Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το μέτρο της αποτυχίας του Ποταμιού δεν είναι η διάλυσή του αυτή καθαυτή όσο το ότι δεν αφήνει κανένα κενό στην πολιτική ζωή του τόπου. Βέβαια, αυτή δεν είναι μια καινούργια διαπίστωση. Ήδη από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είχε γίνει σαφές πως το Ποτάμι είχε στερέψει. Το είχαν επισημάνει από νωρίς όσοι εκσυγχρονιστές/μεταρρυθμιστές/ προοδευτικοί/φιλελεύθεροι έχουν ξεπεράσει τις εφηβικές τους καθηλώσεις και θέλουν την πολιτική παρουσία να μην εξαντλείται στην καταγραφή της θέσης αλλά να λειτουργεί ως οργανικό μέλος μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Το περιέγραψε ωραία ο Στέφανος Μάνος προ ημερών στα ΝΕΑ: “Ό,τι έχει αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων φέρει την υπογραφή μου”. Σωστό. Μόνο που το σημαντικό έργο που έχει να επιδείξει το έκανε ως Υπουργός μεγάλου κόμματος εξουσίας, της Νέας Δημοκρατίας. Εκεί παρήγαγε έργο και έχτισε τη φήμη του.Για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις πολλοί μιλούν μόνο που για να γίνουν απαιτούν κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ήταν απολύτως υγιές ο φιλελεύθερος χώρος να επιθυμεί να εκφράζεται αυτόνομα πάνω στο τρίπτυχο Ελεύθερη Οικονομία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ανοιχτή Κοινωνία κι αν κάποιοι φίλοι στο ΠΑΣΟΚ είχαν ξυπνήσει νωρίτερα, θα υπήρχε και κοινοβουλευτική παρουσία. Σήμερα είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αυτόνομης καθόδου στις εκλογές. Στο επίπεδο της θεωρίας όμως μπορούμε να συζητήσουμε αν υπάρχει τέτοια ανάγκη με την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενός αναμφισβήτητα φιλελεύθερου πολιτικού, να ηγεμονεύει στο χώρο του κέντρου. Μπορούμε δηλαδή να συζητήσουμε αν η Νέα Δημοκρατία μπορεί να εκφράσει παραδοσιακά φιλελεύθερα αιτήματα.
Αυτή τη στιγμή το πολιτικό σκηνικό τέμνεται κάθετα στα δύο. Από τη μία πλευρά στοιχίζονται όσοι θέλουν να γυρίσουμε στα χρόνια προ του 2010 και εκφράζονται απολύτως από τους εθνολαϊκιστές ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από την άλλη υπάρχει ένας όχι τόσο ιδεολογικά ομοιογενής χώρος που όμως αποδέχεται ότι το διακύβευμα σήμερα είναι οι θεσμοί και η οικονομία, δύο τομείς που έχουν πληγεί βάναυσα από τη διακυβέρνηση των εθνολαϊκιστών. Με τις προγραμματικές θέσεις της Νέας Δημοκρατίας όπως αυτές καταγράφονται στο “Μικρό Μπλε Βιβλίο” που κυκλοφόρησε κατά το συνέδριό της δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι υπάρχει έστω κι ένας προοδευτικός που να διαφωνεί. “Είναι θέμα ύφους, τόνων και συμβολισμών, η Νέα Δημοκρατία είναι η Δεξιά. Τι δουλειά έχει ένας φιλελεύθερος με την Δεξιά”. Μόνο που οι φιλελεύθεροι πολιτικοί μόνο μέσα σ'αυτή τη Δεξιά (που δεν είχε και αρχηγό κάποιον σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη) κατάφεραν να παράξουν έργο που άλλαξε μετρήσιμα τις ζωές των Ελλήνων. Να το σκεφτούμε.
