Τι κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, από το νέο σχέδιο νόμου «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά», που βρίσκεται προς συζήτηση στη Βουλή; Τίποτα απολύτως. Την ίδια στιγμή, που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία γνωρίζει ότι η μη επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος της χώρας το 2000, ήταν μέγα λάθος, ο ΣΥΡΙΖΑ παιανίζει τα παράφωνα επαναστατικά του άσματα.
Η αλήθεια είναι, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει ο Τάσος Γιαννίτσης, ότι το 2020 η Ελλάδα είχε να επιλύσει μόνο το θέμα του ασφαλιστικού. Σήμερα όμως δίπλα σε αυτό το πρόβλημα έχουν προστεθεί τα απόνερα από την κρίση χρέους του 2009, η καταστροφική τετραετία της διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, καθώς και η οικονομική κρίση από την πανδημία.
Και δεν σταματάμε εδώ. Η χώρα αντιμετωπίζει το δημογραφικό πρόβλημα που οδηγεί σε γήρανση του πληθυσμού, ενώ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με νέες κρίσεις όπως είναι η βίαιη κλιματική αλλαγή, η έλλειψη επαρκών φυσικών πόρων όπως για παράδειγμα του ύδατος και άλλες. Κρίσεις που θα απαιτήσουν σημαντικούς πόρους για την αντιμετώπιση τους.
Επομένως, η αντιμετώπιση έστω και μέρους του συνταξιοδοτικού προβλήματος, σήμερα και όχι αύριο, αποτελεί μονόδρομο για κάθε εχέφρονα πολίτη που σκέπτεται το καλό της χώρας και το μέλλον της νέας γενιάς. Τα ελλείμματα του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας μαζί με τα υπόλοιπα ελλείμματα του Δημοσίου ήταν αυτά που χρηματοδοτήθηκαν με δάνεια της τάξεως των 300 δισ. κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Οπότε, είναι αδιανόητο να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που αρνούνται το ξεπέρασμα ενός προβλήματος, που μπορεί να συμπαρασύρει την οικονομία στον βυθό.
Τι βρήκε να πει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; Πρότεινε κάποια άλλη λύση; Προσέγγισε το συνταξιοδοτικό πρόβλημα, με κάποιο διαφορετικό τρόπο; Φυσικά και όχι. Τι πιο εύκολο άλλωστε, από την απλοϊκή άρνηση και απόρριψη; Συμπεριφορά νηπίου.
Έτσι διαβάσαμε για «δώρο 100 δισ. στα golden boys της ιδιωτικής ασφάλισης», για «τζογάρισμα στις αγορές με χρήματα των φορολογουμένων» και για «θατσερικής έμπνευσης νομοσχέδιο». Για μια ακόμα φορά η ηγετική ομάδα των ημιεγγράμματων αλαζόνων, χρησιμοποιεί κραυγές και ξόρκια, αντί να στρωθεί κάτω και να προσπαθήσει να προτείνει μια λύση, πέρα και έξω από τις ιδεοληπτικές και εμμονικές παρωπίδες της. Ας προσπαθήσει να ανακαλύψει τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Έξω από τις χώρες-πρότυπα που έχει, όπως είναι η Κούβα και η Βενεζουέλα.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ λησμονεί ότι ο κρατικός προϋπολογισμός χρηματοδοτεί το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας με περίπου 20 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση και αντίθετα διατυπώνει ενστάσεις για τη χρηματοδότηση του χρηματοδοτικού κενού που θα δημιουργηθεί από το νέο σύστημα επικουρικής σύνταξης των νέων ασφαλισμένων και όσων είναι κάτω από τα 35 έτη ηλικίας.
Μάλιστα, ενώ ψευδώς αναφέρεται στην «κρατική εγγύηση» των επικουρικών συντάξεων, διότι ως γνωστόν σε όσους γνωρίζουν ανάγνωση είναι κατανοητό ότι το κράτος εγγυάται μόνο τις εισφορές που έχουν καταβληθεί από τους ασφαλισμένους, καταδικάζει την κυβέρνηση διότι στο νομοσχέδιο προβλέπεται ότι «θα γίνονται επενδύσεις σε παράγωγα χρηματοπιστωτικά μέσα». Λες και υπάρχει άλλος τρόπος διασφάλισης των κεφαλαίων από την αντιστάθμιση κινδύνου (το περίφημο hedging), που γίνεται μόνο μέσω της χρήσης παράγωγων προϊόντων.
Τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι «πλανάται και θα διαψευστεί η κυβέρνηση εάν πιστεύει ότι με αντικοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις, δημοσιονομικές αλχημείες και εσπευσμένη συζήτηση μέσα στο καλοκαίρι θα περάσει στη ζούλα τις αντικοινωνικές πολιτικές της! Θα λάβει αποφασιστική και δυναμική απάντηση στη Βουλή και στην κοινωνία». Τι θα κάνει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ για μια ακόμα φορά; Θα βγάλει τα μέλη του βόλτα στην Αθήνα, συνεπικουρούμενα από όλο αυτό το συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων, που στηρίζει και στηρίζεται από αυτό; Όπως έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης, αναδεύοντας τακτικές και πρακτικές που είχε χρησιμοποιήσει στην περίοδο των αγανακτισμένων;
