Του Θανάση Χειμωνά
Την Πέμπτη που μας πέρασε και κατά τη διάρκεια της δευτερολογίας του σχετικά με την προανακριτική επιτροπή για το Γιάννο Παπαντωνίου ο Αλέξης Τσίπρας εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κατά του Κώστα Σημίτη. Πιο συγκεκριμένα ο νυν πρωθυπουργός κατηγόρησε τον πρώην για τα συμπτώματα διαφθοράς που επικράτησαν επί των ημερών του, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Αν εγώ ήμουν πρωθυπουργός και οι υπουργοί μου ο ένας μετά τον άλλο είχαν προανακριτικές επιτροπές θα είχα ένα θέμα, έτσι δεν είναι;»
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τσίπρα για τη συγκεκριμένη στάση. Ο Σημίτης έχει επανειλημμένα ασκήσει κριτική για την διακυβέρνηση της Ελλάδας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ομιλία του στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών. Ουσιαστικά, η επίθεση αυτή του Τσίπρα ήταν μια κάποια μορφή απάντησης στην ομιλία αυτή.
Το θέμα είναι αλλού. Οι γραμμές αυτές γράφονται Δευτέρα, τέσσερις ημέρες μετά. Το επίσημο ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει καμία θέση. Καμία ανακοίνωση δεν εκδόθηκε από το Γραφείο Τύπου ενώ ούτε η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά ούτε κάποιο άλλο στέλεχος με θεσμικό ρόλο βγήκε να αντικρούσει τους ισχυρισμούς Τσίπρα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ως γνωστόν ο Αλέξης Τσίπρας αρέσκεται στο να επιτίθεται δημοσίως τόσο στον Σημίτη όσο και στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Το ΠΑΣΟΚ σπανίως αντιδρά και όποτε το κάνει αναλώνεται σε αοριστίες του στυλ «Η προσφορά του Κινήματος στη χώρα είναι γνωστή τοις πάσι» αποφεύγοντας ευλαβικά να αναφέρει τα ονόματα των δύο τέως αρχηγών του.
Επαναλαμβάνω πως Σημίτης και Βενιζέλος είναι οι δύο από τους πέντε αρχηγούς στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ με τον πρώτο να αποτελεί ιδρυτικό στέλεχος και να έχει κυβερνήσει τη χώρα για 8 σερί έτη και τον δεύτερο να έχει διατελέσει για χρόνια υπουργός αλλά και ουσιαστικός συγκυβερνήτης την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο 2012-2015 ενώ εξακολουθεί να είναι βουλευτής του κόμματος.
Υιοθετεί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ τις σχετικές απόψεις του Τσίπρα, διαγράφοντας ουσιαστικά έντεκα χρόνια της ύπαρξής του (1996-2004 και 2012-2015) και όχι μόνο; Έχω την αίσθηση πως τον τελευταίο καιρό στην Χαριλάου Τρικούπη έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος μια τάση να αναγνωρίζονται ως «πραγματικά» ΠΑΣΟΚ μόνο εκείνο της περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου και το κόμμα όπως υφίσταται από το 2016 και μετά. Αναπτύσσεται δηλαδή η θεωρία πως στις εποχές Σημίτη-Βενιζέλου το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι «κόμμα του λαού», απαρνήθηκε τις αρχές της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη (sic) και μόλις τώρα έχει αρχίσει να «επιστρέφει στις ρίζες του». Άλλωστε, η έκφραση αυτή για «επιστροφή στις ρίζες» αποτελεί καραμέλα τον τελευταίο καιρό για πολλά στελέχη. Μια έκφραση την οποία είχαμε ξανακούσει την περίοδο 2010-2012 όταν πολλά τότε στελέχη του ΠΑΣΟΚ την έκαναν και πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ…
Είναι φυσικά άγνωστο αν η εποχή του Γιώργου Παπανδρέου (2004-2012) εντάσσεται στο «αυθεντικό» ΠΑΣΟΚ ή στην «δεξΧιά» εκδοχή του. Από τη μία πλευρά οι ψήφοι των οπαδών του ΓΑΠ είναι υπερπολύτιμες για το αποδεκατισμένο τα τελευταία χρόνια ΠΑΣΟΚ ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς χρησιμεύει και ως σύνδεσμος (εξ αίματος) με την εποχή του Ανδρέα. Από την άλλη όμως, το Νέο και Βελτιωμένο ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί μια light αντιμνημονιακή ρητορική οπότε η ύπαρξή στις τάξεις του του «Πρωθυπουργού του μνημονίου» αποτελεί ένα κάποιο ζήτημα. Κάπου εδώ το ΠΑΣΟΚ μετονομάζεται σε ΠΑνελλήνιο ΣΟυρεαλιστικό Κίνημα.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο ενός κόμματος που να αφήνει σε τέτοιο βαθμό εκτεθειμένους δύο πρώην αρχηγούς του. Δεν ξέρω επίσης ποιο θα είναι το επόμενο βήμα για το ΠΑΣΟΚ. Ίσως αύριο να υιοθετήσει και τον ισχυρισμό πως τα αληθινά ονόματα των δύο πολιτικών ανδρών είναι Αβραάμ Αβούρης και Βαγγέλης Τούρκογλου. Μέχρι τότε εγώ απλώς θα παραφράσω Χατζιδάκι: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, πάει να πει ότι έχει αρχίσει να του μοιάζει».
