τρακτέρ. Στο μπλόκο των Θηβών πριν λίγες ημέρες, ο Κασιδιάρης απένειμε συμβολικά όπως είπε την ελληνική σημαία στον πρόεδρο ενός αγροτικού συλλόγου.
Χειροκροτήθηκε και ο πρόεδρος τον ευχαρίστησε για τη συμπαράσταση! Χρυσαυγίτες έδωσαν το παροόν στις διαμαρτυρίες των κατοίκων της Κω ή του Σχιστού. Βουλευτές με βαρειές κακουργηματικές κατηγορίες στην πλάτη έκαναν την εμφάνισή τους σε διαδηλώσεις κοντά στην περιοχή της δολοφονίας του Φύσσα.
Προφανώς και η πλειονότητα όσων διαμαρτύρονται δεν έχουν σχέση μαζί τους. Ωστόσο, δεν είδαμε να απομονώνονται στον βαθμό που πρέπει. Τους άφησαν να μπλεχτούν ανάμεσά τους, να τους ανέχονται και κάποιοι, έστω λίγοι, να τους επιδοκιμάζουν. Η μορφή της κινητοποίησης βοηθάει σ'' αυτό. Ιδιαίτερα στις διαμαρτυρίες για τα hot spots. Η ξενοφοβία και η άσκηση βίας αποτελούν προνομιακό πεδίο των χρυσαυγιτών. Όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, άλλωστε. Η ακροδεξιά ποντάρει στον φόβο και την ανασφάλεια. Το κλίμα της εποχής την βοηθάει.
Το πολιτικό κλίμα παρακμής που βιώνουμε ενισχύει ιδιαίτερα τις ακραία δεξιές φωνές. Όταν μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις συνδέεται με τη μορφή και τον τρόπο διαμαρτυρίας. Αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν οι ελληνικές σημαίες που κυματίζουν επάνω στα τρακτέρ και ο εθνικός ύμνος που απαγγέλεται από κάποιους. Χάνουμε εδάφη; Ή μήπως πρόκειται για ανάλογες μορφές διαμαρτυρίας του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος; Μια επανάληψη, μια παραλλαγή. Τότε που οι ερμηνείες των γεγονότων αφέθηκαν στα στόματα εκείνων που μίλαγαν για «νενέκους» και «γερμανοτσολιάδες». Ούτε τότε απομονώθηκαν αυτές οι φωνές. Και κάποιοι, που τότε δεν το θεώρησαν σκόπιμο κατι τέτοιο –γιατί προηγείτο η ανάγκη κατάληψης της εξουσίας,ο αυτοσκοπός– βρίσκουν το πρόβλημα σήμερα. Απέναντί τους όμως αυτήν τη φορά, όχι πλάι τους.
Η χρησιμοποίηση από την πλευρά της κυβέρνησης ενός υπαρκτού προβλήματος (τη συμμετοχή των χρυσαυγιτών σε κινητοποιήσεις) ως επιχείρημα προφανώς και κρύβει σκοπιμότητες. Το επικαλείται για να καλύψει τη δική της κακή διαχείριση. Και γενικεύει αλλά και ισοπεδώνει. Ωστόσο, είναι στο χέρι της πλειονότητας όσων διαμαρτύρονται ν'' αφαιρέσει από την κυβέρνηση αυτό το επιχείρημα. Απομονώντας τους οπαδούς αυτού του μορφώματος που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην πολιτική μας ζωή. Άμεσα. Το τέρας που κάποιοι τάισαν επανέρχεται…
