Του Δημήτρη Καμπουράκη
Τελικά χρειαζόμαστε κι άλλους δημοσίους υπαλλήλους ή όχι; Ιδού το μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα που μας ταλανίζει ως λαό. Χθες, μιλώντας ραδιοφωνικά με την αρμόδια υπουργό Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, μου αποκάλυψε ότι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 560.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Αποκάλυψε επίσης ότι φέτος θα προσληφθούν άλλες 8.000 και ότι με την κινητικότητα φέτος θα μετακινηθούν ανάμεσα σε υπηρεσίες μόλις 5.500.
Πρόβλεψε επίσης πως αν υλοποιηθεί η συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου, οι 10.000 νέες προσλήψεις που θα καλύψουν τις θέσεις των «φευγάτων» παπάδων θ' αρχίσουν το 2020. Τέλος, υπεραμύνθηκε της ανάγκης για αθρόες προσλήψεις λόγω της αποψίλωσης του Δημοσίου. Συγκεκριμένα, είπε ότι τη δεκαετία της κρίσης ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκε κατά 132.000. Για συγκρίνετε λίγο τα νούμερα: Η κρίση έστειλε στη σύνταξη 132.000 άτομα από το δημόσιο και στην ανεργία 1,5 εκατομμύριο από τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτοί είναι οι αριθμοί, δια στόματος της αρμοδίας υπουργού. Ο καθένας μας συνεπώς μπορεί από μόνος του να βγάλει τα συμπεράσματΆ του. Μας φτάνουν 560.000 δημόσιοι υπάλληλοι ή πρέπει να τους αυξήσουμε; Κι αν τους αυξήσουμε, ποιος θα τους πληρώνει; Ο ιδιωτικός τομέας φυσικά. Διότι θεωρητικά και το κράτος θα 'πρεπε να παράγει πλούτο, μόνο που στη δική μας περίπτωση παράγει μονίμως ελλείμματα. Αντέχει ο ιδιωτικός τομέας να πληρώνει όχι μόνο το σημερινό κράτος, αλλά και το ξεχείλωμά του;
Δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία. Κοινή λογική χρειάζεται. Ο Κυριάκος λέει ότι θα ακολουθήσει τον κανόνα πέντε προς έναν. Πέντε θα φεύγουν, ένας θα έρχεται. Ο Σύριζα λέει πως δεν του αρκεί το ένα προς ένα που συμφώνησε με τους θεσμούς, αλλά ψάχνει κολπάκια (όπως αυτό με τους παπάδες) να αλλοιώσει αυτή τη σχέση υπέρ των προσλήψεων. Θα μου πείτε ότι χρειαζόμαστε δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς και νοσοκόμες. Φυσικά χρειαζόμαστε και πρέπει να τους προσλάβουμε. Ο ένας που θα προσλαμβάνεται θα είναι γι'' αυτές τις υπηρεσίες.
Αλλά για όλους τους άλλους τομείς, υπάρχει η δυνατότητα μεταθέσεων από υπηρεσίες με λίγη δουλειά σε υπηρεσίες με περισσότερη. Θα χάσουν τη βολή τους βέβαια, αλλά και ο ιδιωτικός υπάλληλος που μένει άνεργος την χάνει. Δεν ξέρουν το αντικείμενο επίσης, αλλά ειλικρινά πείτε μου ποιο είναι ευκολότερο και προτιμότερο: Να μάθει ένας υπάλληλος της νομαρχίας το αντικείμενο ενός υπαλλήλου του ΙΚΑ ή να υποχρεωθεί ο μικροβιοτέχνης να πληρώσει ακόμα μεγαλύτερο φόρο για να θρέψει άλλον έναν δημόσιο υπάλληλο;
Απλουστεύσεις, θα πείτε. Πιθανότατα, αλλά μήπως και η λογική «έχουμε 560.000 δημοσίους, κάνε τους 700.000 να ξεμπλέξουμε'» δεν είναι απλούστευση και μάλιστα οικονομικά θανατηφόρα; Και πιστεύει κανείς πως όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνουν 700.000, θα πάψουν τα αιτήματα για νέες προσλήψεις; Ελάτε τώρα…
