Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα του Μητσοτάκη (όπως και κάθε άλλου πρωθυπουργού στον καιρό της πανδημίας); Ο πολίτης που θα σωθεί από τα περιοριστικά κυβερνητικά μέτρα, αυτός που δε θα κολλήσει Covid, δε θα βρεθεί διασωληνωμένος στη ΜΕΘ και θα ξεφύγει από τον θάνατο, δε θα το μάθει ποτέ. Αντιθέτως, ο αρνητής, ο αντιρρησίας, ο επαγγελματικά θιγόμενος ή ο αφελής που όλα τα θεωρεί εύκολα, μπορούν να εξοργίζονται και να φωνάζουν από το πρωί ως το βράδυ.
Άρα αυτός που ευνοείται από την κυβερνητική πολιτική δεν το ξέρει ή χρειάζεται ισχυρή δόση λογικής για να το αντιληφθεί, ενώ αυτός που αρνείται συστηματικά την πραγματικότητα ή θίγεται οικονομικά ως παράπλευρη απώλεια, το βιώνει καθημερινά και μάλιστα μεγεθυμένο. Συνακόλουθα, ο μεν πρώτος που σώζεται δεν πιστώνει τη σωτηρία του στην κυβέρνηση, ο δε δεύτερος που θίγεται της χρεώνει τις απώλειες του. Για να είμαστε βέβαια ακριβοδίκαιοι, αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, σε όλες τις χώρες συμβαίνει.
Επίσης, αυτό που γίνεται παντού, είναι η χαοτική διαφορά ανάμεσα στις πράξεις κάθε κυβέρνησης και στις εξαγγελίες κάθε αντιπολίτευσης. Στην Ελλάδα ένα παραπάνω. Ο Μητσοτάκης με την ομάδα του βρίσκονται μέχρι τη μέση στη λάσπη προσπαθώντας να ξεκολλήσουν το κάρο, με τον Τσίπρα όχι μόνο να κάθεται απαστράπτων απ’ έξω και να κάνει κριτική, αλλά και να λέει πως αν ήταν αυτός πρωθυπουργός το κάρο θα ήταν σούπερ-τζετ. (Δείτε το πρόγραμμα Τσίπρα για την υγεία και θα καταλάβετε).
Ο αγώνας ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τις αντιπολιτεύσεις σε περιόδους μεγάλης κρίσης είναι άνισος. Ο ένας πράττει περπατώντας σε ναρκοπέδιο, ο άλλος εξαγγέλλει με βάση τις επιθυμίες του ακροατηρίου του. Εξίσου άνισος είναι ο αγώνας ανάμεσα στους διαχειριστές ενός πολύπλοκου προβλήματος και σ’ αυτούς που από τον καναπέ του σπιτιού τους έχουν εύκολες λύσεις για τα πάντα. Ο ένας προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, ο άλλος τα λύνει όλα με μια μαγική μονοκοντυλιά.
Εγώ σας ομολογώ ότι συχνά-πυκνά απορώ με τη σοβαρότητα και την ωριμότητα που δείχνουν στην πολιτική τους συμπεριφορά αυτό τον καιρό οι Έλληνες. Αν κρίνω από τον παράλογο και υπερβολικό τρόπο που αντέδρασαν στην προηγούμενη κρίση, τώρα μοιάζουν στην πλειοψηφία τους να έχουν γίνει σοφοί Σολομώντες. Παρά τις συνεχείς φάπες που δέχονται, δείχνουν αξιοσέβαστη καρτερία και λογική. Ενδέχεται να είναι η παγκοσμιοποίηση της πληροφόρησης που για πρώτη φορά μας βγάζει από την πλάνη της απόλυτης ελληνικής ιδιαιτερότητας. Ενδέχεται απλώς να είναι τα αποτελέσματα της προηγούμενης κρίσης. Ίσως, γίναμε ξαφνικά ο λογικότερος λαός του κόσμου.
