Του Θανάση Χειμωνά
Η καταγγελία είναι επώνυμη και μάλιστα συνοδεύεται από βίντεο που έχει τραβήξει ο ίδιος ο καταγγέλλων. Όπως υποστηρίζει λοιπόν ο χρήστης του Facebook Τhemis Vas, χθες, στη μοναδική μέρα που χιόνισε πραγματικά στην Αθήνα τα τελευταία 9 χρόνια (!), ο χώρος υποδοχής αστέγων της Πανόρμου έκλεισε στις έντεκα το βράδυ πετώντας τους άστεγους στον δρόμο! Ο λόγος; Μα η βάρδια του αρμόδιου δημοτικού υπαλλήλου τελείωνε εκείνη την ώρα (Ο ίδιος τόνισε πως βρισκόταν εκεί από τις τρεις το μεσημέρι!) τη στιγμή που ο αντικαταστάτης του πούντιασε και δεν μπήκε στον κόπο να πάει στη δουλειά. Τι θέλετε δηλαδή; Είναι ποτέ δυνατόν να παραβιαστεί το οκτάωρο; Ή μήπως να υποχρεώναμε έναν άρρωστο συνάνθρωπό μας να βγει μέσα στο κρύο με κίνδυνο να ανεβάσει τίποτα πυρετούς και να βρίσκεται κλινήρης στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών; Αυτά είναι εργασιακός μεσαίωνας. Νεοφιλελεύθερα πράγματα.
Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη τελευταία στον Δήμο Αθηναίων. Θα μου επιτρέψετε εδώ να καταθέσω μια δική μου προσωπική εμπειρία. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι τόσο σοβαρή όσο εκείνη του Θέμη. Δεν κινδύνεψαν ζωές ανθρώπων. Είναι όμως και αυτή ενδεικτική μιας σάπιας κατάστασης που πρέπει να αλλάξει.
Στα τέλη Νοεμβρίου που λέτε, αποφασίσαμε ως Τομέας Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να διοργανώσουμε ένα μπαζάρ βιβλίου για τους πρόσφυγες. Επιλέξαμε ως ημερομηνία την 29η Δεκεμβρίου και ως τοποθεσία την Οδό Ερμού. Ανάμεσα στις γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς με τον κόσμο να ψωνίζει στα μαγαζιά, οι συνθήκες θα ήταν ιδανικές .
Έλα όμως που εκείνες τις μέρες έσκασε η είδηση για τον διαβόητο «ιστορικό χιονιά»! Ταλαντευτήκαμε λίγο για το αν θα έπρεπε να αναβάλουμε την εκδήλωση, τελικά όμως κρίναμε πως από τη στιγμή που ο Δήμος είχε δεσμευθεί πως θα μας παρείχε μια τέντα, δυο σόμπες αλλά και μικροφωνική εγκατάσταση για να παίζει μουσικούλα η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο τραγική.
Αμ δε… Γιατί βλέπετε, ο υπάλληλος του Δήμου που τα είχε αναλάβει όλα αυτά δεν πολυκύτταρε να τρέχει μέσα στο κρύο, χρονιάρες μέρες. «Τελικά, θα το κάνετε όντως;» με ρώτησε βαριεστημένα και απογοητευμένα. Του απάντησα πως θα αποφασίζαμε οριστικά το πρωί της ίδιας μέρας, βλέποντας και κάνοντας, μια και οι μετεωρολόγοι τελικά προέβλεπαν πως ο καιρός δεν θα ήταν τόσο χάλια.
Όπως ίσως θυμάστε, εκείνος ο «ιστορικός χιονιάς» δεν ήρθε ποτέ. Στις 29 Δεκεμβρίου απλώς έβρεχε. Όχι καταρρακτωδώς αλλά έριχνε. Όταν τηλεφώνησα λοιπόν στον φίλο μας τον υπάλληλο (ο οποίος απογοητεύτηκε σφόδρα όταν άκουσε τη φωνή μου) έμαθα καταρχήν πως δεν θα υπήρχε μικροφωνική εγκατάσταση. Ρώτησα γιατί και πήρα την απάντηση πως: «Υπάρχει κίνδυνος να πάθουν ηλεκτροπληξία οι τεχνικοί λόγω της βροχής». Όταν επέμεινα πως ήταν 29 Δεκεμβρίου και όφειλαν να σκεφτούν πως υπήρχε πιθανότητα να βρέχει και να έχουν πάρει τα μέτρα τους πήρα την απάντηση: «Δεν θα υπάρχει μικροφωνική εγκατάσταση».
Τέλος πάντων. Θα το κάναμε χωρίς μουσικούλα. Πάμε!
Όχι τόσο εύκολα όμως. Γιατί εν συνεχεία πληροφορήθηκα πως οι σόμπες θα ήταν διαθέσιμες μετά τις 2:30 (το ιβέντ ξεκινούσε στις δώδεκα το μεσημέρι και θα ολοκληρωνόταν στις τέσσερις). Γιατί; Γιατί έτσι! Τέσπα:
«Φέρτε την τέντα και τις καρέκλες και βλέπουμε».
Και ακούω: «Τέντα; Δεν υπάρχει τέντα. Η τέντα που έχουμε είναι για τον ήλιο. Δεν μπορούμε να τη φέρουμε».
Εκεί η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει: «Είσαι σοβαρός άνθρωπέ μου; Έξω βρέχει. Πως θα κάτσουμε κάτω από τη βροχή;»
«Τι να κάνουμε τώρα;», απαντά, εμφανώς ενοχλημένος που αντί να βρίσκεται με τους δικούς του και να τραγουδούν το Last Christmas του φρεσκοχαμένου George Michael είναι υποχρεωμένος να κάθεται και να με ακούει. »Τέντα δεν υπάρχει. Αν θες, θα σου φέρω δύο ομπρέλες τα τραπέζια και τις καρέκλες. Όχι όμως με τη βροχή. Αφού σταματήσει να βρέχει ».
Όπως φαντάζεσαι, φίλε αναγνώστη, κάπου εκεί η συζήτηση ξέφυγε κι εγώ, αφού στόλισα τον υπάλληλο της καρδιάς μας με τα γνωστά κοσμητικά επίθετα που συνηθίζω σε τέτοιες περιπτώσεις και κυκλοφορούν ευρέως σε πρισκριν στο Facebook του έκλεισα το τηλέφωνο στη μάπα.
Το μπαζάρ τελικά έγινε. Μέσα στο κρύο, κάτω από δύο ομπρέλες σαν αυτές που έχουν τα stand που διαφημίζουν ice tea και με τα παιδιά του Τομέα να μαζεύουν συνεχώς τα βιβλία από τις άκρες των τραπεζιών για να μη βραχούν.
Φυσικά ο τύπος για τον οποίο μίλησα καθώς και το καλόπαιδο στο οποίο αναφέρθηκε ο Θέμης δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο των δημοτικών υπαλλήλων που εργάζονται στον Δήμο της Αθήνας. Επίσης, μακριά από μένα η δαιμονοποίηση συλλήβδην των Δημοσίων Υπαλλήλων που πραγματοποιείται τελευταία από ένα κομμάτι του «Μετώπου της Λογικής».
Δύο στα δύο όμως είναι πολύ κακό ποσοστό. Προσωπικά, εκτιμώ αφάνταστα τον Γιώργο Καμίνη. Κατάφερε να συμμαζέψει τα οικονομικά του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Λόγω της σοβαρότητας που τον διακρίνει δε, έχω κατά καιρούς πει πως τον θεωρώ ιδανικό για να ηγηθεί της ανασύστασης του δικού μου ιδεολογικού χώρου, του χώρου της Κεντροαριστεράς. Καλά όμως θα κάνει να τραβήξει μερικά αυτιά. Και να απομακρύνει ανθρώπους που κακό κάνουν όχι μόνο στους δημότες αλλά και στην δική του εικόνα.
