Στις γιορτινές ημέρες που πέρασαν είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε μία ανάσα από την καθημερινότητα και να δούμε λίγο τη μεγάλη εικόνα, είτε αυτή αφορά την προσωπική μας ζωή είτε αφορά τα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο μας. Ένα ερώτημα που με απασχόλησε αυτές τις μέρες ήταν το ποιες θα ήταν οι τρεις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που θα είχαν ελπίδα να υλοποιηθούν εντός του 2021.
Η πρώτη, και σημαντικότερη κατά τη γνώμη μου, μεταρρύθμιση είναι η μετάβαση σε ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Την κατάσταση του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος την περιέγραψε στις αρχές Δεκεμβρίου της περασμένης χρονιάς ο Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, κ. Τσακλόγλου, όταν από το βήμα της Βουλής δήλωσε ότι τα συνολικά έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων για το 2021 εκτιμώνται στα 43,4 δις εκ των οποίων τα 20,6 δις αποτελούν μεταβιβάσεις του κρατικού προϋπολογισμού.
Περίπου οι μισές συντάξεις που θα δοθούν φέτος δεν προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων αλλά από άλλους φόρους. Μόνο από αυτό το στατιστικό πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλες τις κατευθύνσεις ότι το παρόν αναδιανεμητικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Αντίθετα, αποτελεί διαγενεακή αδικία εις βάρος των νεότερων πολιτών και μακροπρόθεσμα, με δεδομένη τη δημογραφική εικόνα της χώρας, είναι θέμα χρόνου να τιναχτεί ολόκληρη την οικονομία μας στον αέρα εξαιτίας του. Οι τρεις πυλώνες, και ιδίως η εισαγωγή του τρίτου κεφαλαιοποιητικού πυλώνα, είναι ζήτημα επιβίωσης για τον κρατικό προϋπολογισμό και τους μελλοντικούς συνταξιούχους.
Όμως η χώρα δεν αποτελείται μόνο από συνταξιούχους. Υπάρχουν και τα παιδιά μας που μεγαλώνουν σε ένα ανελεύθερο και συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το 2020 έγινε ένα πρώτο θετικό βήμα σε ότι αφορά την εκπαιδευτική αυτονομία στα ιδιωτικά σχολεία και τα επαγγελματικά δικαιώματα των κολεγίων. Όμως αυτά αφορούν ένα συγκεκριμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας το οποίο έχει πρόσβαση σε εναλλακτικές λύσεις έναντι της δημόσιας εκπαίδευσης. Το 2021 είναι η χρονιά που θα θέλαμε να δούμε την υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης του πρωθυπουργού για αύξηση της αυτονομίας των δημόσιων - κρατικών σχολείων ώστε οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι γονείς και πρωτίστως οι μαθητές να έχουν πρόσβαση σε ένα ποιοτικότερο εκπαιδευτικό σύστημα με περισσότερες επιλογές. Η απελευθέρωση των σχολείων σε τομείς όπως τα προγράμματα σπουδών, η επιλογή των σχολικών συγγραμμάτων και η σύνδεσή τους με την κοινωνία των πολιτών και την επιχειρηματική κοινότητα είναι βήματα που θα φέρουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα πιο κοντά στον 21ο αιώνα. Τα οφέλη αυτής της μεταρρύθμισης θα τα καρπωθεί η χώρα μας για αρκετές δεκαετίες και νομίζω πως οι συνθήκες, ιδιαίτερα μετά από την εμπειρία της πανδημίας, είναι πλέον ώριμες.
Τέλος, το 2021 μπορεί να είναι και η χρονιά που οι Έλληνες θα αποκτήσουν περισσότερη εμπιστοσύνη στον τρόπο λειτουργίας του κράτους μέσω της ψηφιακής επανάστασης που ξεκίνησε το 2019 με μπροστάρη τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκο Πιερρακάκη. Οι σχέσεις δυσπιστίας των Ελλήνων με το κράτος τους ξεκίνησαν πριν από περίπου 200 χρόνια και η πρόοδος στο συγκεκριμένο τομέα έχω την εντύπωση ότι δεν είναι θεαματική. Η ψηφιοποίηση των κρατικών υπηρεσιών έχει τη δυνατότητα να αλλάξει αυτή τη βαθειά ριζωμένη δυσπιστία γιατί κάνει τις συναλλαγές των πολιτών με το δημόσιο γρήγορες, ξεκάθαρες, και απρόσωπες. Παράλληλα, αναγκάζει το κράτος να οργανώσει τις λειτουργίες του καλύτερα και με μεγαλύτερη διαφάνεια.
Οι τρεις αυτές μεταρρυθμίσεις είναι πιθανό να υλοποιηθούν, ή έστω να ξεκινήσουν, μέσα στη νέα χρονιά γιατί συνδυάζουν τρία σημαντικά χαρακτηριστικά: είναι πολιτικά αναγκαίες ή επωφελείς, η κυβέρνηση έχει αρκετό πολιτικό κεφάλαιο για να τις περάσει και να τις υλοποιήσει, και η κοινωνία είναι έτοιμη να τις υποδεχτεί. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι φέτος θα είναι η χρονιά τους!
Αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες του Liberal, σας εύχομαι ολόψυχα μία καλή και παραγωγική χρονιά με υγεία και ευημερία.
