Του Δημήτρη Καμπουράκη
Υπάρχουν λογιών-λογιών άνθρωποι: Οι πολιτισμένοι και οι Agricola, οι ήπιοι και οι αιχμηροί, οι στοχαστικού και οι ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια). Υπάρχουν αυτοί που αποδέχονται την κριτική (ή την πλάκα) κι εκείνοι που έχουν λυμένο το ζωνάρι για καυγά. Αυτοί που όταν τους κάνεις μια παρατήρηση αντικρούουν τα επιχειρήματα σου και οι άλλοι που απλώς σηκώνουν την χερούκλα τους, σου δίνουν μια ξανάστροφη και σε κάνουν χαλκομανία στον απέναντι τοίχο.
Όπως μάθει κανείς. Επίσης όπως υποψιαστεί ότι τον παίρνει. Διότι παρά τις καλές προθέσεις των στοχαστών και των διανοουμένων, η άτιμη η ζωή εννιά στις δέκα φορές αποδεικνύεται ένα blame game, ένα παιχνίδι δύναμης σα να λέμε. Αυτός λοιπόν που δίχως δισταγμό επιτίθεται εκεί που οι υπόλοιποι θα έκαναν πίσω ή θα το ζύγιζαν δυο και τρεις φορές, είτε αντιδρά με το ακατέργαστο ένστικτο ερπετού, είτε έχει βαθιά μέσα του εμπεδωμένη πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος είναι κατασκευασμένος στα μέτρα του και μόνο, άρα αποκλείεται να ηττηθεί.
Θα αναρωτιέστε ποιον κύριο ή κυρία αφορούν οι άνωθεν γρίφοι. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε καθότι σούρνονται και αυτόφωρα. Πάντως, πέραν των πολιτικών αναλύσεων για το που οδεύει μια κοινωνία όταν εντός της παίρνουν το πάνω χέρι ομάδες με απολυταρχικές ιδέες, ποτέ δεν πρέπει να υποτιμούμε την σημασία αυτής καθ' αυτής της προσωπικότητας των ηγετών της ομάδας. Μια ματιά στις παλιές μπροσούρες του Πλεχάνοφ για τον ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία, μπορεί να αποδειχθεί αποκαλυπτική για τον αναγνώστη.
Υπάρχει ένα κρίσιμο αξίωμα στην πολιτική συμπεριφορά των μαζών που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ο λογικός πολιτικός άνδρας χρειάζεται πολλαπλάσια προσπάθεια από τον παράλογο ώστε να τραβήξει προς το μέρος του μια κοινωνία γεμάτη ονειρώξεις, μικρομέγαλες κακίες, φοβίες και θεωρίες συνωμοσίας. Για να το πω πιο κυνικά, όσο περισσότερο ψυχοπαθητική προσωπικότητα έχει κάποιος ηγέτης, τόσο ευκολότερα σαγηνεύει τις μάζες. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα διαπιστώσετε την αλήθεια του αξιώματος στον σύγχρονο κόσμο μας.
Το χειρότερο όμως είναι άλλο: Ενώ η σαγήνη που ασκεί ένας ψυχοπαθητικός στις μάζες έχει ημερομηνία λήξεως, η σαγήνη που ασκεί στον ίδιο του τον εαυτό όχι μόνο δεν μειώνεται ποτέ, αλλά βαίνει διαρκώς αυξανόμενη. Ο ηγέτης αυτός τρέφεται από την αρρώστια του και ζητά ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες για να νιώθει καλά. Άρα, οι βάσιμες απορίες ενός λογικού ανθρώπου, όπως «μα είναι δυνατόν να τα κάνει αυτά;» ή «με το στραπάτσο που έπαθε είναι δυνατόν να επαναλάβει τα ίδια;», βρίσκονται σε διαφορετικό σύμπαν απ' αυτό που κινείται ο περί ου ο λόγος.
Με δυο λόγια και για να μην μακρηγορώ, όσο πιο βαριές ήττες θα παθαίνουν απ' τις ίδιες τους τις πράξεις, τόσο πιο πολύ θα επιχειρούν να χώσουν κάποιους από μας στην φυλακή. Το θέμα δεν λύεται, μόνο κόπτεται.
