Στις 7 το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου περίπου 25 άτομα εμφανίζονται στην είσοδο του Κτιρίου Διοίκησης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κρατώντας λοστούς και εργαλεία διάρρηξης γνωστοποιούν ότι καταλαμβάνουν το κτίριο. Απαιτούν από τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες φύλαξης και καθαριότητας να αποχωρήσουν, απειλώντας ευθέως τη σωματική τους ακεραιότητα.
Οι μαρτυρίες τους αποτελούν επίσημα στοιχεία της έρευνας που διεξάγεται για τα γεγονότα της Δευτέρας και τις 31 συλλήψεις ατόμων, εκ των οποίων τα 19 κατά δήλωσή τους δεν είναι φοιτητές μας. Είναι οι μαρτυρίες ανθρώπων της εργολαβικής φύλαξης, που αμείβονται με λιγότερα από 500 ευρώ κι όμως χάρη στον δικό τους μόχθο και αφοσίωση το campus του ΑΠΘ είναι σήμερα απαλλαγμένο από εμπόρους ναρκωτικών, βιαστές και άλλους εγκληματίες. Είναι όμως οι μόνοι που εδώ και δεκαετίες βίωσαν τον τρόμο;
Ο φόβος έφερε την ανοχή κι ανοχή διαιώνισε τον φόβο. Η επιβολή απόψεων περιθωριακών ομάδων διά της βίας έγινε άγραφος νόμος, εγκαθιδρύοντας ένα άτυπο καθεστώς ομηρίας καθηγητών, εργαζόμενων και φοιτητών, οι οποίοι στοχοποιήθηκαν, δέχθηκαν ανοίκειες επιθέσεις, χτυπήθηκαν βάναυσα, διαπομπεύτηκαν χυδαία, καταπατήθηκαν θεμελιώδη δικαιώματά τους. Πρύτανης του Αριστοτελείου ξυλοκοπήθηκε μέσα στη Σύγκλητο και νοσηλεύτηκε στο ΑΧΕΠΑ, καθηγητής δέχθηκε απειλή με τσεκούρι, πρόεδρος Τμήματος σπρώχτηκε προς ανοιχτό παράθυρο του 7ου ορόφου στην πρυτανεία, τα μέλη της συγκλήτου βρέθηκαν αποκλεισμένα στην αίθουσα συνεδριάσεων όταν ομάδα ατόμων έσπασε την κλειδαριά στην πόρτα ασφαλείας και προσπάθησε να βάλει φωτιά.
Αυτά και εκατοντάδες άλλα παρόμοια περιστατικά συνέβησαν στο ΑΠΘ, τα προηγούμενα χρόνια, όπως και σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας. Σε ποια ευνομούμενη πολιτεία, σε ποιον ακαδημαϊκό χώρο μπορεί να γίνονται διά της σιωπής αποδεκτά και να μένουν ατιμώρητα για δεκαετίες; Η συχνότητα των βίαιων επιθέσεων έφερε τη συνήθεια, την αποδοχή μίας σουρεαλιστικής κανονικότητας; Η σκληρότητα των πράξεων έφερε την ανοχή; Μάθαμε να είμαστε ευχαριστημένοι αν απλά μας έφτυναν στο πρόσωπο, αλλά δεν καταλήγαμε στο νοσοκομείο;
Αποδεχθήκαμε ότι είμαστε στο έλεος των βιαιοπραγούντων και προσαρμοστήκαμε; Γίναμε θύματα;
Προσωπικά αρνήθηκα να αποδεχθώ μία τέτοια εξέλιξη, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι οι υγιείς δυνάμεις του πανεπιστημίου μας είναι συντριπτικά πλειοψηφούσες. Ο λόγος που οι συνάδελφοί μου με τίμησαν εκλέγοντάς με πρύτανη στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, ήταν γιατί συζητώντας μαζί τους συμφωνήσαμε ότι ήταν ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δημοκρατικής έκφρασης να βάλουμε τέλος στην ομηρία της βίας και των φασιστικών πρακτικών. Συμφωνήσαμε ότι η προσήλωσή μας στη νομιμότητα είναι αδιαπραγμάτευτη, όπως και η περιφρούρηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας σε κάθε πτυχή της πανεπιστημιακής ζωής.
Τα γεγονότα της Δευτέρας απλώς μας υπόμνησαν ότι καμία δημοκρατική κατάκτηση δεν είναι δεδομένη, ότι όλοι μαζί πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μέχρι να καταρρεύσει το καθεστώς του τρόμου.
Η απεργία είναι σεβαστή όπως και η ειρηνική διαμαρτυρία και συνάθροιση. Κάθε έκφραση διαμαρτυρίας μέσα από νόμιμες και συλλογικές διαδικασίες, είναι κατάκτηση της Δημοκρατίας. Την επιζητούμε, την εγγυόμαστε, την υπηρετούμε. Η βία, όμως, η απειλή χρήσης βίας, η κατάληψη του δημόσιου χώρου σε βάρος άλλων, για την προώθηση οποιονδήποτε αιτημάτων και διεκδικήσεων, δεν είναι και δε θα γίνουν ποτέ αποδεκτές. Η δέσμευσή μας είναι σταθερή.
