Ποιοι σιώπησαν στην επίθεση που δέχτηκε ο πρύτανης του ΑΠΘ κ. Ν. Παπαϊωάννου; Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ—ναι το ΚΙΝΑΛ—το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση και ο Βαρουφάκης. Δηλαδή όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, πλην της Νέας Δημοκρατίας.
Αναισθησία; Αναλγησία; Αδιαφορία; Ή μήπως επιδοκιμασία δια της σιωπής! Η ντροπή δεν ξεπλένεται, ιδίως για το ΚΙΝΑΛ του Ν. Ανδρουλάκη. Όταν ο πήχης μπαίνει ψηλά και οι απαιτήσεις είναι υψηλές. Και ο νέος ηγέτης πέρασε από κάτω στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ευτυχώς την τιμή αυτού του πολιτικού χώρου την έσωσε η κυρία Α. Διαμαντοπούλου που καταδίκασε ευθέως και απεριφράστως την επίθεση που δέχτηκε ο πρύτανης του ΑΠΘ.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν έκπληξη αν αποδοκίμαζε τη φραστική επίθεση. Και φρόντισε να μη μας εκπλήξει. Στο κάτω—κάτω ο Α. Τσίπρας δεν έκανε ούτε ένα τηλεφώνημα στον Λουκά Παπαδήμο μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον της ζωής του. Για ένα κηδειόχαρτο θα βγάλει ανακοίνωση; Την τιμή του ΣΥΡΙΖΑ δεν την έσωσαν ούτε οι αποκαλούμενοι «γεφυροποιοί», κάποιοι εκ των οποίων διετέλεσαν και πανεπιστημιακοί. Και αυτοί θεώρησαν ανάξιο λόγου το γεγονός.
Εξίσου θλιβερή είναι και η στάση των πανεπιστημιακών όχι μόνον του ΑΠΘ αλλά όλων των ΑΕΙ της χώρας. Οι συλλέκτες υπογραφών για οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη έχουν κρυφτεί τώρα που θα πρέπει να καταδικάσουν τη φραστική βία και τις απειλές που δέχτηκε πρώτα—πρώτα ένας συνάδελφος τους. Αδιάφοροι ή φοβιτσιάρηδες; Το πιο πιθανό και τα δύο μαζί.
Δεν ντρέπονται για το γεγονός, έναν πρύτανη κράτους –μέλους της ΕΕ να τον προστατεύει η αστυνομία από μια δράκα τραμπούκων. Βέβαια, τη συμπεριφορά τους υπαγορεύει το «πού πας να μπλέξεις τώρα». Αλλά παλιότερα, σε δύσκολες εποχές, σε συνθήκες δικτατορίας, αυτοί που στα φοιτητικά τους χρόνια ήταν καθηγητές τους «έμπλεκαν», γιατί αυτό επέβαλλε το δημοκρατικό ήθος τους.
Διαφορά εποχών, διαφορά χαρακτήρων.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν μεμονωμένες δηλώσεις συμπαράστασης από πανεπιστημιακούς, προς τιμήν τους, αλλά χάθηκαν στα σχόλια του διαδικτύου.
Το κεντρικό πρόβλημα στα ελληνικά ΑΕΙ σε σχέση με το πανεπιστήμιο π.χ. της Μποτσουάνα είναι πως τα δικά μας πανεπιστήμια θεωρούν την κατάληψη χώρων τους από συλλογικότητες, ως ένα φυσιολογικό δρώμενο. Και την εκκένωση αυτών των χώρων από τις αστυνομικές δυνάμεις ως μια παρά φύση ενέργεια. Με απλά λόγια για την πανεπιστημιακή κοινότητα οι καταλήψεις αποτελούν μέρος των ακαδημαϊκών δραστηριοτήτων των φοιτητών. Και μάλιστα οι κατειλημμένοι χώροι μεταβιβάζονται ως τέτοιοι από μια ακαδημαϊκή γενιά σε μια άλλη. Τα 34 χρόνια κατάληψης του Βιολογικού αυτό αποδεικνύουν.
Τέτοια γεγονότα φανερώνουν πως τελικά οι ευαίσθητες δημοκρατικά δυνάμεις τόσο στην πολιτική τάξη όσο και στην ακαδημαϊκή κοινότητα είναι δυστυχώς μια μειοψηφία.
