Της Μαρίας Χούκλη
Προτού καλά - καλά καθαρογραφούν τα αποτελέσματα των εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου, μιλάμε πάλι για εκλογές. Είμαστε σοβαροί; Είναι δυνατόν να κυβερνηθεί μια χώρα, να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να εφαρμοστούν και να αποδώσουν χρήσιμες αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο και στη διοίκηση, να θεραπευτούν παθογένειες δεκαετιών, αν προσφεύγουμε στις κάλπες κάθε λίγο και λιγάκι; Έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου; Αντιλαμβανόμαστε ότι στην περίπτωσή μας μετράει κάθε μέρα για να αποτραπεί η ανήκεστος βλάβη μας;
Βλέπουμε να παίζεται πάλι το έργο «Μισές Αλήθειες - μισά Ψέματα». Σαν να μην μας αρκεί πόσο ακριβά πληρώσαμε και συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ανέβασμά του στην Εθνική Σκηνή. Να το θυμίσω; Από το 1981 έως σήμερα, στην Ελλάδα των μόλις 10.000.000 κατοίκων εισέρρευσαν από ευρωπαϊκά ταμεία κονδύλια ίσα με 20 Σχέδια Μάρσαλ!
Καλυτέρεψε η ζωή πάρα πολλών, άλλαξε σε πολλά προς το καλύτερο η χώρα, δεν άλλαξαν όμως οι δομές και νοοτροπίες που παρήγαν τις «αρρώστιές» μας.
Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να αντλεί εξουσία από πελατειακά δίκτυα και το αλισβερίσι με ισχυρά συμφέροντα, το κράτος αντιμετωπίζεται σαν λάφυρο των εκάστοτε κυβερνώντων, ο αχαλίνωτος λαϊκισμός –με πολλά πρόσημα– ξεχνά τα οιεκία κακά και εξακολουθεί να υπόσχεται ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας οι πολίτες. Ή μάλλον αρκεί να ψηφίζουμε όποιον μας το υπόσχεται. Αλλά και οι πολίτες δεν έχουμε πλέον το άλλοθι της άγνοιας. Πρέπει να υποστούμε τα επίχειρα των ανέμελων δεκαετιών, που περνούσαν χωρίς να αναρωτηθούμε πως βγαίνει ο λογαριασμός.
Πάλι κάλπες, λοιπόν. Ώστε;
Θα μπούμε ξανά στην οικονομοβόρα διαδικασία να αναδιατάξουμε τα πιόνια στη σκακιέρα μήπως και βγει η παρτίδα;
Αυτό είναι το δημοκρατικό παιχνίδι θα μου πείτε. Μα εκεί είναι το πρόβλημα. Ότι παίζουμε και δεν ζούμε. Παίζουμε με τη χώρα, το παρόν και το μέλλον μας σαν να είναι virtual game, νομίζοντας, ελπίζοντας ή υπολογίζοντας να κερδίσουμε στην επόμενη πίστα.
Είμαστε μια πτωχευμένη χώρα που τρώει πλέον τις σάρκες της. Με σπουδαίο ανθρώπινο κεφάλαιο αλλά και σκάρτο που θέλει και του επιτρέπεται να ζει εις βάρος των άλλων. Έχουμε εξαιρετικές πολιτικές μονάδες αλλά και ολίγιστους πολιτικάντηδες, ανάξιους να χειριστούν την κρίση.
Είναι άχρηστο να μετατρεπόμαστε σε Επιμηθείς. Δείτε τι συμβαίνει με το ασφαλιστικό. Ξαφνικά, όλοι αναγνωρίζουν ότι έπρεπε να είχε προχωρήσει η μεταρρύθμιση Γιαννίτση. Χαίρω πολύ. Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται.
Προσφυγή στις κάλπες με το δημοσιονομικό και το προσφυγικό να χάσκουν; Πρέπει να βρεθεί άλλη λύση.
Πλησιάζουμε πάλι στο χείλος του γκρεμού, που δυστυχώς δείχνει να έχει γίνει πιο σαθρό, άρα πιο επικίνδυνο να υποχωρήσει από το βάρος μας.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τον χρόνο να περνά ανεκμετάλλευτος.
Ο Χρόνος είναι ίσως ο σπανιότερος πόρος που μας δίδεται άπαξ και δεν ανανεώνεται. Κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή τον αξιοποιεί ή τον σπαταλά... Ελάχιστες φορές μας παρουσιάζεται η δυνατότητα να διορθώσουμε πράξεις ή παραλείψεις ή την ανοχή που επιδείξαμε σε λαθεμένες καταστάσεις. Ελάχιστες φορές μπορούμε να επαναφέρουμε το παιχνίδι στην αρχή. Η εντροπία δεν το επιτρέπει. Η αταξία γύρω μας έχει αυξηθεί και οφείλουμε να κινηθούμε πιο γρήγορα από το άνυσμα του Χρόνου. Ο Χρόνος παίζει για πάρτη του. Δεν υπάρχει undo στην αληθινή ζωή.
