Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ξέρω ότι οι κυβερνητικοί, βλέποντας κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων όλων ανεξαιρέτως των καναλιών, σκίζουν τα καλοκαιρινά τους ιμάτια από την οργή τους. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι δυο βδομάδες μετά, η καταστροφή στο Μάτι συνεχίζει να μονοπωλεί το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Και όπως κάθε συνεπής συνωμοσιολόγος, αποδίδουν αυτή την επιμονή των μέσων ενημέρωσης σε κάποια σκοτεινά κέντρα που απεργάζονται την πτώση της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με την γραμμική τους ανάλυση, κάθε γεγονός έχει μια κορύφωση και στη συνέχεια παίρνει υποχρεωτικά την κατιούσα στο ενδιαφέρον του κοινού, καθώς έρχονται άλλα πιο φρέσκα συμβάντα για να το αναπληρώσουν. Αν λοιπόν αυτή η «φυσιολογική» ακολουθία δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη, τότε κάτι παράταιρο –και ασφαλώς ύποπτο- συμβαίνει. Έτσι σκέφτονται και γι αυτό τους βλέπουμε να λυσσομανάνε εναντίον καναλιών και εφημερίδων, θεωρώντας ότι αποτελούν βραχίονες κάποιου υπόγειου επιτελείου που τα 'χει βάλει με τον Αλέξη και τους υπουργούς του.
Όλα αυτά είναι ανοησίες. Υπάρχουν γεγονότα που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν γραμμικά, όπως υπάρχουν άλλα που διογκώνονται συνεχώς προϊόντος του χρόνου, όχι διότι αποτελούν προϊόν κάποιας συνωμοσίας αλλά διότι «χτύπησαν» κάποια φλέβα που έχει πολύ υλικό να βγάλει στην επιφάνεια. Σε μια κυβέρνηση που ο κυνισμός έχει γίνει δεύτερη φύση της, ο αριθμός «εκατό» δεν έχει καμιά διαφορά από το «ένα» ή το «δέκα», για αυτό βγήκαν στην επιφάνεια και οι θεωρίες περί «θολωμένης» εικόνας της προσπάθειας τους. Για τον απλό κόσμο δεν είναι έτσι. Οι εκατό νεκροί είναι κάτι που δεν χωνεύεται, δεν προσπερνιέται, ειδικά όταν υπάρχει η πίστη ότι οι ευθύνες δεν αποδόθηκαν.
Ένας απ' τους λόγους που το θέμα δεν «ξεφουσκώνει» δημοσιογραφικά, είναι αυτή η αίσθηση του λαϊκού ανικανοποίητου. Ένας δεύτερος είναι ότι η συνεχής προσπάθεια των κυβερνητικών να παίξουν με την επικοινωνία, «φτιάχνει» καθημερινά μια νέα σειρά από θέματα που ανατροφοδοτούν την λαϊκή οργή. Ο τρίτος όμως και βασικότερος λόγος είναι ότι η καταστροφή λειτούργησε στο λαϊκό συναίσθημα ως πέρασμα μιας νοητής γραμμής ανάμεσα στην πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης και στην οριστική απονομιμοποίηση της.
Πως κάποιος αναρωτιέται για καιρό και αμφιταλαντεύεται για το ποιόν και τις ικανότητες ενός καινούριου μέλους της παρέας; Το ψάχνει για καιρό, δίνει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, αλλά κάποια στιγμή έρχεται η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Τότε λαμβάνεται η τελική και αμετάκλητη απόφαση κι από κει και πέρα η μοίρα του κρινόμενου είναι προδιαγεγραμμένη. Η καταστροφή στο Μάτι λειτούργησε σαν αυτή τη σταγόνα. Μ' αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡiΖΑΝΕΛ κρίθηκε οριστικά. Είχε προηγηθεί το Μακεδονικό που έριξε την κυβερνητική δημοτικότητα στα τάρταρα και τώρα η φωτιά την αποτέλειωσε.
Στο ερώτημα λοιπόν, πότε θα σταματήσουν τα ΜΜΕ ν' ασχολούνται με τους 100 νεκρούς, η απάντηση είναι απλή: Όταν αποχωρήσουν αυτοί που θεωρούνται υπαίτιοι για την καταστροφή.
