Του Θανάση Χειμωνά
Η ενασχόληση των πάντων με την πολιτική σε κάθε μορφή της υπήρξε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαινόμενα της κρίσης. Άτομα που μέχρι το 2009 σχολίαζαν τις ποδοσφαιρικές επιδόσεις του Ριβάλντο και τις φωνητικές ικανότητες του εκάστοτε νικητή του Fame Story, ξαφνικά βρέθηκαν να είναι θαυμαστές του Γκράμσι και να διαβάζουν (λέμε τώρα…) μετά μανίας Κορνήλιο Καστοριάδη. Από εκεί που δεν γνώριζαν καλά καλά ποιος ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας απέκτησαν ξαφνικά άποψη για θέματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής ακόμα και για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα ΑΕΙ.
Θεωρητικά δεν είναι κακό αυτό. Μια χώρα σε ύφεση έχει ανάγκη από ενεργούς πολίτες, από ανθρώπους διαβασμένους και καταρτισμένους ιδεολογικά. Στην Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα όμως απλώς ζήσαμε και ζούμε έναν θρίαμβο της ασχετοσύνης, της αμάθειας καθώς και του φανατισμού που προκύπτει από τα φαινόμενα αυτά.
Οι «Αγανακτισμένοι» του 2011 (ο σκληρός πυρήνας τους δηλαδή) που στην πορεία εξελίχθηκαν σε οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν φυσικά «μπολσεβίκοι» και «αναρχοκουμμουνισταί» όπως αφελώς υποστηρίζουν κάποιοι παλαιάς κοπής δεξιοί που εξακολουθούν να φοβούνται την Κόκκινη Αρκούδα που θα έρθει από τον βορρά και θα τους κατασπαράξει. Επρόκειτο κυρίως για απολιτίκ άτομα που απλώς ακολούθησαν τη μόδα της εποχής η οποία πρόσταζε μια στροφή αριστερά. Γιατί; Γιατί έτσι έτυχε. Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα πάντα αλλάζει πολιτικές θέσεις ανάλογα με κάποιου είδους μόδα. Στα 90's και τα 2000's η μόδα αυτή πρόσταζε το Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια. Ήταν τα χρόνια των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία, για την «προδοσία των Ιμίων», για τις ταυτότητες, για τον θρίαμβο στο Euro (ο οποίος συνοδεύτηκε με το ξυλοφόρτωμα ουκ ολίγων μεταναστών).
Ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008 οδήγησε σε μια -δήθεν- ριζοσπαστικοποίηση της κοινής γνώμης. Δήθεν, μούφα, στα χαρτιά αφού η ελληνική κοινωνία ήταν, είναι και θα είναι τέρμα συντηρητική. Τον –μακαριστό πλέον- Χριστόδουλο αντικατέστησε η Ναόμι Κλάιν και οι γαλανόλευκες σημαίες έδωσαν τη θέση τους στις κατακόκκινες. Κάπου εκεί πάτησε και ο Αλέξης Τσίπρας και κατέκτησε την εξουσία. Κατά την εκτίμησή μου οι άνθρωποι που κατέβαιναν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα συλλαλητήρια της δεκαετίας του '90 ήταν πάνω κάτω οι ίδιοι που κατέκλυσαν την Πλατεία Συντάγματος είκοσι χρόνια μετά. Απολιτίκ, αδιάφοροι, αστοιχείωτοι, που απλώς ακολουθούν το μπούγιο.
Φυσικά το κίνημα αυτών των απολιτίκ είναι απείρως πιο επικίνδυνο ακόμα και από τον πιο ένθερμο ιδεολόγο. Βλέπετε, είναι πανεύκολο να χειραγωγηθεί ενώ την άγνοιά του την αναπληρώνει με μίσος και ιαχές. Σήμερα, δύο χρόνια μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την καταστροφή που έφερε στη χώρα, τα σφυροδρέπανα που κράδαιναν όλοι αυτοί οι νεο»αριστεροί» έχουν αρχίσει να σκουριάζουν. Φοβάμαι πως το μέλλον μας επιφυλάσσει μια απότομη κατρακύλα προς την «σκληρή» Δεξιά. Προς ένα εκρηκτικό μείγμα μετεμφυλιακού αντικομμουνισμού, του ρατσισμού και ακραίου εθνικισμού που χαρακτηρίζει την Χρυσή Αυγή αλλά και του εισαγόμενου τραμπικού, ψευτοαντισυστημικού ούλτρα συντηρητισμού.
