Του Γιάννη Παντελάκη
Πράξη πρώτη: Στις 19 Απριλίου, σ'' ένα διάλειμμα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, η κυβέρνηση διοχέτευε στους δημοσιογράφους την πληροφορία ότι δεν έχει σκοπό να συμφωνήσει με τους δανειστές για πρόσθετα προληπτικά μέτρα. Τρεις ημέρες αργότερα, ο Τσακαλώτος συμφώνησε στο Eurogroup με τους δανειστές για πρόσθετα προληπτικά μέτρα 3,6 δις ευρώ!
Πράξη δεύτερη: Την ημέρα εκείνη, η κυβερνητική εκπρόσωπος έλεγε με ιδιαίτερο στόμφο πως δεν πρόκειται η κυβέρνηση να συζητήσει πρόσθετα μέτρα πριν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Αυτό που ισχύει είναι, πως αν δεν νομοθετηθούν τα πρόσθετα μέτρα, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Και γι' αυτό η κυβέρνηση βιάζεται να βρει την μορφή που θα έχει η εφαρμογή αυτών των προληπτικών μέτρων ώστε να κλείσει η αξιολόγηση!
Υπάρχουν δυο εκδοχές για να ερμηνεύσουν την κυβερνητική αυτή στάση η οποία εντοπίζεται σε δεκάδες ακόμα περιπτώσεις. Η πρώτη συνδέεται με την πρόθεσή της να συσκοτίζει τα πραγματικά γεγονότα πιστεύοντας ότι η Ελληνική κοινή γνώμη ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτής, θα υιοθετήσει την κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων. Η δεύτερη, έχει σχέση με την ενδεχόμενη αδυναμία της να πετύχει κάποιους καλύτερους όρους στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Να εκτιμά δηλαδή ότι μπορεί να διεκδικήσει μια ηπιότερη εφαρμογή του μνημονίου που ψήφισε ή να πιστεύει πως έχει την στρατηγική ικανότητα να πιέσει, να εκβιάσει και ό,τι άλλο νομίζει πως μπορεί να καταφέρει.
Με άλλα λόγια, οι συνεχείς κυβερνητικές αντιφάσεις μεταξύ αυτών που δηλώνει και αυτών που πραγματικά συμβαίνουν, έχουν την αιτία τους ή στην διάθεσή της να μην λέει την αλήθεια ή στην αδυναμία της στους χειρισμούς. Όσο παράλογο και αν ακούγεται, μακάρι να ισχύει το πρώτο. Να μας λέει ψέματα δηλαδή. Γιατί αν ισχύει το δεύτερο, αν πρόκειται δηλαδή για τέτοιους μεγέθους ανικανότητα να πετύχει οτιδήποτε θέτει ως στόχο, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και ενδεχομένως και επικίνδυνα. Γιατί αύριο, ενδεχομένως να προκύψουν ακόμα πιο σοβαρά θέματα -ναι, υπάρχουν και πιο σοβαρά- τα οποία θα κληθεί να διαχειριστεί με τις δεδομένες ικανότητες της.
Είναι προφανές πως όποια εκδοχή και αν ισχύει, το αποτέλεσμα είναι πάντα αυτό που μετράει. Και αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως όχι απλά εφαρμόζεται ένα μνημόνιο που η ίδια συμφώνησε αρχικού κόστους 5,5 δις. ευρώ, αλλά και ένα επιπλέον μικρότερο μνημόνιο (και ας μην το ονομάζει έτσι) κόστους 3,6 δις. ευρώ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων και του περυσινού καλοκαιριού και των μηνών που μεσολάβησαν από τις τελευταίες εκλογές ως τώρα. Και τότε και τώρα, αυτά που έλεγε απείχαν θεαματικά από αυτά που συνέβαιναν. Ωστόσο, ας ελπίσουμε πως αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο επειδή έχει συνηθίσει ν απευθύνεται στο εκλογικό ακροατήριο, την εκλογική πελατεία δηλαδή. Γιατί αν υιοθετήσουμε την δεύτερη εκδοχή, ότι δεν μπορεί για κάτι καλύτερο, τότε ας ευχηθούμε να μην προκύψει κάποιο σοβαρότερο θέμα το οποίο θα κληθεί να διαχειριστεί…
