Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Πρέπει να είναι η χειρότερη περίοδος της Μεταπολίτευσης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Με τον εθνολαϊκισμό των πλατειών να επελαύνει και την οικονομική καταστροφή να μας υποχρεώνει να ιεραρχούμε διαφορετικά τα διακυβεύματα, για κάποιους η συζήτηση για τα δικαιώματα όλα αυτά τα χρόνια ήταν πολυτέλεια.
Η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία όμως χειροτέρεψε την κατάσταση. Γιατί μπορεί μέχρι το 2015 οι κυβερνήσεις να μην τοποθετούσαν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων σε κεντρική θέση στην ατζέντα τους αλλά κανείς δεν είχε τολμήσει να ευτελίσει την ατζέντα αυτή εργαλειοποιώντας την με τον τρόπο που το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όλος ο στρατηγικός σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τα δικαιώματα περιστρεφόταν γύρω από το πως θα δημιουργήσει εσωκομματικό πρόβλημα στη Νέα Δημοκρατία τη στιγμή που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή δεν είχε την κυβερνητική πλειοψηφία να περνάει τα σχετικά νομοσχέδια ακριβώς επειδή κατείχε την εξουσία χάρις σ'ένα ακροδεξιό, ανοιχτά ομοφοβικό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ.
Όλα αυτά τι σημαίνουν; Μήπως πρέπει να βαθμολογήσουμε με “άριστα” τις επιδόσεις της Νέας Δημοκρατίας στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων;
Στην Ελλάδα και μέχρι σήμερα κανένα κόμμα και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διεκδικεί το “άριστα” στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου αλλά βρίσκουμε άδικο να μπαίνει αποκλειστικά και διαρκώς η Νέα Δημοκρατία στο στόχαστρο. Ναι, κάποια στελέχη της και αρκετοί από τους οπαδούς της είναι πιο συντηρητικοί και είναι αναμενόμενο αφού η ΝΔ εκφράζει τους συντηρητικότερους πολίτες της χώρας γεγονός που πρέπει να σεβαστούμε. Όμως, επι της ουσίας το κόμμα, δια του προέδρου του και με αφορμή κάποιες απαράδεκτες δηλώσεις ιστορικού στελέχους του είχε δηλώσει ότι δεν ανέχεται καμία διάκριση. Και ιστορικά να το δούμε όμως, η συντηρητική παράταξη στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει πρωταγωνιστήσει στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.
Η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας έγινε από την Κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου, το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1976 (από τα πιο προοδευτικά της εποχής του σε πανευρωπαϊκό επίπεδο), ενώ νόμος για την κατάργηση των διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή το 2005. Το Σύμφωνο Συμβίωσης που πέρασε σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για τη Νέα Δημοκρατία, πριν την εκλογή προέδρου, ψηφίστηκε από τον νυν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας (κι από άλλους βουλευτές βέβαια) χωρίς να υπολογίσει πόσο θα του στοίχιζε στις εκλογές, στο πιο συντηρητικό κομμάτι του κόμματος κι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Εμείς δεν θα σταματήσουμε να γκρινιάζουμε απαιτώντας από τα κόμματα εξουσίας να γίνουν πιο ανοιχτά, πιο συμπεριληπτικά, πιο ανεκτικά και βέβαια να τιμούν το θεσμικό τους ρόλο αναγνωρίζοντας την δικαιωματική ατζέντα εμπράκτως, στη Βουλή. Και θα γκρινιάζουμε και θα πιέζουμε γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε. Όμως για να πετύχουμε τους στόχους μας πρέπει πρώτα να είμαστε δίκαιοι και να επισημαίνουμε τις ελλείψεις αφού έχουμε αναγνωρίσει τα βήματα προόδου που έχουν γίνει.
