Ποια Διεθνής Σύσκεψη για την Λιβύη, ποια πανεπιστημιακή αστυνομία, ποιος πόλεμος της Μαφίας, ποιες ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας, ποιο Ταμείο Ανάκαμψης, ποιο άνοιγμα του τουρισμού; Τι βλακείες είναι αυτές; Ποιος ηλίθιος ασχολείται με τέτοια βαρετά θέματα, αφήνοντας να περνάνε στο ντούκου άλλα θηριώδη ανθρώπινα και κοινωνικά ζητήματα; Όπως; Ελάτε τώρα, παριστάνετε ότι δεν τα ξέρετε;
Ξουρίζεις τις γάμπες σου; Αποτριχώνεις τις μασχάλες σου; Σπας τα μπιμπίκια σου; Κάνες λέιζερ στις ραγάδες σου; Κόβεις τα πετσάκια σου; Αυτά είναι ζητήματα ουσίας κυρίες και κύριοι, όχι οι ασυναρτησίες που βλέπουμε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Κι αν θέλετε να ξέρετε, η Αφροδίτη Λατινοπούλου είναι το κεντρικό πρόσωπο της χώρας, ποιος Μητσοτάκης, ποιος Δένδιας, ποιος Τσίπρας και ποιος Τσόδρας;
Διότι κατά την γνωστή παροιμία «έριξε ο τρελός μια πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε», έτσι και η Λατινοπούλου ανάρτησε μια πελώρια (άκρως αντιαισθητική) σαχλαμάρα κι έπεσε όλη η χώρα μέσα στην τρύπα που άνοιξε η μπούρδα της για να την αντιμετωπίσει. Μαζί κι εσύ, θα μου πείτε τώρα. Ναι, μαζί κι εγώ, σαν όλους τους ανεγκέφαλους αυτού του τόπου.
Ε ναι, δεν το ανέχομαι να βλέπω κόμματα, οργανώσεις, γενικές γραμματείες, συλλόγους, υπουργούς, βουλευτές, διαδικτυακές ομάδες και εξωραϊστικούς ομίλους να βγαίνουν και να απαντούν στην Λατινοπούλου. Δεν ξέρω αν με προσβάλει, πάντως με δαιμονίζει. Μου υπενθυμίζει ότι δεν ζω σε σοβαρή χώρα, ότι δεν περιβάλλομαι από νοήμονες ανθρώπους.
Κάποτε ο Μπενίτο Μουσολίνι (που δεν ήταν και ο εξυπνότερος εκπρόσωπος του φασισμού στην Ευρώπη) είχε πει ότι ο φασισμός θα επικρατήσει στην Ιταλία, διότι είναι τόσο παρηκμασμένη χώρα ώστε οι πλούσιοι γράφουν μετά τον θάνατο τους τις περιουσίες στα καναρίνια τους κι όλη η κοινωνία δοξάζει αυτούς τους πλούσιους κληρονόμους. Δεν ξέρω ποιο παράδειγμα της εποχής του είχε κατά νου ο Ντούτσε και το είπε αυτό, επιτρέψτε μου πάντως να μπορώ να διακρίνω τις σύγχρονες μεταλλάξεις των καναρινιών.
Υπερβολές, θα πείτε. Πρόκειται για μια ακόμα κοινωνική μπούρδα που κατέλαβε τον χώρο του διαδικτυακού διαλόγου και του ρηχού τηλεοπτικού μεσημεριάτικου σχολιασμού. Ας το εκλάβουμε ως ένδειξη κανονικότητας. Ναι, αλλά εγώ θέλω μια κανονικότητα που θα με κάνει να νιώθω φυσιολογικός άνθρωπος, αν είναι να χωθώ σε μια κανονικότητα που με κάνει να νιώθω ηλίθιος, καλύτερα ήταν τον καιρό του lock down. Ειλικρινά.
