Ο αναγνώστης μας Α.Γ., κύριε Πρόεδρε, μας γράφει για το φορολογικό νομοσχέδιο. Έρχονται πολλές επιστολές για τη στήλη. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να σας μιλήσουν και να τους ακούσετε. Πραγματικοί αγωνιστές της καθημερινότητας. Σας πληροφορώ ότι οι άνθρωποι αυτοί σας γράφουν το καλύτερο ρεπορτάζ. Έχουν τις πιο έγκυρες πληροφορίες. Για το τι περιμένει ο κόσμος από εσάς, για το τι πρέπει να προσέξετε. Δεν θα ήταν κακή ιδέα το γραφείο σας να επιλέγει κάθε εβδομάδα 5-10 απλούς ανθρώπους για να σας μιλήσουν στο Μαξίμου. Να σας δώσουν τη δική τους οπτική για την κυβέρνησή σας. Πιστέψτε με. Θα είναι μία χρήσιμη συνάντηση. Θα την περιμένετε κάθε εβδομάδα πώς και πώς.
Η επιστολή του Α.Γ.
«Πέρα από το κατά πόσο είναι δημοκρατικό το να επιβάλει το κράτος στους πολίτες υποχρεωτική κατανάλωση του εισοδήματός τους, και μάλιστα με συγκεκριμένους τρόπους (ηλεκτρονικά μέσα-πιστωτικές-χρεωστικές κάρτες), που αν δεν το κάνουν θα «τιμωρηθούν» με μεγαλύτερη φορολογία από αυτήν που έχουν, τα έξοδα που αναγνωρίζονται είναι επιλεκτικά και δεν είναι όλα όσα κάνουν οι πολίτες. Και όπως αναφέρετε και στο άρθρο σας, μελετώντας το τι ξοδεύει κάποιος και πού, δίνει και το προφίλ του πολίτη… Λίγο ''''ολοκληρωτικό'''', ''''καθεστωτικό'''', ''''Οργουελικό'''' (και δεν ξέρω πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω) μου ακούγεται!
Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι οι υπεύθυνοι πιστεύουν ότι οι πολίτες έχουν ακόμη λεφτά και οι περισσότεροι δεν εξαντλήθηκαν οικονομικά μέσα στα χρόνια της κρίσης, όπου το εισόδημα μειώθηκε και τα έξοδα του κάθε νοικοκυριού αυξήθηκαν. Ή είναι ανίκανοι να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή και καταφεύγουν σε νόμους-μπαλώματα, που ως γνωστόν με την εφαρμογή τους αυτοί που την πληρώνουν πάντα είναι οι τίμιοι και νομοταγείς πολίτες, ενώ εκείνοι που φοροδιαφεύγουν θα συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν.
Θα σας περιγράψω τη δική μου περίπτωση…
Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, μόνος μου και δεν έχω οικογένεια. Οικονομικές υποχρεώσεις (χρέη) στο κράτος και σε ιδιώτες δεν έχω. Φρόντιζα πάντα να καλύπτω πρώτα τις υποχρεώσεις μου και μετά να σκέφτομαι τον εαυτό μου και τις προσωπικές μου ανάγκες. Η επιβάρυνση που είχα αυτά τα χρόνια στην ποιότητα της ζωής μου λόγω της παράλογης φορολογίας των ελεύθερων επαγγελματιών ήταν μεγάλη, αλλά θα θεωρήσω τον εαυτό μου και από τους τυχερούς γιατί είχα και έχω γύρω μου ανθρώπους που με στήριξαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν.
Τα πενιχρά μου έσοδα του 2018 της τάξεως των 3.500 ευρώ πήγαν στα 5.100 ευρώ λόγω τεκμηρίου (ιδιόκτητο διαμέρισμα 60 τ.μ). Φορολογήθηκαν (προσθέτοντας και το 100% προκαταβολής και το τέλος επιτηδεύματος 650 ευρώ) με 1.500 ευρώ χοντρικά. Δηλαδή μένουν 2.000 ευρώ πραγματικά, ή 3.600 ευρώ αν δεχτούμε το τεκμήριο των 5.100 ευρώ. Μπορεί κάποιος να ζήσει με αυτά τα ποσά για έναν χρόνο;
Και από το ποσό που μου μένει θα είμαι υποχρεωμένος να καταναλώσω το 30% με ηλεκτρονικό τρόπο ή με πιστωτική ή με χρεωστική κάρτα.
Και αν δεν μπορώ να καταναλώσω; Αν δεν θέλω να καταναλώσω; Αν έχω φροντίσει να έχω κήπο για τα ζαρζαβατικά μου, να ψήνω το ψωμί μου και να περιορίσω τα έξοδά μου στο ελάχιστο στο σούπερ μάρκετ, οπότε εκείνο που θα μου μένει σαν πραγματικό έξοδο να είναι το φως-νερό-τηλέφωνο-εφορία;
Αν θέλω να προσπαθήσω να αποταμιεύσω; Ποινικοποιείται η αποταμίευση, όπως διάβασα σε άρθρο του κυρίου Γιαννακίδη στο Protagon;
Την εφορία μου την πλήρωσα με την πιστωτική μου κάρτα (και την έβαλα σε δόσεις - 650 ευρώ ήταν περίπου η παρακράτηση από τα τιμολόγια που είχα κόψει, και έμειναν 850 ευρώ που τα έβαλα σε 10 δόσεις), κάτι που οι νομοθέτες δεν μου αναγνωρίζουν σαν έξοδο!
Με αυτόν τον τρόπο πάλι βλάπτονται οι πιο αδύναμοι και εκεί που προσπαθώ να κρατήσω το στόμα και τη μύτη μου έξω από το νερό για να μπορώ να αναπνέω έρχεται το κράτος και μου σπρώχνει το κεφάλι μέσα στο νερό για να πνιγώ.
Και φυσικά ως ελεύθερος επαγγελματίας δεν μου αναγνωρίζεται κανένα αφορολόγητο ποσό και φορολογούμαι από το πρώτο ευρώ.
Φυσικά η μείωση της φορολογίας από 22% σε 9% για τα εισοδήματα μέχρι 10.000 ευρώ είναι πολύ σωστή, και «σωτήρια» θα έλεγα εγώ. Αλλά παραμένει η επιβάρυνση με 100% προκαταβολή για του χρόνου (τι παράλογο και αυτό, πού ξέρω αν θα ζω ή αν πεθάνω του χρόνου) + το τέλος επιτηδεύματος (τι ορολογία και αυτή, προσβάλλει τη νοημοσύνη μου και τι εφευρίσκει το κράτος για να βάλει το χέρι του στην τσέπη μου…). Και φυσικά, όπως δημοσιεύεται τώρα, η αύξηση του χαμηλότερου ποσού ασφάλισης από 185 ευρώ περίπου που είναι τώρα, σε 220-250 ευρώ, όπως προτείνεται, δηλαδή 20% περίπου, ανατρέπει αυτήν την ελάφρυνσή μου! Λίγο ''''παγαπόντικο'''' μου ακούγεται αυτό…
Και αυτά που ακούγονται για το τέλος επιτηδεύματος και για τον παραλογισμό των τεκμηρίων, ότι θα καταργηθούν δηλαδή, θα το νιώσω στην τσέπη μου το 2023 και βάλε. Δηλαδή κοντά στις επόμενες εκλογές. Πώς σας φαίνεται αυτό»;
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
