Σοβαροί (;) δικαστές, συνδικαλιστές, διατυπώνουν, ανωνύμως, μέσω γραφείου Tύπου, κριτική στο σχέδιο νόμου Χατζηδάκη: «τα άρθρα 91, 93 και 95 θέτουν ακόμα περισσότερα βάρη και νομοθετικούς περιορισμούς στο συνταγματικό δικαίωμα στην απεργία, το οποίο πλέον καθίσταται κενό περιεχομένου, αφού με τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς το 90% των απεργιών δεν πληρούν τις αυστηρές προϋποθέσεις του νόμου.»
Καταπληκτικό. Αδελφομένη η, κατά τα λοιπά εκλεγμένη, διοίκηση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων διαπιστώνει ότι το δικαίωμα στην απεργία, στην Ελλάδα, όπως τη γνωρίζετε, εσείς κι εγώ, ισχύει μόνον κατά 10%. Γουάου…
Ευτυχώς, τώρα, γνωρίζω καλύτερα. Παλαιότερα, όταν πρωτοέγιναν γνωστοί οι, πάντοτε εκλεγμένοι, συνδικαλιστές, ενθουσιάστηκαν ορισμένοι μεταξύ μας επειδή είχαν, τότε, ταχθεί, εναντίον κάποιας κυβερνητικής πράξης του Τσίπρα. Καλοί γνώστες των σημαινομένων και τεκτονικών διαβρώσεων με προειδοποίησαν: «μάλλον πρόκειται για παιδιά της Ανταρσύα(ς)». Για φαντάσου, σκέφτηκα, ακόμη κι εγώ κόντεψα να την πατήσω.
Παρηγορήθηκα γρήγορα, αφού σίγουρα την έχουν πατήσει οι πολλοί δικαστικοί λειτουργοί, που τους εκλέγουν με δογματική επιμονή. Εκτός κι αν το συγκεκριμένο σώμα της εξουσίας, μόνο αυτό από ολόκληρη την χώρα, έχει καταληφθεί από το αριστερίστικο αυτό γκρουπούσκουλο.
Το οποίο, προσομοιάζει με ομάδα κρούσης, ικανή να παρέχει διακριτική υποστήριξη στο «αριστερό» (και by definition) αυταρχικό τμήμα του εγκεφάλου του κ. Τσίπρα. Υποθέτω, για παράδειγμα, ότι οι κ.κ. Σεβαστίδης Χριστόφορος (πρόεδρος) και ο συνονόματός μου Σεβαστίδης (μέλος ΔΣ και εκπρόσωπος Τύπου) επικροτούν, πάντα με το κύρος της Ένωσης, την αντιδημοκρατική έφοδο που επιδιώκει κάθε Παρασκευή στο βήμα της Βουλής ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τα λοιπά, το Δελτίο Τύπου της Ένωσης, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Αν ακούσατε κάποια από τις ιστορίες με τέρατα που κυκλοφορούν από την αντιπολίτευση (εν προκειμένω και την «Γεννηματική») τα ίδια επαναλβάνουν και οι αδελφοί Σεβαστίδες.
Μεταξύ μας, δεν επιθυμώ να προσθέσω κάτι άλλο. Συνεχίζω όμως να αιθεροβατώ. Ελπίζοντας πως στην αστική μας δημοκρατία της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, οι οχτακόσιοι δεκατέσσερις δικαστές και εισαγγελείς που μόλις τον προηγούμενο Σεπτέμβρη υπερψήφισαν (σε τρίτη θητεία) τους συγκεκριμένους, θα με κρίνουν σύμφωνα με το Νόμο και με το χέρι στην καρδιά και το Ευαγγέλιο.
Δεν ξέρεις, μπορεί να διαπράξω (άνθρωπος είμαι…) κάποιο λάθος. Αν και, η σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών εμπειρία και καλοί φίλοι του νομικού κόσμου με προτρέπουν να είμαι ευπροσήγορος με την «Ένωση».
Σίγουρα, τόσα χρόνια, έμαθα να είμαι προσεκτικός αναγνώστης. Πήρα το (μεταφρασμένο) μήνυμα της επιλογής των «δικαστών» από τον δικτυότοπο «fimotro»: «Η ψήφος τους σαφώς αποτελεί επιβράβευση των θέσεων και των ενεργειών του εφέτη δικαστή κατά τη θητεία του ως πρόεδρος στην Ένωση τους και ενδεχομένως τη δική τους αποδοκιμασία για τον «εμφύλιο» που ξέσπασε στις αρχές του καλοκαιριού για το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών».
Εξάλλου, και στο συνέδριο των μπολσεβίκων κομμουνιστών του 1934, μόλις 10% των συνέδρων καταψήφισαν τον σύντροφο Στάλιν υπέρ του Κίροφ. Ο τελευταίος αυτός δολοφονήθηκε και δεν πρόλαβε να απολαύσει τις ανακοινώσεις που έκαναν οι τότε δικαστές μετά τις δίκες της Μόσχας.
Αλλά, τι ψάχνετε κι εσείς: στην Ελλάδα μας, καλύτερα να είσαι συνδικαλιστής παρά δικαστής.
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ)
