Το θεσμικό ατόπημα του παραπάνω συνθήματος έχει αναλυθεί επαρκώς όλο αυτό το χρονικό διάστημα και το προσπερνώ. Βέβαια είναι γνωστή η πρακτική της Αριστεράς να επιδιώκει αντιθεσμικές λύσεις πιέζοντας και δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα.
Αυτή η πρακτική είναι πολύ παλιά.
Σήμερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι συμπαθούντες πιστεύουν πως, παράλληλα με την δικαστική εξουσία, υπάρχει και η δικαιοσύνη που απονέμεται στις πλατείες από κάποιους πολίτες. Μάλιστα πιστεύουν πως οι αποφάσεις των δικαστηρίων θα πρέπει να ταυτίζονται με τις αποφάσεις των λαϊκών δικαστηρίων των πλατειών και του διαδικτύου. Λένε, πως οι δικαστές «θα πρέπει να αφουγκράζονται το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα». Όπου βέβαια «το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα» είναι ό,τι πιστεύουν τα στελέχη και οι φίλοι της Αριστεράς.
Ανέκαθεν η Αριστερά ταύτιζε τις απόψεις της με την λαϊκή βούληση.
Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, πέραν όλων των ανωτέρω, τίθεται το ερώτημα : ποιος τολμά και φωνάζει το σύνθημα «δεν είναι αθώοι»!
Ως γνωστόν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή είχαν παράλληλη πορεία. Γιγαντώθηκαν στις πλατείες, προπηλακίζοντας και βρίζοντας όλους αυτούς που αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες». Συνυπήρξαν και συνεργάστηκαν.
Η Σοφία Βούλτεψη σε χθεσινό άρθρο της στο site President κατέγραψε, αν μέτρησα σωστά, 54 πράξεις συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ—Χρυσής Αυγής από τις 4/12/2012 ως τις 19/12/2018. Μάλιστα αυτές οι κοινοβουλευτικές συμπράξεις συνοδεύονταν και από μελιστάλαχτα σχόλια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Να θυμίσω πως κορυφαίος υπουργός, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είχε δηλώσει πως «είναι ευπρόσδεκτες οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής» για την απλή αναλογική, ενώ άλλος υπουργός είχε δηλώσει πως «πρέπει να προτιμήσουμε την σύγκλιση με την Χρυσή Αυγή και όχι την ρήξη». Mάλιστα, στέλεχος της Χρυσής Αυγής, δικαιολογώντας την υπερψήφιση από το κόμμα του της υποψηφιότητας της Θάνου για πρόεδρο στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, άφησε να εννοηθεί πως υπήρξε deal για την πορεία της δίκης της δολοφονίας του Π. Φύσσα.
Θα μου πει ο αναγνώστης, πως αφού συνέπρατταν στις πλατείες την περίοδο 2011-2014, γιατί να μην συμπράττουν και στο κοινοβούλιο; Προς τι η έκπληξη;
Έκπληξη δεν υπάρχει, καθώς τα άκρα συναντώνται. Αναφέρομαι στην υποκρισία της όψιμης καταγγελίας. Αναφέρομαι πως η ηγεσία, τα στελέχη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Νομίζουν πως είμαστε λωτοφάγοι.
Άλλωστε, για να έχει κάποιος την ηθική και την πολιτική νομιμοποίηση να καταγγέλλει τους νεοναζί δολοφόνους σήμερα, θα έπρεπε στο παρελθόν να κατήγγειλε και τους φονιάδες της επαναστατικής Αριστεράς. Πάνω από 30 είναι οι δολοφονημένοι από την δράση αυτών των οργανώσεων. Τότε όμως έτρεχαν στα δικαστήρια και υπερασπιζόταν τους «λαϊκούς αγωνιστές» που είχαν παραστρατήσει. Κάποιοι έβρισκαν πως οι εγκληματικές πράξεις τους είχαν «υψηλά ιδεώδη».
Δεν τα ξεχνάμε!
Είτε καταγγέλλεις πολιτικά και τα δύο άκρα που αγωνίζονται, με παράνομες δράσεις, εναντίον της φιλελεύθερης δημοκρατίας είτε σιωπάς. Το σύνθημα «δεν είναι αθώοι» για να είναι ειλικρινές, ασχέτως αν είναι βαθύτατα αντιθεσμικό, θα πρέπει να έχει καθολική ισχύ. Να στρέφεται προς πάσα κατεύθυνση.
Σήμερα, εκτός από α-νόητο, είναι και υποκριτικό.
