-Συγγνώμη, αλλά γιατί την κρατάτε;
-Γράφει σ' εμάς σαράντα χρόνια, τι πως την κρατάμε;
-Τα κείμενά της είναι αμιγής κιτρινισμός και λαϊκισμός.
-Κάνει νούμερα.
Παρά την απόσταση, μεγαλύτερη από τη συνήθη λόγω κορονοϊού, η στιχομυθία από το διπλανό τραπέζι έφτανε ατόφια στα αυτιά σου, ακόμη κι αν δεν το επιθυμούσες. Ούτε υπόνοια απόπειρας να αντιστοιχήσει ο νους τα λόγια με κάποιο πρόσωπο. Όχι μόνο λόγω εδραιωμένης αδιαφορίας, απότοκη της παρατεταμένης καραντίνας, αλλά κυρίως λόγω συμπάθειας, για την ακρίβεια συμπόνοιας προς εκείνον που αισθανόταν την ανάγκη να απολογηθεί.
Ο πνευματικός μου πατέρας λέει ότι δεν αναφερόμαστε ποτέ σε πρόσωπα. Σπανίως κάτι τον διαολίζει τόσο ώστε να φτάσει στο σημείο να πει ότι παρά ταύτα είναι κάποιες φορές, ή κάποια πρόσωπα στα οποία πρέπει να απαντάμε.
Η Μαλβίνα Κάραλη αποδεχόταν κάθε γυναίκα μέσα στην εκκεντρικότητα ή την παράβασή της, παρεκτός εκείνης που κάνει κονσομασιόν χωρίς να το ζητήσει ο πελάτης.
«Το λινκ δεν ανοίγει για κοινοποιήσεις, κόπι πέιστ το κείμενο».
«Για κοινοποιήσεις κόπι πέιστ το κείμενο, παρακαλώ».
«Το λινκ δεν ανοίγει, κοινοποιούμε με κόπι πέιστ».
«ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ».
«Το κείμενο μου εδώ».
Η απόσταση από το «κάνει νούμερα» με το «είναι νούμερο», ένα «κόπι πέιστ» δρόμο. Τα κείμενα ούτε λέγουν, ούτε κρύπτουν. Απλώς «σημαίνουν» εκείνον που τα κοιλοπονά.
Η φαυλότητα έχει ένα μόνιμο κουσούρι, φοράει πάντοτε κουδούνια.
