Από το σούρουπο της Δευτέρας 20 Απριλίου, έως την Τρίτη το σούρουπο, θα γιορταστεί στο Ισραήλ, η ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος (Γιόμ Ασοά). Η πρώτη Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος στο Ισραήλ πραγματοποιήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1949, μετά από απόφαση του αρχιραβίνου του Ισραήλ, ότι ένα ετήσιο μνημείο θα πρέπει να πραγματοποιείται την 10η μέρα του εβραϊκού μήνα Tevet, μια παραδοσιακή ημέρα πένθους και νηστείας στο εβραϊκό ημερολόγιο.
Το 1951, η Knesset ξεκίνησε συζητήσεις για να επιλέξει μια ημερομηνία για την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Στις 12 Απριλίου 1951, αφού εξέτασε επίσης τις πιθανότητες για την 10η μέρα του εβραϊκού μήνα Tevet, την 14η μέρα του εβραϊκού μήνα Nisan, που είναι μια ημέρα πριν από το εβραϊκό Πάσχα και την ημέρα που ξεκίνησε η εξέγερση στο Γκέτο της Βαρσοβίας (19 Απριλίου 1943) και την 1η Σεπτεμβρίου, η ημερομηνία κατά την οποία ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Knesset με ψήφισμα της αποφάσισε την καθιέρωση της ημέρας μνήμης στις 27 Νισάν από το εβραϊκό ημερολόγιο, μια εβδομάδα μετά το Πάσχα και οκτώ ημέρες πριν από την Ημέρα Ανεξαρτησίας του Ισραήλ ως ετήσια Ημέρα Μνήμης Εξέγερσης του Ολοκαυτώματος. Την Τρίτη περίπου στις 10:45 το πρωί για 2 λεπτά ακούγονται οι σειρήνες σε όλο το Ισραήλ προς τιμή των 6.000.000 εβραίων αδερφών μας που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη διαφορετικότητα τους ότι ήταν Εβραίοι. Εκείνη τη στιγμή που ακούγονται οι σειρήνες, ο καθένας ότι και να κάνει το αφήνει στη μέση και σε στάση προσοχής, αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τα πάντα είναι σχεδόν κλειστά και τίποτα δεν λειτουργεί, δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα. Εις μνήμης τους λοιπόν θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.
Γράφει η Άννα Φρανκ στις 11 Απριλίου 1944:
Μας είπαν και μας τόνισαν ξανά ότι είμαστε υποβρύχιοι εβραίοι, δεμένοι εβραίοι, δεμένοι σε μια γωνιά χωρίς δικαιώματα, αλλά με χίλιες δυο υποχρεώσεις. Εμείς οι εβραίοι πρέπει να παίρνουμε την τύχη μας χωρίς μεμψιμοιρίες, πρέπει να είμαστε γενναίοι, πρέπει να κάνουμε οτι μας είναι δυνατό, να πιστεύουμε και να περιμένουμε με ηρεμία. Καμία φορά θα τελειώσει αυτός ο τρομερός πόλεμος. Καμία φορά θα ξαναγίνουμε άνθρωποι και όχι σκέτο Εβραίοι. Ποιος μας σταμπάρισε έτσι; Ποιος μας έκανε Εβραίους αποδιοπομπαίους απ’όλους τους λαούς; Πρέπει να είναι ο Θεός που μας έκανε έτσι και πρέπει πάλι να είναι ο Θεός που θα μας ελευθερώσει. Αν τραβήξουμε και υποφέρουμε όλο αυτό το βάσανο και ύστερα απομείνουμε και πάλι Εβραίοι, μπορούνε οι ερχόμενοι και όλοι οι καταραμένοι να παίρνουν ένα παράδειγμα από εμάς.
Ποιος ξέρει μπορεί να είναι η δικιά μας η πίστη η οποία θα δώσει σε όλους τους λαούς του κόσμου την καλοσύνη και την τιμιότητα.
Και μόνο γι ‘αυτό πρέπει να υποφέρει κανείς. Δεν πρέπει να είμαστε Ολλανδοί, Εγγλέζοι, ή αντιπρόσωποι οιουδήποτε άλλου λαού, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα να είμαστε και να παραμείνουμε Εβραίοι. Γίνετε θαρραλέοι. Θέλουμε να είμαστε γνώστες του προορισμού μας και να μείνουμε σταθεροί χωρίς μεμψιμοιρίες, θα βρεθεί μια λύση. Ο θεός δεν άφησε το λαό μας ποτέ στη μέση. Μέσα απ’όλους τους αιώνες οι εβραίοι παρέμειναν στη ζωή. Μέσα απ’όλους τους αιώνες έπρεπε να πονάνε και να υποφέρουν οι Εβραίοι, αλλά και πάλι μέσα απ’όλους τους αιώνες έμειναν οι Εβραίοι δυνατοί.
Οι αδύνατοι πέφτουν, αλλά οι δυνατοί παραμένουν και δε λυγίζουν.
