Του Γιάννη Παντελάκη
Κι όμως, ο Τσίπρας ήταν καλός. Όταν μίλαγε, δεν έσπαγε πια την φωνή του, συνήθης ένδειξη αμηχανίας που νοιώθεις όταν ξέρεις πως δεν λες όλη την αλήθεια. Δεν ήταν σφιγμένος για να μην ξέρει που να τοποθετηθεί τα χέρια του. Ήταν σίγουρος γι' αυτά που έλεγε. Καθόταν σχεδόν άνετος, είχε γύρει την πλάτη αναπαυτικά, έκανε παιχνίδι σχεδόν μόνος του. Υπάρχει και αυτή η συντεχνιακή αντίληψη, ας μην επεκταθώ σ αυτό το τελευταίο.
Το σίγουρο είναι, πως υπάρχει μια βελτίωση του πρωθυπουργού. Εμφανής. Δεν είναι πια ο Τσίπρας των ημερών της μεγάλης κυβίστησης του καλοκαιριού. Τότε που τον έβλεπες να δυσκολεύεται στα μπαλκόνια και τις τηλεοράσεις. Έχει αέρα πια. Όπως τότε παλιά, τ ανέμελα χρόνια που έλεγε ό,τι ήθελε, υποσχόταν ό,τι του ζητούσαν.
Με αυτόν τον ίδιο αέρα που κάποτε, όταν του ζητούσαν συναίνεση απαντούσε πως "δεν θα συναινέσει στην λεηλασία της Ελληνικής κοινωνίας", είπε τώρα πως "θέλει να περάσει μια κουλτούρα συναινέσεων". Μνημόνιο και τότε, μνημόνιο και τώρα. Λεηλασία τότε, συμφωνία τώρα.
Ο κ. Τσίπρας έχει εξελιχθεί επικοινωνιακά. Αλλάζει έννοιες, λέξεις, καταστάσεις, υποσχέσεις με μια μοναδική ικανότητα. Τους δίνει διαφορετικό νόημα. Οι δωσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες του χθες, σήμερα έχουν μετατραπεί σε αρνητές της συναίνεσης. Αλλά, δεν "μασάει" αυτός. Θα κυβερνήσει και με τους 153, είπε, δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Παρ' ότι αν δεν είχε, δεν θα είχε ποτέ ζητήσει σύσκεψη αρχηγών.
Λένε κάποιοι, πως όταν λες κάτι (αλήθεια ή ψέματα), δείχνοντας μια απόλυτη βεβαιότητα γι' αυτό, το πιο πιθανό είναι πως ο ακροατής σου θα πειστεί. Σε αυτό μάλλον ποντάρει ο πρωθυπουργός. Να πείσει πως, αυτό που λέει το εννοεί. Έστω και αν λίγο καιρό πριν, έλεγε τα ακριβώς αντίθετα. Σήμερα τα εννοεί.
Διαβεβαίωσε πως δεν θα κοπούν οι κύριες συντάξεις. Ήταν απόλυτος σ' αυτό, το είπε δυο φορές. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Όχι πολλά. Κανένας δεν αποκλείει πως σ' ένα μήνα δεν θα επικαλεστεί διαφορετικές συνθήκες, ανυπέρβλητα εμπόδια, άρνηση της αντιπολίτευσης για κοινό μέτωπο ή οτιδήποτε άλλο. Και με τέτοιες επικλήσεις να προχωρήσει σε περικοπές. Ποιος τον εμποδίζει να ανακαλύψει νέους εχθρούς πίσω από τους οποίους θα καλύψει μια ακόμα υπόσχεση που δεν τηρήθηκε;
Ο Τσίπρας, δεν νοιώθει ασφαλής με την πλειοψηφία που διαθέτει. Αλλιώς, δεν θα έστελνε μήνυμα προς υποψήφιους αυριανούς διαφωνούντες :"Αν υπάρξουν διαφοροποιήσεις, θα είναι ύποπτες, δε μπορείς να κρύβεσαι στις λίστες και μετά να λες διαφωνώ". Και η ανασφάλεια του αυτή, τον κάνει να αναζητά από τώρα πρόθυμους συμμάχους.
Τον Λεβέντη τον εκτιμά μας είπε, δεν είναι αυτός εκπρόσωπος της διαπλοκής. Για τον Θεοδωράκη δεν είπε τίποτα. Προτίμησε να επιτεθεί σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ πάλι. Ως φαίνεται αυτοί οι δυο τελευταίοι έχουν αποκλειστεί από εν δυνάμει σύμμαχοι. Για τους δύο πρώτους, ας αφήσουμε μια ανοιχτή χαραμάδα...
