Tου Ανδρέα Ζαμπούκα
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω όσα διαδραματίζονται στο πολιτικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας σε ό,τι αφορά τη διαδικασία του Brexit. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ένα αδιέξοδο αποφάσεων ή για μία παράνοια η οποία προκύπτει ως αλαζονικό κατάλοιπο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Είναι φανερό ότι η Τερέζα Μέι «παζάρεψε» με τους σκληρούς του Brexit τη θέση της προκειμένου να περάσει η συμφωνία. Τελικά, κατέληξε να προτείνει την παραίτησή της η οποία δεν διασφαλίζει απαραίτητα, την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την κρίση.
Έχει όμως σημασία, η δυσκολία μου να αντιληφθώ την έκβαση ενός από τα μεγαλύτερα αδιέξοδα της βρετανικής ιστορίας; Η δήλωση της κυρίας Μέι φανερώνει από μόνη της το τεράστιο πρόβλημα που βιώνει η χώρα: «Ξέρω ότι απαιτείται νέα ηγεσία και νέα προσέγγιση για τη νέα φάση των διαπραγματεύσεων. Δεν θα σταθώ εμπόδιο. Είμαι έτοιμη να φύγω από τη θέση μου νωρίτερα από ότι πίστευα παραδίδοντας όμως πρώτα μια ομαλή μετάβαση σε ότι αφορά το Brexit».
Ήδη ακονίζουν τα ξίφη τους οι «δελφίνοι» της Μέι. Μεταξύ αυτών είναι ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών και σκληρός υποστηρικτής του Brexit, Μπόρις Τζόνσον που όμως έχει αρκετούς αντιπάλους στο κόμμα των Συντηρητικών, ο Σαγίντ Τζαβίντ, Υπουργός Εσωτερικών, ο Ντόμινικ Ράαμπ, πρώην Υπουργός Brexit, o Tζέρεμι Χαντ Υπουργός Εξωτερικών και ο Ματ Χάνκοκ Υπουργός Υγείας.
Η αντικατάσταση όμως, της Tερέζας Μέι από τον Μπόρις Τζόνσον θα δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα στο κόμμα των Συντηρητικών, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει το χάσμα της συνεννόησης. Ο ίδιος έσπευσε αμέσως να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, φανερώνοντας την «πολιτική» του σκέψη: «Αν ψηφίσουμε υπέρ της συμφωνίας υπάρχει κίνδυνος να παραμείνουμε μέρος της κοινής αγοράς ή της τελωνειακής ένωσης, αν όμως την καταψηφίσουμε για τρίτη φορά τότε υπάρχει κίνδυνος να μην φύγουμε ποτέ».
H Mεγάλη Βρετανία έχει τεράστιο κενό ηγεσίας. Πολύ μεγαλύτερο από αυτό που αντιμετωπίζουν οι υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες. Και κατά συνέπεια, οτιδήποτε και να συμβεί στο επόμενο διάστημα, δεν πρόκειται να επιλυθεί το μείζον πολιτικό θέμα, μόνο με την αναγωγή στους θεσμούς ή στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ούτε και με την προσφυγή στις κάλπες ή σε νέο δημοψήφισμα.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα η Μεγάλη Βρετανία είναι ένας πρωθυπουργός με τις ηγετικές ικανότητες και την ενσυναίσθηση ενός δυναμικού ανθρώπου με ξεχωριστό προφίλ. Στο πλαίσιο του εφικτού- λόγω Κοινοπολιτείας- αυτή που θα μπορούσε να δώσει μία άλλη προοπτική, αίροντας το αδιέξοδο, θα ήταν η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Άρντερν.
Η Τζασίντα Αρντερν, 38 ετών, οδήγησε το Εργατικό Κόμμα της Νέας Ζηλανδίας σε νίκη και ανέλαβε την πρωθυπουργία τον Οκτώβριο του 2017. Έρχεται πρώτη στις δημοσκοπήσεις και τα πρόσφατα γεγονότα στο Κράισττσερτς ανέδειξαν ακόμα πιο πολύ την προσωπικότητά της.
Η Αρντερν σε κάθε περίπτωση, αναδεικνύεται ως η σαφής προοδευτική αντίθεση στους δεξιούς ισχυρούς άνδρες, όπως είναι ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας και ο Ναρέντρα Μόντι της Ινδίας, η σταδιοδρομία των οποίων έχει οικοδομηθεί πάνω στην αντιμουσουλμανική ρητορική.
Μερικές φορές δεν ωφελεί σε τίποτα να κατανοείς ή να ερμηνεύεις πολιτικά αδιέξοδα. Είναι πολύ καλύτερα να προτείνεις λύσεις. Και η λύση αυτή τη στιγμή για την Βρετανία θα ήταν μία αναγκαία «μεταγραφή» στο πολιτικό της σύστημα.
Όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις στην παγκόσμια πολιτική ιστορία. Όπως συνέβη και σε μας, το 1910, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο...
