Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το μεγαλύτερο σφάλμα του Σταύρου Θεοδωράκη μέχρι και σήμερα είναι ότι αδυνατεί να αντιληφθεί την πολιτική πέρα από το θέαμα που αυτή προσφέρει. Αν και το “Ποτάμι” το ίδρυσε με ανθρώπους που αναγνώριζαν το ειδικό βάρος της πολιτικής, αν και απευθύνθηκε σε πολίτες που πιστεύουν ότι πολιτική παράγεται μόνο μέσα από τη λειτουργία των θεσμών τους οποίους και σέβονται ευλαβικά, εκείνος δεν κατάφερε ποτέ να αναγνωρίσει στην πολιτική τη σοβαρότητα που της αναλογεί.
Βέβαια, αυτό έγινε φανερό από πολύ νωρίς. Όταν, για παράδειγμα, χρειάστηκε να του εξηγήσουν γιατί μια μυστική ψηφοφορία είναι κατάκτηση και όχι καταναγκασμός. Παρ'όλα αυτά ποτέ του δεν το κατάλαβε.
Σήμερα όλοι είναι έξαλλοι μαζί του. Όμως, πιο πολύ από θυμωμένο, διαισθανόμαστε τον προοδευτικό κόσμο του κέντρου απογοητευμένο. Όχι τόσο για την παράταση ζωής που δίνει στη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης στηρίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά για τον απολιτικό τρόπο που χειρίζεται όλη αυτή, την ομολογουμένως, δύσκολη κατάσταση.
Ιδρύοντας το Ποτάμι, ο Σταύρος Θεοδωράκης εξέφρασε με επιτυχία ένα υπαρκτό αίτημα για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου “ανάμεσα στα μέτωπα” της δεξιάς και της αριστεράς και μάλιστα μέσα σ'ενα τοξικό και εμφυλιοπολεμικό περιβάλλον. Η εκλογική του επιτυχία έδωσε σε όλους μας την εντύπωση ότι θα του επέτρεπε να ενηλικιωθεί και μάλιστα γρήγορα. Αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε. Άλλωστε, όπως όλοι σχεδόν οι σχολιαστές, έτσι κι εμείς τα τελευταία χρόνια έχουμε πληκτρολογήσει 2-3 “νεκρολογίες” του Ποταμιού.
Το σημείωμα αυτό αφορά το μέλλον.
Το αίτημα για ένα προοδευτικό πόλο με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δεν έσβησε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία. Αντιθέτως. Ο Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της Κεντροδεξιάς. Αυτή έχει υποχρέωση να υπηρετήσει και κανένας σοβαρός φιλελεύθερος δεν έχει την αξίωση να δει τις “φιλελεύθερες φαντασιώσεις” του να πραγματοποιούνται εντός της φιλόξενης Νέας Δημοκρατίας.
Το αίτημα για ένα προοδευτικό πόλο με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση είναι ζωντανό και μας πονάει σαν ανοιχτή πληγή γιαυτό και όλος ο προοδευτικός χώρος έχει γίνει τόσο σκληρός με τον Σταύρο Θεοδωράκη.
Κάθε πολιτικός έχει το δικαίωμα να συνυπολογίσει το μέλλον του στα στρατηγικά του σχέδια, να θελήσει να διασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση. Θεμιτό. Αυτό όμως που δεν επιτρέπεται στον Σταύρο Θεοδωράκη είναι με τους χειρισμούς του να ευτελίζει το προοδευτικό αίτημα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι στην ιστορία το εγχείρημα του Ποταμιού θα καταγραφεί με θετικό πρόσημο. Ήταν θετική η παρουσία του Ποταμιού στην πολιτική ζωή. Κράτησε το προοδευτικό αίτημα ζωντανό μέχρι σήμερα. Είναι κρίμα, τώρα στο τέλος, να το ευτελίσει.
