Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Εδώ και χρόνια πιστεύω πως η κοινή πείρα των ειδικών, δηλαδή αφενός μεν των πολιτικών επιστημόνων/ιστορικών της πολιτικής, αφετέρου δε των ψυχιάτρων, συγκλίνει σε ένα σημείο: πως δύο κατηγορίες ανθρώπων -αφεύκτως εν μέρει αλληλοεπικαλυπτόμενες-Β ζουν σε μια ιδιαίτερη πραγματικότητα, που αφορά μόνον τους ίδιους και είναι παντελώς διαφορετική εκείνης του σύμπαντος λοιπού κόσμου. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα χωριστό στεγανοποιημένο σύμπαν. Οι ανθρώπινες αυτές κατηγορίες είναι οι αριστεροί και οι ψυχοπαθείς/ψυχεδελικοί.
Μη ων καθ' ύλη αρμόδιος για τους δεύτερους, νομίζω πως θα μπορούσα να προσκομίσω αρκετά παραδείγματα που αφορούν τους πρώτους.
Τη μεγαλύτερη ιστορική του ήττα, αφότου κατέστη κόμμα εξουσίας, δηλαδή από τον Μεσοπόλεμο, υπέστη το βρετανικό Labour Party (ηττημένο μάλιστα κατά κράτος από μια πολιτική επιλογή, η οποία -αν όχι με μαθηματική ακρίβεια, πάντως- με υψηλή πιθανολόγηση οδηγεί σε μετατροπή σε Διηρεμένο του Ηνωμένου Βασιλείου, και όμως ο ηγέτης του Τζέρεμι Κόρμπιν δηλώνει πως στις συγκεκριμένες εκλογές το κόμμα κέρδισε τη μάχη των επιχειρημάτων! Αυτό είναι το πιο πρόσφατο, αλλά όχι το μοναδικό παράδειγμα της παράλληλης πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει η ανά την υφήλιο Αριστερά. Ειδικότερα.
Πριν από 30 ακριβώς χρόνια οι ανατολικογερμανοί πολίτες, μόλις άνοιξε μια απειροελάχιστη χαραμάδα στο Τείχος του αίσχους, μαζικά «ψήφισαν με τα πόδια». (Νωρίτερα είχαν προηγηθεί κάποιες χιλιάδες συμπολίτες τους, οι οποίοι την ελάχιστη απόσταση από τη μία στην άλλη πλευρά του τείχους την είχαν κάνει μέσω Ουγγαρίας, διασχίζοντας κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα). Και οι Κουτσούμπες, οι Παπαρρήγες, οι Λιάνες, την εποχή εκείνη ακόμη και οι νεαροί Αλέξηδες της υφηλίου ολόκληρης χαρακτήριζαν το καθεστώς που κατέρρεε ως το μόνο φιλολαϊκό, ως το μόνο που αγωνιζόταν, νοιαζόταν και διασφάλιζε τα συμφέροντα των λαών! Προφανώς εκείνων των λαών που ήταν ανήμποροι να αντιληφθούν τα συμφέροντά τους και (δι)έφευγαν για να αποφύγουν την εκπλήρωσή τους.Β Ακόμη.Β
Η Οικουμένη βοούσε στις αρχές του 2015 πως οι μεγάλοι του κόσμου τούτου, θεσμοί, τραπεζοοικονομικοί παράγοντες, πολιτικοί παίκτες κοκ, -για λόγους εσωτερικών πολιτικών ισορροπιών, αποτροπής της μετάδοσης της εκβιαστικήςΒ λογικής στο σύνολο των υπερχρεωμένων δυτικών χωρών, λειτουργικότητας σε τελική ανάλυση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος- αποκλειόταν να ενδώσουν στον εκβιασμό των Τσιπροβαρουφάκηδων. Και όμως ο μεν Τσίπρας δήλωνε πως δεν υπήρχε μήτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα να μην υποταγεί η, πρώην «μαντάμ», Κα Μέρκελ (θα ήταν μέρα μεσημέρι όταν θα έκανε δήλωση υποταγής, έλεγε -μετά προφανώς ξημέρωσε), ο δε Βαρουφάκης βεβαίωνε πως πιο πιθανόν ήταν να μην ξαναανατείλει ο ήλιος παρά ο Ντράγκι να αφήσει τις ελληνικές τράπεζες χωρίς ρευστό. Επιπρόσθετα.
Η κοινωνία ολόκληρη -διακινούμενοι, εργαζόμενοι, εμπορικός κόσμος κλπ- βρίσκεται επί χρόνια υπό ομηρία στη διάθεση των, προνομιούχων συνήθως, επαγγελματιών της διαμαρτυρίας και οι αριστεροφωστήρες βλέπουν στην προσπάθεια θεσμικού εξορθολογισμού της άσκησης του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι κατάλυση των κοινωνικών ελευθεριών. Προσέτι.
Βογκάει ο κόσμος από την τρομοκρατία και την αυθαιρεσία των μπαχαλάκηδων και οι αριστεροπροφήτες βλέπουν αστυνομοκρατία! (Άλλο οι μεμονωμένες πράξεις αστυνομικής βίας ή αυθαιρεσίας που και υπάρχουν και πρέπει και να καταγγέλλονται και να καταστέλλονται). Τέλος.
Τετράμηνη είναι από το 1926, οπότε περιστασιακά έχουμε εκλογές με αναλογική, η μέση διάρκεια των συμμαχικών κυβερνήσεων που είχε η χώρα μας, με την εξαίρεση της ειδικής περιόδου 1947-49 (ενώ άλλες «αναλογικές χώρες» είτε χρειάζονται, όπως η Ολλανδία, κάνα χρόνο από τις εκλογές για να σχηματίσουν κυβέρνηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είτε έχουν, όπως η Δανία, σχεδόν αδιαλείπτως επί 45 χρόνια κυβερνήσεις μειοψηφίας) και οι κουκουεδοσυριζαίοι, οι οποίοι διαφωνούν σχεδόν στα πάντα με τα κόμματα της ελεύθερης αυτορρυθμιζόμενης οικονομίας, διαβεβαιούν πως η αναλογική που ψήφισαν θα φέρει την κυβερνησιμότητα και την ανάπτυξη στη χώρα.
Β
Βλέπετε λοιπόν πόσο γοητευτικό, σαγηνευτικό, απογειωτικό είναι να ζει κανείς σε ένα σύμπαν παράλληλο, ιδιωτικής δημιουργίας και ιδιωτικής απόλαυσης; Σκέτη ιδιωτεία. Και μιλήσαμε μόνο για την παράλληλη πραγματικότητα στην οποία ζει η Αριστερά, όχι για την αριστερή πραγματικότητα στην οποία ζουν οι άλλοι (που, ως αναδρομική προοπτική, έφερνε τρόμο στον Κύρκο και τον Φλωράκη).
Και κάποια ημιάσχετα υστερόγραφα
1. Κε Ραγκούση, όταν χαρακτηρίσεις κάποιον υβριστικά κάπως δεν κυριολεκτείς. Όταν τον «περιγράψεις» ως τέτοιον, κυριολεκτείς.
2. Για «ληστρικό bonus» 50 εδρών κάνει λόγο σε άρθρο του ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΙΝΑΛ. Γιατί οι άνθρωποι μιλάνε -και δεν μιλάνε απλώς, γράφουν κιόλας- για θέματα που δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν; Με έχετε δει ποτέ να γράφω ή ακούσει να μιλάω για θέματα εξωτερικής πολιτικής;
3. Πόσοι έχουν συνείδηση των ωφελημάτων που θα καρπωθεί το πολιτικό σύστημα και οι παράγοντές του από τις «αναλογικές εκλογές» που κατά τα φαινόμενα θα διεξαχθούν την προσεχή φορά; Ας σκεφθούμε πως ο διήμερη βουλή του Μαΐου του 2012 έδωσε σε ένα πρόσωπο την ισόβια ιδιότητα (και τα εξ αυτής απορρέοντα πλεονεκτήματα) του πρώην προέδρου της Βουλής, του επέτρεψε να διορίσει στο κοινοβούλιο τις θυγατέρες του, ενώ λογικά εικάζω πως οδήγησε σε κατοχύρωση συνταξιοδοτικών δικαιωμάτωνΒ πολύ περισσοτέρων. Β Β Β
