Του Σάκη Μουμτζή
Τα χαρακτηριστικά της «Νέας Δεξιάς» είναι γνωστά. Ξενοφοβία και ρατσισμός, περιφρόνηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, εναντίωση στην παγκοσμιοποίηση και στις υπερ-κρατικές συλλογικότητες. Εκφραστές όλων των παραπάνω υπάρχουν, μειοψηφικά ή πλειοψηφικά, σε όλον τον κόσμο, με μητέρα την Ρωσία του Πούτιν.
Αυτό που ενδιαφέρει εμάς, στην Ελλάδα, είναι αν η Νέα Δημοκρατία ανήκει σε αυτόν τον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο, ώστε ανάλογα στην συνέχεια να χτίσουμε και τις συμμαχίες μας. Γιατί όλες αυτές οι συζητήσεις γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνονται. Για να δούμε τελικά ποιοι θα πάνε, με ποιους.
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την Νέα Δεξιά. Η θέση της σε όλα τα σχετικά ζητήματα είναι ξεκάθαρη και εκ διαμέτρου αντίθετη με όλα τα ιδεολογήματα και τις πρακτικές της Νέας Δεξιάς. Βέβαια, η Νέα Δημοκρατία είναι οριοθετημένη με σαφήνεια απέναντι και στα ποικίλα ρεύματα της Αριστεράς.
Το ότι δεν αποδέχεται την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και τις σχετικές αντιλήψεις της κυρίας Χριστοδουλοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν την καθιστά ξενοφοβική. Ούτε το γεγονός πως δεν εγκρίνει τις ακραίες διεμφυλικές διευθετήσεις, την καθιστά κόμμα ρατσιστικό.
Επί πλέον, είναι παγκοίνως γνωστό, πως η Νέα Δημοκρατία κράτησε και κρατεί ψηλά την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι βολικό να υποστηρίζουν κάποιοι πως η Νέα Δημοκρατία ανήκει στην Νέα Δεξιά, πολύ δε περισσότερο όταν υποστηρίζουν, ταυτοχρόνως, πως ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται. Αυτή η εκ του πονηρού μετατόπιση των κομμάτων, καθιστά την Νέα Δημοκρατία αποκρουστική και τον ΣΥΡΙΖΑ θελκτικό. Την Νέα Δημοκρατία ακραία και τον ΣΥΡΙΖΑ μετριοπαθή. Δηλ. πλήρης αντιστροφή της εικόνας.
Βέβαια, η ιστορία δεν αφήνει περιθώριο για παρόμοιες ερμηνεία. Η Νέα Δημοκρατία ήταν ανέκαθεν ένα κόμμα του Κέντρου και της Δεξιάς. Ολοι δε οι ηγέτες της είχαν έντονο το κεντρώο πρόσημο—ίσως πλην του Μ. Έβερτ—κάτι που επέσυρε πολλές φορές την κριτική από τα δεξιά.
Ως γνωστόν, τον χαρακτήρα και τον τόνο στα μαζικά κόμματα, στα κόμματα εξουσίας, τον δίνουν οι ηγέτες τους. Αυτοί μπορεί να λαμβάνουν υπ΄όψη τους τις ιστορικές καταβολές του χώρου που ηγούνται, αλλά η τελική πινελιά, είναι δική τους.
Αμφισβητεί κανείς πως, σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας μετριοπαθής, με ανοικτούς ορίζοντες, ηγέτης; Αμφισβητεί κανείς πως η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά σήκωσε όλο το βάρος του δεύτερου μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων που όχι μόνον ψήφισε, αλλά εφάρμοσε κιόλας;
Τι σχέση λοιπόν έχουν όλα αυτά με την Νέα Δεξιά; Και για να το ξεκαθαρίσω, προς άρση παρεξηγήσεων. Η Νέα Δεξιά εκφράζει την αντίδραση συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Δεν αντιμετωπίζεται με ηθικούς όρους, αλλά πολιτικά και με πολιτικές. Δεν θα την περιορίσουμε, αν την δαιμονοποιήσουμε. Πρέπει να την κατανοήσουμε για να την αντιμετωπίσουμε, όσοι δεν συμφωνούμε με τα προτάγματα της. ( Όπως βέβαια και με τα προτάγματα και τις πρακτικές της Αριστεράς.)
Στην πατρίδα μας τέτοιο κόμμα, που να διεκδικεί μιαν ευπρόσωπη παρουσία, δεν έχει εμφανιστεί μέχρι τώρα. Σε αυτό το γεγονός συντελεί η απουσία μιας σοβαρής προσωπικότητας που θα συνθέσει και θα ενοποιήσει τα διάσπαρτα κομματάκια αυτού του χώρου.
Συνεπώς, όσοι επινοούν πως η Νέα Δημοκρατία έχει σχέση με την Νέα Δεξιά, μάλλον μεταφέρουν μηχανικά στην Ελλάδα αυτά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες.
Η Νέα Δημοκρατία που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ένα κόμμα προσηλωμένο στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και υπήρξε ο θεμελιωτής της πιο σύγχρονης δημοκρατίας που γνώρισε ο τόπος.
