Είναι μεγάλος ο πόνος των ανθρώπων που έχασαν περιουσίες σε αυτή την Κόλαση των πυρκαγιών. Ένα καμένο σπίτι είναι κάτι περισσότερο από ένα ακόμη στοιχείο σε έναν πίνακα στατιστικής. Είναι οι κόποι μιας ζωής, οι μικρές και οι μεγάλες στιγμές που ζουν οι άνθρωποι στον βίο τους. Στέκομαι με θαυμασμό απέναντι σε εκείνους τους ανθρώπους που έχοντας ζήσει την καταστροφή, βρίσκουν την δύναμη να ορθώσουν λόγο…
Γράφει, λοιπόν, η Β.Μ. για την πυρκαγιά ορισμένες χρήσιμες παρατηρήσεις για όποιον ενδιαφέρεται για να μάθει την αλήθεια και πολύ περισσότερο για όσους θέλουν να αποτρέψουν στο μέλλον μία ανάλογη καταστροφή. Φανταζόμαστε ότι πολλές περισσότερες παρατηρήσεις θα έχουν να κάνουν κάτοικοι της Βόρειας Εύβοιας. Ότι έγινε «έγκλημα» δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά πρέπει να ορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με αυτό! Πολύ εύκολα κάποιος πετάει το μπαλάκι της ευθύνης στον διπλανό του. Αλλά όλοι μας έχουμε μία κάποια ευθύνη. Οι δήμοι, οι Περιφέρεις, οι ίδιοι οι πολίτες και πολύ περισσότερο το κράτος.
Το σημείωμα
«Είμαι μόνιμη κάτοικος Θρακομακεδόνων από τη δεκαετία του 60 και έχω παρακολουθήσει είτε από μακριά λόγω θέας είτε από κοντά όλες τις δασικές πυρκαγιές στην Αττική. Ειδικά η τελευταία που έκαψε σπίτια στους Θρακομακεδόνες, κάτι που ποτέ ως σήμερα δεν είχε συμβεί, μπήκε στον οικισμό από την πλαγιά που εκτείνεται πάνω από τα βόρεια όρια της κοινότητάς μας και τον βράχο της Βαρυμπόμπης. Το τμήμα αυτό της Πάρνηθας είχε να καεί από το 1961 ή 62 και τότε την κατάσβεση ανέλαβαν σμηνίτες από το γειτονικό Τατόι με φτυάρια και αξίνες. Διερωτώμαι γιατί επί 60 χρόνια δεν έγινε ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ αντιπυρική ζώνη σ' αυτό το επικίνδυνο σημείο; Για να μη μιλήσω για τους καθαρισμούς των όμορων δασικών εκτάσεων προς Βαρυμπόμπη που είναι και άμεσα προσβάσιμες από τα ξερόκλαδα αλλά και τα λογής - λογής μπάζα και σκουπίδια που αποθέτουν συστηματικά εκεί οι ασυνείδητοι εγκληματίες κάτοικοι και μη. Το τι πρέπει να γίνει και να γίνεται μόνιμα το έχουν επισημάνει χρόνια τώρα οι ειδικοί όπως οι αείμνηστοι καθηγητές Ν. Μάργαρης και Κ. Κασσιός αλλά, φευ, σε ώτα μη ακουόντων όλων των βαθμίδων της πολιτικής ηγεσίας διαχρονικά. Δυστυχώς για άλλη μια φορά αποδεικνυόμαστε Επιμηθείς και όχι Προμηθείς κι ο χορός καλά κρατεί».
Λιτά και ψύχραιμα. Μέσα σε λίγες γραμμές το δράμα μιας ολόκληρης χώρας. Αλίμονο! Αυτά δεν συνέβησαν μόνο στην Βαρυμπόμπη. Η αλήθεια δεν χρειάζεται πολλές λέξεις…
Θανάσης Μαυρίδης
