«Το άνοιγμα των σχολείων είναι καθολική κοινωνική προτεραιότητα», δήλωσε χθες στην επίσημη ενημέρωση ο καθηγητής Γκίκας Μαγιορκίνης. Για είσοδο της Ευρώπης σε μια «δύσκολη περίοδο» καθώς ξεκινά η νέα σχολική χρονιά, έκανε λόγο ο Χανς Κλούγκε υπεύθυνος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την Ευρώπη.
Ενδεικτικά στην Ευρώπη: Στην Ιταλία η μάσκα θα είναι υποχρεωτική για όλους τους μαθητές άνω των 6 ετών. Το ίδιο και στην Ισπανία, η υποχρεωτικότητα ξεκινάει από τα 6 έτη. Στη Γαλλία ορίστηκε το όριο στα 11 έτη, αλλά… γονείς και καθηγητές πιέζουν να κατέβει στα 6!
Μόνο στη Γερμανία οι Αρχές έχουν συστήσει τη χρήση μάσκας για παιδιά άνω των 15 ετών, συνδυάζοντάς τα με συνεχή τεστ για τον ιό και αποστάσεις. Σε κάθε περίπτωση κάθε περιφέρειά της έχει την αρμοδιότητα να αποφασίσει για τα σχολεία της.
Στη χώρα μας, έχει ανακοινωθεί η μάσκα θα είναι υποχρεωτική για όλα τα παιδιά από Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, και τους φοιτητές, για τους εσωτερικούς χώρους.
Κριτικές… δημοκρατικότητας ήγειρε η σχετική ρήση της υπουργού Κεραμέως , ότι όσοι μαθητές δεν φορούν μάσκα στο σχολείο, δεν θα συμμετέχουν στο μάθημα.
Πώς αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ; Έβγαλε μια… λυρική ανακοίνωση στην οποία μιλούσε για «ποινολόγιο της μάσκας» κατηγορώντας την υπουργό ότι επιλέγει την πυγμή αντί της πειθούς. Και ου μόνον, αλλά κατηγόρησε κυβέρνηση και την ίδια πως «αντιλαμβάνονται τη σχολική ζωή με όρους «τιμωρίας, νηστείας και προσευχής». Οι σχολικές τάξεις δεν είναι κατηχητικά της δεκαετίας του ’50»…. (και… «στην κορφή καν’ έλα!»)
Θα ήταν ενδιαφέρον βέβαια αν είχε τύχει ο ιός στην δική τους κυβέρνηση (χωρίς να υποπίπτουμε σε υποθέσεις εργασίας, για το πόσο «επαρκώς» θα τον είχαν αντιμετωπίσει). Το ενδιαφέρον θα ήταν να βλέπαμε πόση ικανότητα, υπομονή, «δημοκρατικότητα» θα επιδείκνυαν, για να πείσουν τις πιο εμφατικές ομάδες άρνησης:
Τις ανήσυχες μανούλες του Facebook που έχουν πεισθεί ότι η μάσκα εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών (όπως λένε οι... ανοσιολόγοι των κοινωνικών δικτύων), ή ότι στερεί οξυγόνο από τα βλαστάρια τους, και διαβάζοντας το (παραποιημένο επιτήδεια), κείμενο ενός παιδιάτρου, να φοβούνται ότι τα παιδιά θα… πεθάνουν από έλλειψη οξυγόνου!
Πόσο χρόνο θα έδιναν να πείσουν τους «μύστες των αχράντων» του αποκρυφισμού, τους περιπλανώμενους στους υποχθόνιους λαβυρίνθους των αντεργκράουντ τάσεων του διαδικτύου, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι διεξάγεται ένα πλανητικό κοινωνικό πείραμα, η τελική κατάληξη του οποίου είναι να γίνουμε όλοι ρομπότ με τα υγρά υβριδικά τσιπάκια που θα μας φυτέψει ο Μπιλ Γκέιτς;
Πόσο «δημοκρατικό» χρόνο θα διέθεταν να πείσουν τους… ανυπότακτους μπαμπάδες, θεριά ανήμερα του πληκτρολογίου (κατευθείαν απόγονοι από τα λημέρια των Κολοκοτρωναίων, λέμε), που δηλώνουν ότι τα δικά τους παιδιά κανείς δεν θα τολμήσει… να τα σκλαβώσει φορώντας τους μάσκα!
Πόσος «δημοκρατικός» χρόνος θα χρειαστεί να πεισθούν αυτοί, και άλλοι τόσοι όμοιοί τους; Και γιατί είναι δημοκρατικό, ώσπου να πεισθούν (που δεν πρόκειται) να επιτρέπει το κράτος να γίνουν τα παιδιά τους φορείς διασποράς του υιού;
Το έγραψε σαρκαστικά ο συγγραφέας Χρ. Χωμενίδης: «Φαντάζεστε πριν εφαρμόσει το νόμο ο κάθε αρμόδιος υπάλληλος να προσπαθεί να πείσει τον πολίτη σχετικά με την αναγκαιότητά του; Να σας τσακώνει, για παράδειγμα ο τροχαίος κι εσείς να παραδέχεστε μεν πως τρέχατε με εκατόν ογδόντα πλην να του υμνείται την ηδονή της ταχύτητας; Να του εξηγείτε ότι σανιδώνοντας το γκάζι αισθάνεστε ζωντανός; Να του επαναλαμβάνετε ρυθμικά το «Live fast, Die Young»; Κι εκείνος να σας παίρνει με το μαλακό, με παροιμίες «σπεύδε βραδέως»;
Το κράτος θα πρέπει να είναι άτεγκτο. Οι γονείς που θα αντιδρούν στη μάσκα των παιδιών θα αναλάβουν την ευθύνη που τα παιδιά τους θα μείνουν εκτός μαθημάτων.
Έχουν στερέψει οι δικαιολογίες. Από τον Μάρτη επιδημιολόγοι και οι λοιμωξιολόγοι, στις επίσημες ενημερώσεις αλλά και σε πάμπολλες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές (και σε εφημερίδες, αλλά οι Έλληνες εκ παραδόσεως δεν διαβάζουν), έχουν ενημερώσει για την ταχύτητα μετάδοσης του ιού και τα καταστροφικά του αποτελέσματα. Ουδείς υπάρχει που να μην ξέρει και ουδείς μπορεί να προφασιστεί άγνοια.
Ο καθένας αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, αλλά το κράτος έχει την ευθύνη όλων. Και είναι υπόλογο έναντι όλων, όχι των ακκιζόμενων ομάδων άρνησης που κάποιοι τις χαϊδεύουν για ψηφοθηρικούς λόγους.
